23 Οκτωβρίου 2012

"Κάπου εδώ, τριγύρω"

0 σχόλια

   Με την χθεσινή μέρα πέρασαν ακριβώς 3 χρόνια από τον θάνατο του παλιού μου συμμαθητή και φίλου Ανδρέα Ρόταρι. Μετά τα καθιερωμένα λοιπόν όπως το να επισκεφτώ τον τάφο του, να ανάψω ένα κεράκι στην εκκλησία του Σταυρού, να πέσω σε κατάθλιψη όλη την υπόλοιπη μέρα φέρνοντας στο μυαλό μου αναμνήσεις είπα σήμερα να μιλήσω για αυτόν. 
   Ο Ανδρέας είχε μια μεγάλη αγάπη. Το basket. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήταν τόσο ευτυχής όσο όταν κρατούσε αυτή την μπάλα. 
    Ο Ανδρέας πέρα από παίκτης basket, ήταν επίσης ένας γιος, συμπαίκτης κάποιου και φίλος κάποιου άλλου. Μερικοί από εσάς δεν τον ξέρατε και δεν θα έχετε μάλλον την ευκαιρία να τον γνωρίσετε. Άλλοι πάλι τον ξέρατε καλύτερα και από εμένα. Ο πόνος που ένιωσαν και νιώθουν οι φίλοι και η οικογένεια είναι σαν τον κλέφτη την νύχτα. Έντονος επίμονος άδικος αλλά μειώνεται από τον χρόνο, την μοίρα και την αγάπη. Είτε ξέρατε τον Ανδρέα είτε όχι ένα πράγμα μπορώ να πω για αυτόν. Ότι τον ζηλεύω γιατί βλέπω πώς η απουσία του μέχρι και σήμερα έχει επηρεάσει αυτούς που τον ξέραμε. Έτσι ξέρω ότι σήμαινε κάτι σε αυτούς. Έτσι ξέρω ότι αγαπήθηκε…
   Το να ξεχάσεις ένα τόσο καλό άνθρωπο είναι δύσκολο. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να τον αποχαιρετήσεις γιατί πρέπει να κάνεις το ίδιο πράγμα κάθε μέρα. Κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε την ίδια αλήθεια. Ότι η ζωή μας ξεπερνά. Ότι ο χρόνος μας σε αυτόν τον κόσμο είναι λίγος. Και για να τιμήσουμε αυτούς που μας άφησαν πρέπει να ζήσουμε τις δικές μας ζωές με ποιότητα.   Κάποιος είπε κάποτε ότι ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη απώλεια στην ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι τι πεθαίνει μέσα μας όσο ζούμε. Θα μπορούσα να σας πω ποιος το είπε αλλά ποιος πραγματικά νοιάζεται. Αυτό που μετράει πραγματικά είναι ότι Ανδρέα ήσουν και θα είσαι ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι στις καρδιές όλων μας και παρόλο που εσύ μας άφησες εμείς θα σε κρατήσουμε όσο το δυνατόν πιο ζωντανό γίνεται στις μνήμες μας.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου