Για πολλά χρόνια, πίσω από τις μαζικές δολοφονίες όπου ένοπλοι εισέβαλαν σε ένα χώρο και άρχιζαν να πυροβολούν αδιακρίτως σπέρνοντας το θάνατο, ειδικοί και μη έβλεπαν όταν προβληματικά, μοναχικά και διαταραγμένα ενώ πίσω από τους τρομοκράτες καμικάζι,όντα εξτρεμιστικά πλην με συγκροτημένη πολιτική θέση και αφοσιωμένα σε ένα καθήκον.
Όπως, όμως, γράφει στους Νιου Γιορκ Τάιμς ο Αμερικανός καθηγητής, Ανταμ Λάνκφορντ, η κυρίαρχη άποψη αυτή άποψη είναι λάθος και οι δύο ομάδες έχουν πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία απ'ό,τι θα πίστευε κανείς.
Από έρευνες που έχουν γίνει, προκύπτει ότι οι τρομοκράτες καμικάζι έχουν αυτοκτονικές τάσεις με την κλινική έννοια. Μπορεί να συμμερίζονται τις απόψεις των οργανώσεων στις οποίες ανήκουν, το βασικό κίνητρό τους όμως είναι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν - όπως συμβαίνει και με τους μαζικούς δολοφόνους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι τελευταίοι ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν κάτι: τον νεοναζισμό, την ευγονική, την κυριαρχία του αρσενικού φύλου ή μια αντικυβερνητική επανάσταση. Οι πράξεις τους όμως απορρέουν συνήθως από κάτι βαθύτερο και πιο προσωπικό.
Τρεις είναι οι παράγοντες που χαρακτηρίζουν αυτούς τους ανθρώπους. Ο πρώτος είναι τα προβλήματα πνευματικής υγείας που προκαλούν συνήθως την επιθυμία τους να πεθάνουν και κυμαίνονται από την κλινική κατάθλιψη και τις μετατραυματικές διαταραχές ως τη σχιζοφρένεια και άλλες μορφές ψύχωσης. Το ποσοστό αυτοκτονιών το 2010 στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 12,4 ανά 100.000 άτομα, το υψηλότερο της τελευταίας 15ετίας. Οι περισσότεροι καμικάζι τρομοκράτες και μαζικοί αυτόχειρες δολοφόνοι προέρχονται από αυτή τη μικρή δεξαμενή.
Ο δεύτερος παράγων είναι μια βαθειά αίσθηση θυματοποίησης και η πεποίθηση του δολοφόνου ότι η ζωή του καταστράφηκε από κάποιον άλλο, που τον καταπίεσε ή τον καταδίωξε. Η παρουσία διανοητικών διαταραχών οξύνει αναμφίβολα αυτή την αίσθηση. Μικρή σημασία έχει αν ο δράστης τα βάζει με μια κυβέρνηση (όπως κάνει ένας καμικάζι τρομοκράτης) ή με τον εργοδότη του, τους συναδέλφους του ή μέλη της οικογενείας του (όπως ένας μαζικός αυτόχειρας δολοφόνος). Το κλειδί είναι ότι θεωρεί πως έχει πέσει θύμα βίας και κατά συνέπεια δικαιούται να εκδικηθεί με βίαιο τρόπο. Σε πολλές περιπτώσεις, στόχος αυτής της εκδίκησης είναι μια κατηγορία ευρύτερη και συμβολικότερη από ένα μεμονωμένο άτομο.
Ο τρίτος παράγων είναι η επιθυμία του δράστη να αποκτήσει φήμη και δόξα. Σε ένα ποσοστό άνω του 70%, οι δολοφονίες-αυτοκτονίες γίνονται μεταξύ συζύγων ή εραστών και διαπράττονται στο σπίτι. Πιο σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που οι πράξεις αυτές σημειώνονται σε δημόσιους χώρους. Οι περισσότεροι καμικάζι τρομοκράτες, πάλι, πιστεύουν ότι θα τιμώνται ως “μάρτυρες” μετά τον θάνατό τους και οι τρομοκρατικές οργανώσεις στις οποίες ανήκουν δημιουργούν διάφορα βίντεο με τον θάνατό τους ώστε να τους μιμηθούν κι άλλοι.
