Όταν ο αετός πεθαίνει ντροπιασμένος...

Όταν μιλάς για την ΑΕΚ , είναι σαν να μιλας για ένα κομμάτι της μοντέρνας ελληνικής ιστορίας. Ένα κομμάτι άρτια συνδεδεμένο με τον ελληνικό διωγμό από την Μικρά Ασία και γενικότερα με την προσφυγεία και τον ξεριζωμό. Γιαυτό τον λόγο ακριβώς η ΑΕΚ ταυτίστηκε με τόσες χιλιάδες οπαδούς. Γιατί , πολύ απλά έγινε το σύμβολο , η σημαία αν προτιμάτε όλων των κατατρεγμένων που βρήκαν καταφύγιο στις ένδοξες στιγμές που τους χάρισε αυτή η ομάδα.

Και αυτές οι στιγμές ήταν αμέτρητες...

Ποιος θα ξεχάσει ποτέ την πρόκριση επί της QPR to 1977 ή την πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας μέσα στο ''νησί'' επί της Ντέρμπι Κάουντι με 2-3 ή τις δυο ισοπαλίες με την Ρεαλ των Galacticos το 2002 . Η τελευταία ίσως αξιομνημόνευτη παράσταση του δικέφαλου ήταν η νίκη επί της Μίλαν το 2006 με 1-0 στο Ολυμπιακό στάδιο την χρονιά που η Μίλαν κατέκτησε το τρόπαιο στο ίδιο στάδιο που λίγους μήνες πριν είχε ηττηθεί.

Το θλιβερό όμως στην περίπτωση της ΑΕΚ είναι πως οι οπαδοί της έχουν μόνο αναμνήσεις από το μακρινό παρελθόν και τίποτε άλλο. Διότι πολύ απλά το σήμερα βρίσκει την ΑΕΚ αποδυναμωμένη και (για ακόμη μια φορά) οικονομικά εξαθλιωμένη . Όμως παρά τις οικονομικές δυσκολίες αυτή η ομάδα πάντα έβρισκε τον δρόμο της.

Από τον αείμνηστο Λουκά Μπάρλο και τις ένδοξες εποχές , στην εποχή Ψωμιάδη που γονάτισε την ομάδα αυτή , στην κατεδάφιση του γηπέδου στη Φιλαδέλφεια μέχρι την ομάδα σωτηρίας Νικολαίδη και την πολυμετοχικότητα .Η ΑΕΚ πάντα πάσχισε και τα κατάφερνε στο παρά δυο να αποφεύγει την καταστροφή γιατί πολύ απλά είναι στο DNA της .

Δυστυχώς το 2012 βρίσκει την ΑΕΚ στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της, με ένα θαύμα να αποτελεί την μοναδική της ελπίδα σωτηρίας. Παίκτες να απειλούν με προσφυγές , μέτοχοι - αμέτοχοι και ένας λαός της ΑΕΚ ξενερωμένος από το πόσο πολύ έχει μικρύνει η ΑΕΚ λόγω των συνθηκών...

Τελικά η ζωή έχει μια πολύ διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ . Ποιός θα το πίστευε ποτέ πως μια ομάδα με τόση ιστορία και με παίκτες ινδάλματα όπως τον Παπαϊωάννου,τον Νικολόυδη , τον Μαύρο, τον Τσιάρτα , τον Σαβέφσκι και τον Νικολαίδη που τίμησαν τον δικέφαλο και μάτωσαν την φανέλα θα φλέρταρε τόσο έντονα με την διάλυση.

Βαθιά μέσα μου όμως κάτι μου λέει πως ακόμα και τώρα που η ΑΕΚ έχει πέσει στο γκρεμό και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο κάτι θα γίνει όπως τότε στον διωγμό , που παρ όλη την καταστροφή αναγεννήθηκε από τις στάχτες των ξεριζωμένων και ξανασηκώθηκε.

Και ποιός ξέρει . Ίσως το ΜΟΝΗ ΞΑΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ να ακουστεί για ακόμα μια φορά όταν όλα θα μοιάζουν μια κακά ανάμνηση...