Την Κυριακή επιλέγουμε δρόμο..

Φίλες και Φίλοι,

Άυριο οι Έλληνες παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας, αύριο αποφασίζουμε όλοι μαζί για την πορεία της χώρας στέλνοντας μήνυμα δημοκρατίας, μήνυμα αισοδοξίας, μήνυμα ενότητας και ελπίδας σε όλη την Ευρώπη.

Στο χέρι μας είναι να αποδείξουμε ότι η «πολιτική» μπορεί να καθορίσει την οικονομία, κι όχι οι τραπεζίτες την τύχη και τη μοίρα των λαών.

Όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε μια Ελλάδα, όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται από τον ίδιο το Λαό της χώρας χωρίς ξένες εξαρτήσεις, επιρροές και επεμβάσεις. Μια κοινωνία δίκαιη, όπου θα σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και η αποξένωσή του από το προϊόν του μόχθου του. Έναν άνθρωπο που θα ολοκληρώνεται πνευματικά και πολιτιστικά και θα αναπτύσει δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, δίχως άγχος, χωρίς καταπίεση.

Στόχος μας είναι να ξανακάνουμε τον άνθρωπο να ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο και για τη ζωή του και να αντιμετωπίζει τους πάντες ως ίσος προς ίσο, με πρόταση, με άποψη και με σχέδιο. Πρέπει να δώσουμε βάρος στον άνθρωπο, να σταματήσουμε να μιλάμε με αριθμούς, να σταματήσουμε να μιλάμε για την τιμή των πραγμάτων αλλά για την αξία τους.

Ας στείλουμε λοιπόν το μήνυμα. Καθαρό και απλό όπως η αλήθεια. Θα χρειαστεί αγώνας, κόπος, αντοχή, πείσμα και επιμονή. Η μάχη θα είναι δύσκολη και χρονοβόρα. Θα αναμετρηθούν για άλλη μια φορά τα συμφέροντά τους με τα όνειρά μας. Και γνωρίζουν πως τα όνειρα μας είναι οι εφιάλτες τους. Γιατί κατά βάθος ξέρουν ότι στο τέλος τα όνειρα εκδικούνται. Σε όσους μας κατηγορούν για ονειροπόλους τους δίνουμε μια ξεκάθαρη απάντηση. Εμείς πιστεύουμε στο όραμα, πιστεύουμε στο όνειρο, στο σοσιαλιστικό όνειρο. Ξέρουμε ότι αυτό δεν θα γίνει επί ημερών μας, ξέρουμε ακόμα ότι ίσως αυτό αγγίξει τα παιδιά των παιδιών μας αλλά πιστεύουμε σ'αυτό. Λένε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας και της Ελλάδας είναι απρόσμενο, εμείς πιστεύουμε ότι απρόσμενο είναι το μέλλον γι' αυτούς που δεν προβλέπουν και γι' αυτούς που δεν προσβλέπουν, γι αυτούς που δεν έχουν όνειρο. Θέλουμε να είμαστε από αυτούς και είμαστε από αυτούς που έχουν όνειρο, που έχουν όραμα και θέλουμε να γίνει πράξη το όραμά μας. Και πιστεύουμε πως το σοσιαλιστικό όνειρο δεν χάθηκε. Μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα, που γίνεται σκληρότερη μπροστά σε ένα απρόσμενο μέλλον, η Αριστερά έχει πολλές «Βαστίλες» να αλώσει όπως έλεγε και ο Γίωργος Γεννηματάς.

Ήρθε η ώρα του αγώνα για το αυτονόητο και γι’ αυτό δεν απευθυνόμαστε σε ένα στενό κομματικό ακροατήριο αλλά σε μια ευρεία πλειοψηφία προοδευτικών ανθρώπων που μπορεί να έχουμε διαφορετικές πολιτικές καταβολές, έχουμε όμως κοινές ανησυχίες, κοινές αξίες και κοινά οράματα. Καλούμε όσους πιστεύουν στις αρχές μιας ενωμένης Ευρώπης των ισότιμων κρατών και λαών και όχι στην Ευρώπη των δανειστών και των οφειλετών που επιθυμούν οι καπιταλιστές της σκληρής νεοφιλελεύθερης γραμμής. Όσους πιστεύουν και θέλουν ενεργά να συμβάλλουν στην ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού πολιτικού πόλου ενάντια στις δυνάμεις της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού, αλλά κι ενάντια στον ανεύθυνο λαϊκισμό και μηδενισμό του mediaκου κατεστημένου και να στρατευτούμε στον κοινό αγώνα.