Η ιδέα ότι θα γίνουν διάσημοι μετά θάνατον στοιχειώνει και πολλούς μαζικούς δολοφόνους. Ο δολοφόνος του Columbine φανταζόταν ότι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Κουέντιν Ταραντίνο θα συναγωνίζονταν ποιος θα εξασφάλιζε τα δικαιώματα να γυρίσει ταινία τη ζωή του.
Η απόφαση του Ανταμ Λάνζα να επιτεθεί στο δημοτικό σχολείο του Νιουτάουν ίσως να ήταν μια υπολογισμένη προσπάθεια να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή προσοχή. Πολλοί διανοητικά διαταραγμένοι άνθρωποι είναι σε θέση να οργανώνουν στην εντέλεια τις επιθέσεις τους με έναν τέτοιο σκοπό. Το 2002, οι ελεύθεροι σκοπευτές Τζον Αλεν Μουχάμαντ και Λι Μπόιντ Μάλβο σκότωσαν πρώτα ένα μαθητή στην Ουάσινγκτον και στη συνέχεια έστειλαν ένα σημείωμα στην αστυνομία όπου έγραφαν ότι “τα παιδιά σας δεν είναι πλέον ασφαλή πουθενά”. Ο Λάνζα ίσως να θεώρησε ότι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει μεγαλύτερη προσοχή από το να σκοτώσει τυχαία αθώους ενήλικες είναι να σκοτώσει τυχαία αθώα παιδιά.
Μπορεί κανείς να θέσει πολλά ερωτήματα για το τι τρέχει με την Αμερική. Στην πραγματικότητα, μαζικοί δολοφόνοι όπως ο Λάνζα δεν διαφέρουν πολύ από τους μαζικούς δολοφόνους σε άλλες χώρες. Οι διαφορές βρίσκονται στις πολιτιστικές δυνάμεις που τους υποκινούν και στις καταστροφικές συμπεριφορές που θέλουν να μιμηθούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περισσότερες μαζικές δολοφονίες από επιθέσεις αυτοκτονίας. Σε άλλες χώρες συμβαίνει το αντίθετο. Αν ο Ερικ Χάρις, ο Ντίλαν Κλέμπολντ, ο Σεούνγκ-Χούι Τσο και ο Ανταμ Λάντζα είχαν γεννηθεί στη Γάζα ή τη Δυτική Οχθη, ίσως να είχαν δέσει βόμβες γύρω από τη μέση τους και να είχαν τιναχτεί στον αέρα.
Όπως, όμως, γράφει στους Νιου Γιορκ Τάιμς ο Αμερικανός καθηγητής, Ανταμ Λάνκφορντ, η κυρίαρχη άποψη αυτή άποψη είναι λάθος και οι δύο ομάδες έχουν πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία απ'ό,τι θα πίστευε κανείς.
Από έρευνες που έχουν γίνει, προκύπτει ότι οι τρομοκράτες καμικάζι έχουν αυτοκτονικές τάσεις με την κλινική έννοια. Μπορεί να συμμερίζονται τις απόψεις των οργανώσεων στις οποίες ανήκουν, το βασικό κίνητρό τους όμως είναι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν - όπως συμβαίνει και με τους μαζικούς δολοφόνους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι τελευταίοι ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν κάτι: τον νεοναζισμό, την ευγονική, την κυριαρχία του αρσενικού φύλου ή μια αντικυβερνητική επανάσταση. Οι πράξεις τους όμως απορρέουν συνήθως από κάτι βαθύτερο και πιο προσωπικό.
Τρεις είναι οι παράγοντες που χαρακτηρίζουν αυτούς τους ανθρώπους. Ο πρώτος είναι τα προβλήματα πνευματικής υγείας που προκαλούν συνήθως την επιθυμία τους να πεθάνουν και κυμαίνονται από την κλινική κατάθλιψη και τις μετατραυματικές διαταραχές ως τη σχιζοφρένεια και άλλες μορφές ψύχωσης. Το ποσοστό αυτοκτονιών το 2010 στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 12,4 ανά 100.000 άτομα, το υψηλότερο της τελευταίας 15ετίας. Οι περισσότεροι καμικάζι τρομοκράτες και μαζικοί αυτόχειρες δολοφόνοι προέρχονται από αυτή τη μικρή δεξαμενή.
