18 Οκτωβρίου 2013

Ίσοι αλλά όχι ίδιοι στην Ευρώπη μας

0 σχόλια

Όπως σας είχα γράψει και τη Δευτέρα (εδώ), τις τελευταίες μέρες ήμουν στο Βερολίνο για κάτι που έμοιαζε με δουλειά αλλά τελικά η ίδια η πόλη και οι άνθρωποι της το έκαναν να μοιάζει πολύ και με διασκέδαση.

Βρέθηκα στη γερμανική πρωτεύουσα καλεσμένος της Αντιπροσωπείας στην Ελλάδα του ΙδρύματοςΚόνραντ Αντενάουερ το οποίο και διοργάνωσε το πρώτο διήμερο Ελληνογερμανικό Συνέδριο Νέων στις εγκαταστάσεις του ιδρύματος στο Βερολίνο. Σε γενικές γραμμές, για όσους δεν το γνωρίζουν, μπορούμε να πούμε ότι το συγκεκριμένο ίδρυμα είναι κάτι σαν το ΙΣΤΑΜΕ του κόμματος της Άγκελα Μέρκελ.

Η πρώτη μέρα ήταν ουσιαστικά αφιερωμένη σε πολιτικούς των δυο χωρών με ένα πάνελ στο οποίο συμμετείχε ο γνωστός μας κύριος Φούχτελ, ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιώργος Κουμουτσάκος, ο πρόεδρος της νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Κωνσταντίνος Κυρανάκης, o σημαντικός Hans-Gert Pottering και ο βουλευτής του CDU Thomas Rachel.



Η συζήτηση σε γενικές γραμμές ήταν ενδιαφέρουσα καθώς ο λόγος δόθηκε και σε εμάς του συμμετέχοντες του συνεδρίου, αν και λόγω έλλειψης χρόνου δεν κατέστη δυνατή μια πιο πληθωρική αλληλεπίδραση με τους πολιτικούς. Κατά την προσωπική μου γνώμη, το σύνολο των πολιτικών εμφανίστηκαν εγκλωβισμένοι σε μια ηθικολογική προσέγγιση της ευρωπαϊκής κρίσης, με την οποία προσωπικά διαφωνώ κάθετα.

Μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης με τους πολιτικούς, το υπόλοιπο της πρώτης μέρας όπως και ολόκληρη η δεύτερα μέρα περιείχαν διάφορα workshop στα οποία Έλληνες και Γερμανοί συζητήσαμε στη βάση συγκεκριμένων θεματικών όπως οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές που έχουν γίνει στην Ευρώπη στα χρόνια της κρίσης αλλά και τα στερεότυπα για τις δυο χώρες που αναπαράγουν κίτρινα ΜΜΕ όπως η Bild και το Πρώτο Θέμα.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η παρουσίαση της δουλειάς που έγινε στο workshop για τα στερεότυπα έγινε μέσω ενός μικρού θεατρικού δρώμενου στο πλαίσιο του οποίου παρουσιάστηκε ο τρόπος με τον οποίο οι δημοσιογράφοι των δυο χωρών προσπαθούν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στις δικές τους ιδεοληψίες, έτσι ώστε η αλήθεια να μην ανατρέψει τα ωραία ρεπορτάζ τους.

Σε γενικές γραμμές, οφείλω να πω ότι η αλληλεπίδραση μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών ήταν εξαιρετικά «κανονική» κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κατανοήσουν και οι πολιτικοί των δυο χωρών οι οποίοι εκ των πραγμάτων είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Η γενιά των σημερινών Ευρωπαίων 20αρηδων και 25αρηδων δεν μπορεί καθόλου εύκολα να ακολουθήσει τις διάφορες ακραίες κόντρες εντός της Ένωσης γιατί απλούστατα είναι η πρώτη γενιά για την οποία η ύπαρξης της Ένωσης είναι αυτονόητη, είναι τρόπος ζωής κι όχι «επιλογή».

Αυτό είναι εξάλλου κι' αυτό που κρατάω εγώ από αυτή την πολύ ουσιαστική πρωτοβουλία του Ιδρύματος Αντενάουερ, ότι δηλαδή είναι πολλαπλάσια αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν με όσους ηλικιακά δεν πρόλαβαν να ζήσουν στην πολυδιασπασμένη Ευρώπη των μυωπικών εθνικών κρατών. 



Διαφέρουμε σε πολλά μεταξύ μας και θα συνεχίσουμε να διαφέρουμε αλλά πάντα η λύση θα είναι περισσότερη κι όχι λιγότερη Ευρώπη. Σε μια αληθινά πολιτικά ενωμένη Ευρώπη, ο καθένας θα μπορεί να διαλέξει τους φίλους και τους εχθρούς του, όχι με κριτήριο την εθνικότητα αλλά τις αρχές και τις ιδέες για τις οποίες έχουν επιλέξει να μάχονται.

Για παράδειγμα, προσωπικά συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά ότι αυτό που με ενοχλεί στις σχετικές συζητήσεις είναι η συντήρηση, είτε αυτή την εκφράζει η ελληνική είτε η γερμανική Δεξιά κι αντίστοιχα κάποιους άλλους μπορεί να τους ενόχλησε ο ίσως σχεδόν ουτοπικός ευρωπαϊσμός που εξέφρασα εγώ και μερικοί ακόμα Έλληνες και Γερμανοί. Αυτό όμως δείχνει ότι δεν χρειάζεται να μπλέκουν τα έθνη και οι σημαίες σε μια καθαρή πολιτική μάχη ιδεών.

Ίσοι αλλά όχι ίδιοι, προτείνω να συνεχίσουμε να ζούμε και να διαφωνούμε όλοι μαζί στον τόπο μας, στην Ευρώπη.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου