Η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν είναι μεταφυσικό φαινόμενο

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα και τις αδιάκριτες επιθέσεις τις Χρυσής Αυγής κανένας που με δημόσιο λόγο και δράση μπορεί να παρέμβει δεν δικαιούται να σιωπά. Ο δημοκρατικός κόσμος, οι δημοκρατικές οργανώσεις πρέπει να περιφρουρήσουν σαν κόρη οφθαλμού το δημοκρατικό αγαθό και την δημοκρατική συμπεριφορά. Επειδή όμως κάθε στρέβλωση, κάθε ανωμαλία η οποία προκύπτει σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα προκύπτει από τις κοινωνικοπολιτικές παθογένειες του πολιτεύματος, πρέπει να εξεταστούν πολύ σοβαρά τα αίτια της ανόδου της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα.

Τι είναι λοιπόν αυτό που έκανε την Χρυσή Αυγή να είναι αυτή τη στιγμή ο φορέας έκφρασης των πλέον ακραίων πρακτικών οι οποίες έχουν την επιδοκιμασία πολλών πολιτών και καλλιεργούν ένα ισχυρό λαϊκό όρισμα;

Πρώτα από όλα υπάρχουν οι κοινωνικές και κοινωνικές καταστάσεις οι οποίες δημιούργησαν το πολιτικό και ακτιβιστικό άλλοθι της ακροδεξιάς. Η τυφλή αντιμνημονιακή ρητορική, η δυσδιάκριτα οργανωμένη αλλά κατά τα άλλα «αυθόρμητη» εκδήλωση αγανάκτησης με διάφορους χωριγούς επικοινωνίας έδωσε χώρο και χρόνο στην Ακροδεξιά να απαλείψει από την συνείδηση του Έλληνα το απεχθές της πρόσωπο και την ιστορία της. Της έδωσε την δυνατότητα να φορτώσει στις ελληνικές κυβερνήσεις και στη σημερινούς εταίρους – δανειστές της χώρας, αμαρτήματα της χιτλερικής Γερμανίας και του δικού της παρελθόντος. Παράλληλα πολλά από τις πρακτικές που η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά ευρύτερα χρησιμοποιεί η ελληνική κοινωνία της αναγνώρισε ως αποδεκτή ύπαρξη στο άμεσο παρελθόν. Η χρήση της αδιάκριτης βίας, τα πογκρόμ σε μέρη και στέκια μη ομοϊδεατών και η γενικότερη απενοχοποίηση της βίας όταν αυτή φέρεται, γενικώς και αορίστως, απέναντι στην αστική συγκρότηση του κράτους, είναι στοιχεία που προλείαναν το έδαφος για να γίνουν αποδεκτά τα συστατικά στοιχεία της εφαρμοσμένης πολιτικής που άμεσα ασκεί η Χρυσή Αυγή.

Σχεδόν ταυτόχρονα βγήκαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ανυπόστατα αλλά δημοφιλή και κατά το παρελθόν ιδεολογήματα περί ελληνικής φυλετικής υπεροχής και θεωρίες συνομοσίας περί αυτής και το πώς τα κακόβουλα ξένα κέντρα θέλουν αυτή η «υπεροχή» να μην εκδηλωθεί ποτέ ξανά.