Ο δεύτερος παράγων είναι μια βαθειά αίσθηση θυματοποίησης και η πεποίθηση του δολοφόνου ότι η ζωή του καταστράφηκε από κάποιον άλλο, που τον καταπίεσε ή τον καταδίωξε. Η παρουσία διανοητικών διαταραχών οξύνει αναμφίβολα αυτή την αίσθηση. Μικρή σημασία έχει αν ο δράστης τα βάζει με μια κυβέρνηση (όπως κάνει ένας καμικάζι τρομοκράτης) ή με τον εργοδότη του, τους συναδέλφους του ή μέλη της οικογενείας του (όπως ένας μαζικός αυτόχειρας δολοφόνος). Το κλειδί είναι ότι θεωρεί πως έχει πέσει θύμα βίας και κατά συνέπεια δικαιούται να εκδικηθεί με βίαιο τρόπο. Σε πολλές περιπτώσεις, στόχος αυτής της εκδίκησης είναι μια κατηγορία ευρύτερη και συμβολικότερη από ένα μεμονωμένο άτομο.
Ο τρίτος παράγων είναι η επιθυμία του δράστη να αποκτήσει φήμη και δόξα. Σε ένα ποσοστό άνω του 70%, οι δολοφονίες-αυτοκτονίες γίνονται μεταξύ συζύγων ή εραστών και διαπράττονται στο σπίτι. Πιο σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που οι πράξεις αυτές σημειώνονται σε δημόσιους χώρους. Οι περισσότεροι καμικάζι τρομοκράτες, πάλι, πιστεύουν ότι θα τιμώνται ως “μάρτυρες” μετά τον θάνατό τους και οι τρομοκρατικές οργανώσεις στις οποίες ανήκουν δημιουργούν διάφορα βίντεο με τον θάνατό τους ώστε να τους μιμηθούν κι άλλοι.
Η ιδέα ότι θα γίνουν διάσημοι μετά θάνατον στοιχειώνει και πολλούς μαζικούς δολοφόνους. Ο δολοφόνος του Columbine φανταζόταν ότι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Κουέντιν Ταραντίνο θα συναγωνίζονταν ποιος θα εξασφάλιζε τα δικαιώματα να γυρίσει ταινία τη ζωή του.
Η απόφαση του Ανταμ Λάνζα να επιτεθεί στο δημοτικό σχολείο του Νιουτάουν ίσως να ήταν μια υπολογισμένη προσπάθεια να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή προσοχή. Πολλοί διανοητικά διαταραγμένοι άνθρωποι είναι σε θέση να οργανώνουν στην εντέλεια τις επιθέσεις τους με έναν τέτοιο σκοπό. Το 2002, οι ελεύθεροι σκοπευτές Τζον Αλεν Μουχάμαντ και Λι Μπόιντ Μάλβο σκότωσαν πρώτα ένα μαθητή στην Ουάσινγκτον και στη συνέχεια έστειλαν ένα σημείωμα στην αστυνομία όπου έγραφαν ότι “τα παιδιά σας δεν είναι πλέον ασφαλή πουθενά”. Ο Λάνζα ίσως να θεώρησε ότι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει μεγαλύτερη προσοχή από το να σκοτώσει τυχαία αθώους ενήλικες είναι να σκοτώσει τυχαία αθώα παιδιά.
Μπορεί κανείς να θέσει πολλά ερωτήματα για το τι τρέχει με την Αμερική. Στην πραγματικότητα, μαζικοί δολοφόνοι όπως ο Λάνζα δεν διαφέρουν πολύ από τους μαζικούς δολοφόνους σε άλλες χώρες. Οι διαφορές βρίσκονται στις πολιτιστικές δυνάμεις που τους υποκινούν και στις καταστροφικές συμπεριφορές που θέλουν να μιμηθούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περισσότερες μαζικές δολοφονίες από επιθέσεις αυτοκτονίας. Σε άλλες χώρες συμβαίνει το αντίθετο. Αν ο Ερικ Χάρις, ο Ντίλαν Κλέμπολντ, ο Σεούνγκ-Χούι Τσο και ο Ανταμ Λάντζα είχαν γεννηθεί στη Γάζα ή τη Δυτική Οχθη, ίσως να είχαν δέσει βόμβες γύρω από τη μέση τους και να είχαν τιναχτεί στον αέρα.
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου