Υπευθυνότητα vs Λαϊκισμός

Η χώρα κινείται στον αστερισμό μιας διλληματικής επιλογής με άξονα αναφοράς την αποδοχή ή την απόρριψη του μνημονίου. Στο εύθραυστο σκηνικό, για την οικονομία και τη διοίκηση του τόπου, που έχει διαμορφώσει η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση

έχει χαθεί διεθνώς και ό,τι απέμεινε, μετά από επώδυνη προσπάθεια δυο ετών, από την αξιοπιστία της χώρας. Η πορεία εξόδου από την κρίση προϋποθέτει κατανόηση του προβλήματος. Η εμμονή στο δίπολο μνημόνιο vs. αντιμνημόνιο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα λάθους διάγνωσης και, κατά συνέπεια, λανθασμένων πολιτικών επιλογών που οδηγούν σε δυσμενείς επιπτώσεις. Η συζήτηση εστιάζεται στις συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας (μνημόνιο), που μας δεσμεύουν όμως επειδή καταφύγαμε σε υπέρμετρο δανεισμό για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Καμιά αναφορά δεν γίνεται από τους νεόκοπους και παραληρηματικούς θιασώτες της μονομερούς, μέχρι πρότινος, κατάργησης της δανειακής σύμβασης για τους λόγους που μας οδήγησαν στη σύναψή της. Ούτε έχουν πειστικές προτάσεις να αντιπαραθέσουν για την αντιμετώπιση των επιτακτικών ζητημάτων που γεννά η, χωρίς τη συνδρομή της δανειακής σύμβασης, αδυναμία ανταπόκρισης στις στοιχειώδεις λειτουργίες του κράτους. Αναλώνονται σε ένα συνεχή καταγγελτικό και δημαγωγικό λόγο αποφεύγοντας συστηματικά να αναφερθούν στα δομικά αίτια της κρίσης. Εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια πλειοδοσία υποσχέσεων αλλά, ταυτόχρονα, παντελής απουσία αναφοράς για τον πυρήνα του προβλήματος που μας οδήγησε στη δανειακή σύμβαση. Όσο οι πολιτικές δυνάμεις αποφεύγουν συστηματικά να θέσουν στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης τα δομικά αίτια της κρίσης και καλλιεργούν κλίμα αμεριμνησίας στην κοινωνία, με τις μονόπλευρες αναφορές στη δανειακή σύμβαση, τόσο θα απομακρύνεται η ελπίδα εξόδου από την κρίση.