Το τσιπρέικο κακέκτυπο της 3ης του Σεπτέμβρη

Τελικά, αυτό που κρύβεις μέσα σου, όσο και να προσπαθήσεις να το κρύψεις, κάποια στιγμή το ξερνάς. Και στην περίπτωση της 3ης του Σεπτέμβρη ο Αλέξης Τσίπρας εν τάχει έβγαλε κάτι πολύ καλά κρυμμένο εδώ και χρόνια, το γλύστριμά του στην εύκολη λύση της αντιγραφής.

Το φθινόπωρο του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε περάσει οριστικά υπό τον στραγγαλισμό του Γιώργου Παπανδρέου, θυμάμαι ότι

είχαμε βρεθεί μια μεγάλη παρέα από το ΙΣΤΑΜΕ-Ανδρέας Παπανδρέου σε ένα εστιατόριο στην Πλάκα, όπου μεταξύ όλων των εξοστρακισθέντων από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ήταν και ο Μενέλαος Γκίβαλος. Ήταν και κάποιος που είχε συνεργαστεί με τον Γιώργο Παπανδρέου στα χρόνια που ήταν υπουργός Παιδείας, αλλά το 2004 η νέα, φρέσκια και ωραία ομάδα του ΓΑΠ του έκλεισε την πόρτα. Αυτός λοιπόν, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω σήμερα είναι μεγαλοστέλεχος της ΔΗΜΑΡ, αφού έβρισε τον Γιώργο Παπανδρέου ως βλάκα, σηκώθηκε και έφυγε από το τραπέζι, τραβώντας βιαία και την καπαρντίνα του. Νιώσαμε λίγο άβολα. Λες και του φταίγαμε εμείς για το Γιωργάκη. Τότε, σαν να ήθελε να ζεστάνει την ατμόσφαιρα ο κ. Γκίβαλος άρχισε να μονολογεί. Θυμήθηκε τα χρόνια που αυτός φοιτητής ήταν πάμφτωχος και ζούσε με τη μητέρα του σε ένα ημιυπόγειο. Θυμήθηκε τον αγώνα του για να σπουδάσει, να βρει μια δουλειά, σε μια χώρα που ζούσε με τα σωθικά της ριμαγμένα από τον εμφύλιο και τις μετεμφυλιακές διακρίσεις και αδικίες. Και βέβαια πολύ γρήγορα ο λόγος του Μενέλαου Γκίβαλου πήγε στον Ανδρέα Παπανδρέου, πατέρα του Γιώργου. Και μας ομολόγησε ότι χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου κατάφερε να διαγράψει από το πετσί του το μετεμφυλιακό στίγμα του αριστερού, απέκτησε εμπειρία, αναγνώριση, επιτυχίες, τις οποίες δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα πετύχαινε όταν ζούσε στο ταπεινό ημιυπόγειο.

Γι’ αυτόν τον λόγο ο Μενέλαος Γκίβαλος δεν πήρε την επί ΠΑΣΟΚ αποκτηθείσα καπαρντίνα του για να φύγει βίαια. Δήλωνε χορτάτος από την ζωή του δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Φύγαμε όλοι μαζί και δεν ανταμωθήκαμε ποτέ ξανά με τους περισσότερους, ούτε με τον Μενέλαο Γκίβαλο.

Μου έκανε τεράστια έκπληξη, λοιπόν, ακούγοντας ότι ο Μενέλαος Γκίβαλος θα παρίστατο στην Συριζαιίκη φιέστα-αντιγραφή της 3ης του Σεπτέμβρη. Ο Μενέλαος Γκίβαλος δεν είναι Αλέξης Μητρόπουλος, που στην εποχή της Νιτρο-κωστοπουλιάδας κατέβαινε στην Μύκονο όρθιος στο high speed για να τον δαχτυλοκοιτούν οι σουσούδες που έτρεχαν αγελαδόν στο νησί των ανέμων.

Γι’ αυτό δεν μου έκανε έκπληξη πόσο γρήγορα ο Μενέλαος Γκίβαλος υπαναχώρησε και έσωσε την πολιτική του διαδρομή -μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία. Κατάλαβε ότι δια της αντιγραφής γελοίος γίνεσαι, αλλά σπουδαίος δεν γίνεσαι.

