Μία διαφορετική αφήγηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου

Το ξημέρωμα του 1973 βρίσκει για έκτο συνεχή χρόνο την Ελλάδα να στενάζει υπό τον χουντικό ζυγό. Οι δικτάτορες εξακολουθούν να κρατούν υπόδουλη τη σκέψη και την ύπαρξη του πιο περήφανου, του πιο δημοκρατικού λαού στον κόσμο. Και είναι αυτή ακριβώς η δημοκρατική υφή που δεν τον αφήνει να ησυχάσει, που τον κάνει να νοιώθει σαν λιοντάρι στο κλουβί.

Έξι χρόνια είναι πολλά. Για μια νεολαία σαν ..... ποτάμι  να ξεχειλίζει από οργή. Και στις 21 και 22 Φεβρουαρίου 1973 οι φοιτητές καταλαμβάνουν το κτίριο της Νομικής Σχολής, απαιτώντας καταστατικό χάρτη για την Παιδεία, εκδημοκρατισμό των σπουδών, επαγγελματική κάλυψη του πτυχίου.

Η φλόγα του ξεσηκωμού έχει ανάψει. Η χούντα σαν να μην αισθάνεται και πολύ καλά. Τα τραγούδια και τα συνθήματα μυρίζουν ξαστεριά.

“Παπαδόπουλε φασίστα, παρ’ τη Δέσποινα την πλύστρα, πάρ’ τη Δέσποινα κι εμπρός, δεν σε θέλει ο λαός”.

Η κατάληψη της Νομικής που προηγήθηκε στις 16/2 για λίγες ώρες και αυτή που ακολούθησε στις 20 Μαρτίου μαρτυρούσε ότι το φοιτητικό κίνημα ετοιμαζόταν για κάτι μεγάλο, για τον Νοέμβρη του `73.

Πράγματι, ο Νοέμβρης βρίσκει στους δρόμους ένα παθιασμένο για λευτεριά λαό στο μνημόσυνο του “Γέρου της Δημοκρατίας”. Οι φοιτητές διαδηλώνουν διεκδικώντας διενέργεια φοιτητικών εκλογών, αναβολή στράτευσης, περισσότερες πιστώσεις για την παιδεία. Και όταν αντιλαμβάνονται την κοροϊδία εκδηλώνουν τις προθέσεις τους:

“Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”

“Λαέ σπάσε τις αλυσίδες”

“¨Έξω αι ΗΠΑ”

Στις 14 Νοέμβρη κλείνονται στο Πολυτεχνείο, στην εστία της λαϊκής εξέγερσης. Για τρεις ημέρες η Ελλάδα πάλλεται από ενθουσιασμό. Οι φοιτητές συσπειρώνουν μαθητές, οικοδόμους, απλούς πολίτες.

Και ο Νίκος Ξυλούρης χρωματίζει τον αγώνα και δυναμώνει τις καρδιές.

“Πότες θα κάμει ξαστεριά - ποτές θα φλεβαρίσει”.

Οι χουντικοί οχυρώνονται πίσω από τα τανκς. Οι σφιγμένες γροθιές όμως των νέων δεν λυγίζουν, γιατί…

“Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο”.