Η αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από την Βουλή, κατόπιν της απόρριψης από τον πρόεδρο της Βουλής Βαγγέλη Μεϊμαράκη και κατ' επέκταση της πλειοψηφίας της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Γιάννη Στουρνάρα, έμειναν αναπάντητα δύο ερωτήματα: Πρώτον, ευσταθούσε συνταγματικά να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ πρόταση δυσπιστίας εντός του εξαμήνου κατά του Στουρνάρα, όταν μόλις τον προηγούμενο Νοέμβριο είχε απορριφθεί η πρόταση δυσπιστίας για την κυβέρνηση συνολικά; Και κατά δεύτερον, ήταν αρμόδιος ο Μεϊμαράκης και η Ολομέλεια της Βουλής να κρίνει τη βασιμότητα μιας πρότασης δυσπιστίας;
Συγκρούστηκαν δύο απόψεις ως προς την βασιμότητα της πρότασης δυσπιστίας: Αφενός η κυβέρνηση δια στόματος Αντιπροέδρου Βενιζέλου, κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου Βορίδη και Προέδρου της Βουλής Μεϊμαράκη, υποστήριξε ότι η απορριφθείσα προς 5μήνου πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ για την κυβέρνηση συνολικά, καλύπτει και τα μέλη της κυβέρνησης ξεχωριστά, βάσει του επιχειρήματος της συλλογικής ευθύνης που έθεσε στον διάλογο και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε ότι η πρόταση δυσπιστίας κατά του Στουρνάρα είναι διαφορετική από την πρόταση δυσπιστίας στο σύνολο στης κυβέρνησης, επομένως έκρινε ότι έχει το δικαίωμα να καταθέσει δεύτερη πρόταση δυσπιστίας, μολονότι δεν είχε παρέλθει το εξάμηνο που ορίζει το Σύνταγμα.
Μέσα από τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, προέκυψε κάτι το κοινοβουλευτικά καινοφανές, όπως φυσικά και η όλη διαδικασία πρότασης δυσπιστίας μέσα σε λιγότερο από 5 μήνες: Ο Πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης απεφάνθη επί του αβάσιμου της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, κρίση που προκάλεσε και την αποχώρηση του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από την συνεδρίαση της Βουλής. Ο Πρόεδρος της Βουλής επικαλέστηκε και γνωμοδότηση για να υποστηρίξει το βάσιμο των λεγομένων του.
Ως προς το επιχείρημα της κυβέρνησης: Η πρόταση δυσπιστίας, όπως προβλέπεται από το άρθρο 84 παρ. 2 του Σ αποτελεί ένα όπλο της εκάστοτε αντιπολίτευσης και δεν είναι τυχαία η πρόβλεψη του συνταγματικού νομοθέτη για την υπογραφή του 1/6, δηλαδή 50 βουλευτών για την υποβολή πρότασης δυσπιστίας. Το ίδιο το Σύνταγμα θέτει μια διάκριση, που αφορά την χρήση αυτού του όπλου: "Η Βουλή μπορεί με απόφασή της να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση ή από μέλος της". Δηλαδή το Σύνταγμα διαχωρίζει την μοίρα της κυβέρνησης από την μοίρα του μεμονωμένου υπουργού. Εξάλλου, με την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση συνολικά, η αντιπολίτευση ζητά την παραίτησή της. Αντίθετα, με την πρόταση δυσπιστίας κατά μεμονωμένου υπουργού ζητά την παραίτηση του Υπουργού και όχι της κυβέρνησης συνολικά, δύο ζητήματα δηλαδή που κατά την προσωπική μας άποψη είναι διαφορετικά. Αναμφίβολα ο εκάστοτε Υπουργός υλοποιεί μια συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική και ευθύνεται συλλογικά με αυτήν, εντούτοις αυτό δεν σημαίνει ότι η ευθύνη ενός υπουργού μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ευθύνη μιας κυβέρνησης, διότι μ' αυτό τον τρόπο ποιο το νόημα της ύπαρξης πολιτικής ευθύνης ενός συγκεκριμένου υπουργού. Επιπλέον το ίδιο το Σύνταγμα διαχωρίζει την μοίρα κυβέρνησης και υπουργού και το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δικαίωμα πρότασης δυσπιστίας υπάρχει μονάχα σε μια "λάθος" συμπεριφορά δεν στέκει νομικά και πολιτικά, αφού η όποια ευθύνη του υπουργού συγκεκριμενοποίειται στην άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου και στην ποινική ευθύνη του άρθρου 86 του Σ.