Κάτι που επιμένει να αγνοεί ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος δείχνει να έχει προϊστορία στις αντιγραφές. Παλαιοί συμμαθητές του μιλούν για την επιτυχία του στα σκονάκια τις ημέρες των εξετάσεων. Άλλοι, που βρέθηκαν μαζί του στις μαθητικές καταλήψεις, ισχυρίζονται ότι αντέγραψε όσα συζητούσαν στις καταλήψεις, όρμηξε με την πρώτη ευκαιρία στην τηλεοπτική οθόνη, τα ξεφούρνισε και έγινε διάσημος. Συμφοιτητές του στο μεταπτυχιακό τού προσάπτουν ότι ακόμη και στα πιο επιστημονικά θέματα έκανε αντιγραφές από συνδικαλιστικά τσιτάτα. Σύντροφοί του ψιθυρίζουν ότι αντέγραψε τον τύπο του καλού πολιτικού υιού τον οποίο ερμήνευσε στον Αλέκο Αλαβάνο μέχρι να πατροκτονίσει.

Όλα αυτά δεν θα αποδειχθούν ποτέ, παραμένοντας στη σφαίρα του ίσως ναι – ίσως όχι. Η απόφαση του, όμως, να διοργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ ανήμερα της Πασοκικής 3ης του Σεπτέμβρη μια φιέστα-αντιγραφή των γενέθλιων συγκεντρώσεων του ΠΑΣΟΚ ενισχύει -μέχρι τουναντίον αποδείξεως- τις κατηγορίες των αντιπάλων του: ότι αντί να καινοτομεί, αντιγράφει.

Ας δεχθούμε ότι οι ορκισμένοι εχθροί του τον κατηγορούν υπέρμετρα ως μεγάλο αντιγραφέα. Ακόμη και αν η κατηγορία είναι βαριά, ωστόσο στο παιχνίδι της αντιγραφής, όσο μικρή και να είναι αυτή, υπάρχει πάντα ένας κλέφτης πνευματικής ιδιοκτησίας.

Ας δεχθούμε ότι δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Από κάτι, που κάποιος άλλος νωρίτερα έγραψε, σκέφτηκε ή επινόησε, παίρνει αφορμή ο επόμενος και συνεχίζει. Τότε, όμως, ο επόμενος δημιουργεί την δική του πρόταση, ενώ ταυτόχρονα δίνει τον χαρακτήρα του αξιώματος στην ιδέα του προηγούμενου στην οποία βασίστηκε.

Στην περίπτωση της συριζαιίκης 3ης του Σεπτέμβρη δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω, ώστε απορώ πως ο Μενέλαος Γκίβαλος πήγε να μπλέξει στην απόπειρα δολοφονίας των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται για μια χονδροειδέστατη αντιγραφή, στα όρια της υποκλοπής, μιας ημερομηνίας που επετειακά ανήκει σε άλλο κόμμα.

Μόνο που με αυτήν την αντιγραφή ο Αλέξης Τσίπρας έβγαλε σε δημόσια θέα και άλλες πλευρές του χαρακτήρα του, όπως την προχειρότητά του, τον αμοραλισμό, τον αριβισμό, την έλλειψη αγωγής.

Αν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι επικοινωνιολόγοι και οι μετρίου αναστήματος σύμβουλοι του Αλέξη Τσίπρα ισχυριστούν ότι στην πολιτική κανόνες δεν ισχύουν, δυστυχώς θα επιβεβαιώσουν τα παραπάνω του χαρακτήρος του αρχηγού τους. Ο κανόνας «ο θάνατος σου η ζωή μου» απαιτεί στέρνο Μακιαβέλι που στην περίπτωση Τσίπρα δεν υφίσταται.

Περισσότερο ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τον ζηλόφθονο γείτονα που κοπιάρει τις πράξεις του διπλανού του. Ετοιμάζεται ο νοικοκύρης στη βεράντα του να σβήσει τα κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων του και ο γείτονας που διαρκώς τον αντιγράφει εμφανίζεται στη δική του βεράντα με μια όμοια τούρτα με αναμμένα κεράκια, χωρίς να έχει γενέθλια την ίδια μέρα.

Αυτό που προφανώς μέτρησε ο Μενέλαος Γκίβαλος, αλλά δεν είναι σε θέση να συνυπολογίσει ο Αλέξης Τσίπρας είναι ότι τελικά οι γείτονες θα πουν χρόνια πολλά σε αυτόν που πραγματικά γιορτάζει και θα κοιτάξουν με συγκατάβαση τον γείτονα που ξεκατινιάζεται.

Δημήτρης Μαχαιρίδης