Παράλληλα το κράτος στάθηκε αναξιόπιστο ως προς τις μορφωτικές του υποχρεώσεις. Η σημερινή νέα γενιά της πατρίδας μας είναι ανιστόρητη σε μεγάλο βαθμό και με κακό επίπεδο κριτικής σκέψης κάτι που φυσικά κάνει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά όλης της κοινωνίας νωθρά. Μέχρι και το λύκειο η νέα γενιά μαθαίνει τις λέξεις φασισμός – ναζισμός και απολυταρχία μέσα σε ένα πλαίσιο παπαγαλίας της ιστορίας ή τις ακούει χωρίς να τις προσέχει όμως, σε ανιαρές γιορτές για το πολυτεχνείο και την 28^η Οκτωβρίου. Στην μεν πρώτη περίπτωση κανένας δεν τους λέει ότι οι άνθρωποι αυτοί που κατάλυσαν κάθε μορφής δημοκρατία το 1967 ήταν και αυτοί ορμώμενοι από φασιστικά ιδεολογήματα ανάλογα των σημερινών που ακούμε. Παρουσιάζονται μάλλον περισσότερο σαν μία τυχαία συσσώρευση παραφρόνων η οποία φυσικά και δημιουργεί την αίσθηση ότι η ιδεολογία και η κουλτούρα ήταν απούσα από όλα αυτά και έχει ως αποτέλεσμα η ίδια κουλτούρα και η ίδια ιδεολογία να επιδοκιμάζονται σήμερα. Στην μεν δεύτερη ο φασισμός αποτελεί τον καλό και τον κακό παραλλήλως στην ίδια ιστορία και αυτό γιατί ούτε υπάρχει διδασκαλία και συζήτηση για τον τρόπο της ανόδου του σε Γερμανία και Ιταλία αλλά περνάει «στα ψιλά» το γεγονός ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν και ο ίδιος φασίστας αλλά έχει αναγορευτεί σήμερα σε εθνικό ήρωα, εξαιτίας ενός «ΌΧΙ» που δεν είναι καν δικό του.

Για του λόγου το αληθές, δεν είναι τυχαίο ότι οι νέοι ψηφοφόροι και παντοίο τρόπο υποστηρικτές του νεοφασισμού στην Ελλάδα, ελκύονται από τον ανυπόστατο βιταλισμό, τη διαθεσιμότητά της χρήσης βίας και σε μία υποκουλτούρα που συμβολικά παραπέμπει και που αποδεικνύει ότι το μορφωτικό μας σύστημα δεν άγγιξε καν.

Ο πολιτικός κόσμος με την αποτυχία του να οργανώσει οτιδήποτε από τα προαναφερθέντα έχει τις δικές του μεγάλες ευθύνες. Τα δύο κόμματα που από την εποχή της μεταπολίτευσης είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας φέρουν ακέραιη την ευθύνη για την αναποτελεσματική κρατική λειτουργία. Όμως οι πολιτικές δυνάμεις εν συνόλω και μία στρεβλή αισθητική που δημιουργήθηκε στην αριστερά ανέπτυξαν μία ρητορεία γεμάτη τσιτάτα, ιδεολογήματα, ξεκομμένη από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Οι πολιτικές φαιδρότητες που ακούστηκαν και συνέβησαν επί πολλά χρόνια και οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν στην πραγματικότητα με τις έννοιες της αριστεράς και της προόδου, έδωσαν μέσω της δικής τους στρεβλής δράσης την ανάλογα στρεβλή αντίδραση. Αξίζει να σημειωθεί ως παράδειγμα η στάση του να στοιβαχτούν 300 μετανάστες στον χώρο της σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών και η ρητορεία που χρησιμοποιήθηκε επί τούτου. Μέσα σε αυτού του είδους τις πολιτικές φαιδρότητες το κράτος κατέστη από τα δύο κόμματα ανάπηρο να σχεδιάσει την όποια μεταναστευτική πολιτική.

Η σοβαρότατη έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής και η αδυναμία που επί μακρόν επέδειξε το κράτος, το οποίο δεν είναι άλλο από το όχημα του πολιτικού συστήματος, τροφοδότησαν εκλογικά τη σκληροπυρηνική ακροδεξιά. Όσο το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί με τις ίδιες αδυναμίες και το πολιτικό προσωπικό θα αδυνατεί να σχεδιάσει λύσεις και πολιτικές, τόσο η Χρυσή Αυγή θα αυξάνει την δημοφιλία της ως ο πολιτικός ακτιβιστικός φορέας που μπορεί και κάνει αυτά που το κράτος δεν μπορεί.

Αντώνης Παπαγόρας

/www.newsplus.gr