Ως προς το επιχείρημα της αντιπολίτευσης. Σε προηγούμενο πόστ αναλύσαμε το πολιτικό λάθος που έκανε ο Τσίπρας με την κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας και το εν τοις πράγμασι απρόσφορο αυτής. Ωστόσο επί του ποιος θα κρίνει την βασιμότητα της πρότασης δυσπιστίας, κατά την προσωπική μου άποψη έχει δίκιο. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για απόσυρση της εμπιστοσύνης της Βουλής από τον υπουργό Στουρνάρα. Κανείς δεν μπορεί με βάση το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής να κρίνει αν η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι βάσιμη ή όχι, ούτε ο Πρόεδρος της Βουλής, ούτε η Ολομέλεια, ούτε το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής. Η Ολομέλεια έχει την αρμοδιότητα να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει την πρόταση δυσπιστίας και όχι να κρίνει την βασιμότητά της. Το Σύνταγμα, αλλά και ο κανονισμός της Βουλής δεν θέτουν κάποιο προαπαιτούμενο για την έναρξη της συζήτησης επί της πρότασης δυσπιστίας. Από τη στιγμή που η αντιπολίτευση καταθέσει πρόταση δυσπιστίας, η Βουλή διακόπτει τις εργασίες της για δύο ημέρες, με άλλα λόγια έχει δέσμια αρμοδιότητα να το κάνει και όχι να εξετάσει πρώτα αν η πρόταση δυσπιστίας είναι βάσιμη ή όχι. Εκτός αυτού η Βουλή κυρίαρχα αποφαίνεται για ζητήματα που άπτεται του Κανονισμού της, άρα προτεραιότητα εφαρμογής έχει ο Κανονισμός της Βουλής και η αποστροφή του άρθρου 142 παρ. 6 του Κανονισμού περί "όμοιας πρότασης".
Στην προκειμένη περίπτωση ο Βενιζέλος έκανε το εξής τρικ: Υποστήριξε ότι η προηγούμενη πρόταση δυσπιστίας "προστατεύει" και τον Υπουργό Στουρνάρα. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: Αν από τότε μέχρι σήμερα είχε μεσολαβήσει ανασχηματισμός, η προστασία αυτή θα περιελάμβανε και τον διάδοχο του Στουρνάρα. Προστατεύεται ο ΥΠΟΙΚ ή το πρόσωπο του Υπουργού; Το Σύνταγμα κάνει λόγο για "μέλος" της κυβέρνησης, άρα το αξίωμα αυτό καθεαυτό. Το δεύτερο τρικ Βενιζέλου ήταν ότι συνέδεσε την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου με την πρόταση δυσπιστίας, όταν αποδείξαμε ότι ο ΚτΒ διαχωρίζει πλήρως τις δύο διαδικασίες. Με άλλα λόγια ο Βενιζέλος συνέδεσε την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου ως ψήφο εμπιστοσύνης της κυβέρνησης, άρα και στον Στουρνάρα ειδικά, κάτι που ωστόσο δεν ήταν αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Καταληκτικά: Το δράμα πως θα λυνόταν; Η Κυβέρνηση μπορούσε αμέσως να ξεκινήσει τη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας και να περαιώσει τη συζήτηση σε εύλογο χρόνο, όχι πάνω από τρεις ημέρες, όπως ορίζει το άρθρο 84 παρ. 4 του Σ και άρθρο 142 παρ. 3. Αντίθετα επέλεξε να καταστρατηγήσει εκείνη το Σύνταγμα, υποβάλλοντας σε προηγούμενη κρίση την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ, που ναι πολιτικά ήταν λάθος και εν πολλοίς ανούσια. Θα μπορούσε επομένως να συζητηθεί μέχρι αύριο η πρόταση δυσπιστίας, να απορριφθεί όπως είναι λογικό και μέχρι την Τρίτη, το αργότερο Τετάρτη να έχει ψηφιστεί και το Πολυνομοσχέδιο. Με άλλα λόγια να αποφανθεί η Βουλή με την ψήφο της για το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρατήγησε τους θεσμούς και αν τους χρησιμοποιήσε κατά τρόπο συνταγματικά δεοντολογικό.
Παρ' όλα αυτά οφείλουμε να επισημάνουμε και κάτι τελευταίο. Ο Τσίπρας σήμερα γνώρισε μια καθαρή πολιτική ήττα, την οποία επισφράγισε η αποχώρησή του. Από την άλλη η κυβέρνηση οδήγησε το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής επίσης σε μια ήττα, με αποτέλεσμα απόψε το βράδυ να είναι ηττημένη συνολικά η δημοκρατία, γιατί πολύ απλά έχει μια πλειοψηφία και μειοψηφία που διαδικαστικολογούν, αποφεύγοντας να μπουν στην ουσία..
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου