Αξίζει φίλε;

του Γρηγόρη ΛεβεντόπουλουΊσως να φταίει η φοιτητική ανεμελιά.Ίσως ο μικρόκοσμος του στρατού ως αναγκαίο κακό.Ίσως να φταίνε οι πρώτοι φίλοι που ξενιτεύτηκαν για μια ελπίδα, για το πρωινό άνεργο "γαμώτο".Ίσως το γεγονός πως τόσα χρόνια βλέπαμε τους γονείς μας να δουλεύουν προκόβοντας στη ζωή τους.

Τη δουλειά η γενιά αυτή δεν τη φοβήθηκε. Γιατί μπορεί να ήταν σκληρά, μα ήταν καλά τα χρόνια εκείνα. Μόνο μπροστά κοιτούσες, λένε..

Τώρα πώς να κοιτάξεις μπροστά όταν φοβάσαι να ονειρευτείς; Γιατί το όνειρο, ή έχεις την ευλογία να το ζήσεις ή την ατυχία να σου μείνει στο μπουντρούμι με τα στιβαγμένα απωθημένα, στα απολεσθέντα. Κι οι πιθανότητες δυστυχώς ευνοούν τη δεύτερη εκ των άνω περιπτώσεων.

"Πάρε ένα δώρο για τη γιορτή σου" είπε τις προάλλες η γιαγιά μου κι έβγαλε από το πορτοφόλι της πενήντα ευρώ.Ήταν κάτι παραπάνω από δώρο, μια συμβολική κίνηση που ξεπέρασε εύκολα την αξία του χαρτονόμισματος. Ήταν η αφορμή να δω τα πράγματα πιο σφαιρικά.

Με το ζόρι πεντακόσια ευρώ σύνταξη..κι όμως το ψυγείο γεμάτο με τα απαραίτητα, το σπίτι πάντα ζεστό, και κανένα από τα εγγόνια δε μένει παραπονεμένο από δώρα. Γιατί κι η γενιά τούτη έμαθε να κάνει καλά τα κουμάντα της. Πάντα με το στανιό μα το χαμόγελο δεν έσβηνε. Κι όλα έγιναν όπως έπρεπε. Μεγάλωσαν τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια, με αρχές, ζήσαν να τα καμαρώσουν επιστήμονες.Τους το ξεπλήρωσε έτσι η ζωή.

"Δε θέλει πολλά ο άνθρωπος για να 'ναι ευτυχισμένος" είπε, και το μάτι μου αυτόματα έπεσε στο καινούριο μου iphone. Μία σύνταξη και κάτι, σκέφτηκα, για μια θέση στο κοπάδι.

Δεν είμαι οικονομολόγος ή μέντιουμ για να 'χω λόγο στο τί θα ακολουθήσει. Είμαι από αυτούς που μένουν χωρίς φίλους γιατί όλοι σκορπίζουν, από αυτούς που με αγωνία ένα πρωί, τέλη Αυγούστου, πληροφορήθηκαν από την κρατική τηλεόραση πως πέρασαν στη σχολή που ήθελαν και βγαίνοντας απ'αυτήν πέντε χρόνια μετά αντίκρυσαν ένα σκηνικό ρημαγμένο, από αυτούς που φοβούνται να ονειρευτούν γιατί το τέρας της κρίσης (οικονομικής,κοινωνικής,πολιτικής,ιδεολογικής,αξιών,υστερίας) δεν επιτρέπει να χτίσουν τα όνειρά τους όπως τα θέλουν.Από αυτούς που δυστυχώς έμαθαν στα πολλά και είναι δύσκολο να ξεμάθουν. Γιατί απ'τα λίγα τα πολλά τα συνηθίζεις εύκολα, ενώ το αντίστροφο πονά.Αυτή είναι η αξιόποινη πράξη για την οποία θα τιμωρηθούμε.

Είναι εύκολο να σιγοτραγουδάς κρυφά τα βράδια απαγορευμένους στίχους. Στίχους που ο μηχανισμός λογοκρισίας των καιρών δε επιτρέπει να ακούγονται."Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει". Πόσο εύκολο είναι όμως να το υλοποιήσεις;

Οι φίλοι μου έφυγαν θα μου πεις όπως κι οι δικοί σου κάποτε το '80...Μόνο που οι δικοί μου οι φίλοι δε θα γυρίσουν με τις καλογυαλισμένες μερσεντές όπως οι φίλοι των γονιών μας τη δεκαετιά του '90. Γιατί οι δικοί μου οι φίλοι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν.Το μόνο που έχουν στις τσέπες τους είναι τσαλακωμένες αναμνήσεις και κουράγιο για να παλέψουν τον ευατό τους. Κι αν ποτέ γυρίσουν από την εξορία, θα 'ναι επειδή θα 'χει αποποινικοποιηθεί το όνειρο στα χώματα που παίζαμε παιδιά.