Πες μου τους συνομιλητές σου, να σου πω ποιος είσαι!

Οι διεθνείς σχέσεις και επαφές ήταν πάντοτε ένας από τους πιο κρίσιμους τομείς για τη λειτουργία των κομμάτων.
Ειδικά σε μια Ευρώπη που συνεχώς αλλάζει αλλά και σε ένα κόσμο, όπου πολλές φορές οι αλλαγές είναι απίστευτες, η δυνατότητα να χτίζεις δεσμούς συνεργασίας και εμπιστοσύνης με δυνάμεις που μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε σχέση με τη χώρα σου είναι καθοριστική.
Συνηθισμένο επίσης φαινόμενο, η προσπάθεια καλλιέργειας ενός διεθνούς προφίλ, από τους ηγέτες των κομμάτων, κυρίως για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους.
Είναι γνωστές οι δυνατότητες και οι επιτυχίες του Α. Παπανδρέου σε διεθνές επίπεδο. Άριστος γνώστης των διεθνών συσχετισμών, δεν δίστασε να συγκρουστεί για να κερδίσει η χώρα (Μ.Ο.Π. – ευρωπαϊκά πλαίσια στήριξης), να αντιδράσει μέχρι τέλους προκειμένου να κατοχυρώσει την δική του διαφορετική φωνή ( βέτο στο ΝΑΤΟ για την κατάρριψη του Νοτιοκορεάτικου Μπόινγκ), να συνεργαστεί με στόχο την κατοχύρωση της Ειρήνης και του Αφοπλισμού (κίνηση των 6), πάντοτε με το βλέμμα στραμμένο στο συμφέρον της χώρας.
Η πορεία της χώρας προς το ευρώ, πέρασε μέσα από τις σχέσεις εμπιστοσύνης που καλλιέργησε ο Κώστας Σημίτης με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και κυρίως με τους Γερμανούς του S.P.D.
Το ΠΑΣΟΚ είχε το δικό του λόγο και τη δική του διακριτή πολιτική σε διεθνές επίπεδο και με την παρουσία του Γ. Παπανδρέου. Είτε με την προσπάθεια του να αναδείξει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι μέρος της κρίσης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και άρα να οδηγηθούμε στο μηχανισμό στήριξης, είτε από τη θέση του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Έτσι λοιπόν, η πρώτη μετεκλογική έξοδος από τα σύνορα της χώρας του Α. Τσίπρα είχε το δικό της ενδιαφέρον. Μπορεί να απάντησε μερικώς στο ερώτημα «who is Tsipras?», αλλά οι επιλογές και οι συναντήσεις του αποδεικνύουν και το μέγεθος της αδυναμίας επιλογής συνομιλητών. Από τη μία η γνωστή και απίστευτη – αδικαιολόγητη – γκάφα με τον Ολάντ και από την άλλη η προσκόλληση σε ηγέτες που λίγο μπορούν να συνδράμουν στη δύσκολη πορεία της χώρας.
Στο Παρίσι, ο σύμμαχος του Τσίπρα ήταν ο Μελανσόν, που τα λέει έξω από τα δόντια, ο οποίος υποσχέθηκε πολλά περισσότερα από αυτά που έκανε στην προεκλογική του εκστρατεία με αποτέλεσμα να μείνει πίσω από την Ακροδεξιά και το Εθνικό Μέτωπο
Στο Βερολίνο ο Τσίπρας θα συναναστραφεί με οικειότητα τον Γκρέγκορ Γκίζι, τον ηγέτη της Αριστεράς της Αν. Γερμανίας που κατάγεται από τους παλιούς κομμουνιστές, το κόμμα της Στάζι και έχουν συγχωνευθεί με τους διαφωνούντες σοσιαλδημοκράτες γύρω από τον Λαφοντέν, σχηματίζοντας το Die Linke. Στις εκλογές της Ρηνανίας – Βεστφαλίας δεν κατάφεραν να μπουν στη Βουλή του Ντίσελντορφ.
Είναι σημαντικό όταν διεκδικείς κυβερνητική εξουσία να ξέρεις με ποιους και κυρίως πώς να μιλάς.
Εκτός και αν θεωρείς ότι οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι τίποτα παραπάνω από  ένα γλυκό που σερβίρεται στο φιλοθεάμον κοινό της χώρας σου.

smartpost.gr