ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΔΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ

 Το ευκολότερο πράγμα σήμερα είναι να αναθεματίζει κάποιος το ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να το κάνει γιατί πήρε μέτρα, ή μπορεί να το κάνει και γιατί δεν πήρε περισσότερα. Μπορεί να το καταγγείλει γιατί τα μέτρα που πήρε βάθυναν τη ύφεση τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά και γιατί δεν τα πήρε 6 μήνες νωρίτερα ώστε να βαθύνει η ύφεση για δυόμισι χρόνια. Μπορεί να ...
το κατηγορήσει για την ανεργία που έφτασε στο 20%, αλλά και γιατί δεν απέλυσε 200.000 δημοσίους υπαλλήλους ώστε ο δείκτης να φτάσει στο 25%.
   Δεν είναι παράξενο. Όταν μια κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί μια τόσο εκρηκτική κατάσταση, πέρα απο τα λάθη και τις αδικίες που αναγκαστικά θα κάνει, θα επωμιστεί και το συνολικό φορτίο της κρίσης. Όταν κάποιος πλήττεται απο τα μέτρα θα κατηγορεί του κυβερνήτες του για τα πάντα και τα αντίθετά τους.
   Δεν είναι παράξενο αλλά δεν σημαίνει οτι είναι και δίκαιο. Μπορεί δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να έκανε πολλά λάθη, να μην εφάρμοσε με την ταχύτητα, την ακρίβεια και τη δραστικότητα τη θεραπεία που οι συνθήκες απαιτούσαν, αλλά δεν μπορεί να χρεώνεται μόνο αυτό τη σημερινή δεινή μας θέση. Δεν μπορεί κήνσορες, των έστω ατσαλών γιατρών, να είναι εκείνοι που μας οδήγησαν στο 2009. Αναφερόμαστε στη Νέα Δημοκρατία (που τίναξε το δημόσιο στον αέρα) δευτερευόντως στην Αριστερά (που μόνιμα υποστήριζε το δόγμα "ξόδευε και μή ερεύνα" ) και επιπλέον σε πρώην υπουργούς του Πασοκ που ανακάλυψαν τις αρετές της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

  Εκτός απο άδικο, είναι και απίστευτα αποπροσανατολιστικό να εμφανίζονται τα αδιέξοδα μας ως αποτέλεσμα χειρισμών της τελευταίας διακυβέρνησης. Δεν εννοούμε τις γελοιότητες περί μετοχών της Ανατολής, πετρελαίων στο Αιγαίο ή φθηνών δανείων απο τη Μαμά Ρωσία που θα μας έλυναν το πρόβλημα μαγικά. Αναφερόμαστε καταρχάς σε όσους παραπλανούν υποστηρίζοντας οτι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας εξαρτάται απο μία "καλύτερη" διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές και ότι με δύο καλά επιχειρήματα θα ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Κατά δεύτερον αναφερόμαστε στους λογιστές της πολιτικής, εκείνους που πιστεύουν οτι αναπροσαρμόζοντας απλώς έσοδα και δαπάνες λύνουν αυτομάτως μεγάλα και με βαθιές ρίζες κοινωνικά προβλήματα.. Το πρόβλημα όμως με αυτή την προσέγγιση είναι οτι παραβλέπει πως εκτός πο την οικονομία, υπάρχει και η κοινωνία. Η στροφή απο τον κρατισμό στο μικρότερο κράτος, δεν μπορεί να γίνει ερήμην και ενάντια στην κοινωνία. Κάθε μεγάλη αλλαγή χρειάζεται συμμάχους στη βάση - δεν καρποφορεί όταν ανθρώποι έστω και παραπληροφορημένοι αντιδρούν.
    Πρέπει λοιπόν να τιμωριθεί το ΠΑΣΟΚ σε αυτές τις εκλογές? Αν ναι, να είναι σαφές γιατί το τιμωρούμε. Να το τιμωρήσουμε για όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης; Δεν θα ήταν απλώς άδικο, αλλά θα εθελοτυφλούσαμε για τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Να το τιμωρήσουμε επειδή αποφύγαμε να ζήσουμε μέρες Αργεντινής 2001, επειδή συνομολογήσαμε τον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας; Ας το κάνουν όσοι βλέπουν λύση εκτός Ευρώπης. Μένει η τιμωρία για την ατολμία στις μεταρυθμίσεις, για τις παλινωδίες στη ρήξη με το παλιό, για την αδυναμία ενός καθαρού λόγου για το μέλλον.

   Αυτή θα ήταν η πιο σοβαρή και απειλητική για το ΠΑΣΟΚ τιμωρία. Θα σήμαιενι οχι πρόσκαιρα υπο την επίδραση του θυμικού, αλλά συνειδητά για κάποιους έπαψε να αποτελεί δύναμη αλλαγής. Στις παρούσες συνθήκες αυτή είναι μια τιμωρία που δεν την αξίζει το ΠΑΣΟΚ. Όχι μονο για σε σύγκριση με άλλα κόμματα πασχίζει κάτι να πει. Αλλά γιατί θα αποθαρρύνει κάθε σοβαρή προσπάθεια αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού προς τον δρόμο της λογικής. Θα μεταφραστεί όχι ως τιμωρία για ατολμία αλλά το αντίθετό της : ως τιμωρία για τα μέτρα ανάταξης της ελληνικής οικονομίας.

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Δημοσιεύτηκε σε Έντυπη μορφή στην εφημερίδα "Τα Νεα"
Του Σταύρου Τσακυράκη αναπληρωτή Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.