Την τελευταία πενταετία η χώρα μας κινείται στον αστερισμό μιας διλληματικής επιλογής με άξονα αναφοράς την αποδοχή ή την απόρριψη του μνημονίου. Στο εύθραυστο σκηνικό, για την οικονομία και τη διοίκηση του τόπου, που έχει διαμορφωθεί από την προβληματική λειτουργία των κυβερνήσεων, η χώρα χάνει διεθνώς ό,τι απέμεινε από την αξιοπιστία της. Η πορεία εξόδου από την κρίση προϋποθέτει κατανόηση του προβλήματος. Όταν όμως η διάγνωση είναι λανθασμένη, είναι σαφές ότι δίνεται λάθος θεραπευτική αγωγή. Στην περίπτωση της Ελλάδας οι μικρομεσαίοι, οι μη προνομιούχοι πολίτες δεν διαπιστώνουμε απλώς, αλλά βιώνουμε αιματηρά ότι η νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική - υφεσιακή συνταγή που επιβάλλεται από την ισχυρή χώρα της Ευρωζώνης οδηγεί στην καταστροφή της παραγωγικής μας βάσης, της μικρομεσαίας επιχείρησης, και απειλεί την κοινωνική μας συνοχή με τη διόγκωση της ανεργίας. Το δίλημμα συνεπώς δεν ΝΑΙ ή ΌΧΙ στα νέα μέτρα. Το δίλημμα είναι εάν θα εμμείνουμε στη λάθος πολιτική ύφεσης, που οδηγεί σε μεγαλύτερη εξάρτηση, ή εάν θα αλλάξουμε πολιτική!

Το πρόβλημα βέβαια δεν περιορίζεται στα ελληνικά σύνορα, έχει ευρωπαϊκές διαστάσεις. Και όχι μόνο δημοσιονομικές. Στην Ευρώπη σήμερα πρέπει να ξανασυζητήσουμε τη θεσμική συγκρότησή της και τη δημοκρατική λειτουργία. Αγωνιστήκαμε για την είσοδο στην Ευρώπη των ισότιμων κρατών και λαών και βρισκόμαστε στην Ευρώπη των δανειστών και των οφειλετών! Η προτεραιότητα της δημοκρατικής πολιτικής τίθεται στο τραπέζι και όχι η επανάληψη των εκβιασμών για νέα μέτρα.

Άλλοτε αγωνιζόμασταν για την εθνική μας ανεξαρτησία, για την πατριωτική μας υπερηφάνεια, για την αξιοπρέπεια του λαού μας. Για μια Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες.

Οργανώναμε το κοινό αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου. Είχαμε τη δίκαιη καύχηση ότι ευωδόθηκε ο κοινός στόχος για την ένταξη της μεγαλονήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Χτες συνεπαρμένοι από το όραμα μίας ενωμένης Ευρώπης – που καλούταν να ξεχάσει δύο παγκόσμιους πολέμους – συνταχθήκαμε στο χτίσιμο μιας ενωμένης ομόσπονδης δημοκρατικής Ευρώπης, Ευρώπης ανάπτυξης, προόδου, αλληλοσεβασμού, πολιτισμού, Ευρώπης των λαών και των πολιτών.

Σήμερα το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της σκιώδους υπερκυβέρνησης των Βρυξελλών, η εξαφάνιση της θεσμικής ισοτιμίας των κρατών μελών από το δίκαιο του ισχυρότερου δανειστή που επιβάλλει η Γερμανία των Μέρκελ-Σόϊμπλε δεν αποτελεί απλώς πρόβλημα για την Ελλάδα.

Η αλαζονική επιβολή των υφεσιακών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών από την ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης πάνω στις χώρες του νότου, με αποκορύφωμα την αντιμετώπιση της Ελλάδας, υποσκάπτει τα θεμέλια της ευρωζώνης και της ίδιας της ευρωπαϊκής ένωσης. Και βέβαια κορυφώνει την απογοήτευση σχετικά με την προοπτική ευρωπαϊκής ενοποίησης και ολοκλήρωσης της νομισματικής ένωσης!

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο απαιτείται η συγκρότηση ενός σοσιαλδημοκρατικού μετώπου του Νότου, μια κεντροαριστεράς που θα διαχωρίσει τη θέση της από την εκφυλισμένη σοσιαλδημοκρατία του Βορρά που σαγηνεύτηκε από τον παρασιτικό καπιταλισμό της Γερμανίας που εποφθαλμιούσε εξ αρχής μια ενωμένη Ευρώπη για το άνοιγμα των αγορών στις βιομηχανίες της, οι οποίες με τη σειρά τους βρήκαν βορά σε παραπλανημένες υπερκαταναλωτικές κοινωνίες από φαύλους πολιτικούς.

Μεγάλη στροφή προς την κατεύθυνση της κοινωνικής πολιτικής είναι κατάρρευση της τραπεζολαγνείας και της αντίληψης ότι οι αγορές λειτουργούν αυτόνομα και ενέχουν συστημικούς κινδύνους. Το κράτος πρέπει να θεμελιωθεί ξανά πάνω στις ανάγκες του λαού και να πάψει να είναι ένα απλός διαχειριστής των τραπεζικών αναγκών.

Είναι πλέον εμφανείς η ανάγκη να ανοίξει ένας νέος ιστορικός κύκλος για την Ελλάδα που θα συνοδεύεται από σοβαρές μεταρρυθμίσεις και ολοκληρωμένο σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας.

Η χώρα έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας εξ αιτίας της κατάρρευσης του μοντέλου διοίκησης και παραγωγής που δομήθηκε μετεμφυλιακά και λειτούργησε, με διάφορες παραλλαγές, ως τις μέρες μας. Με ερμηνευτικό κλειδί αυτή τη θεμελιώδη παραδοχή του προβλήματος της χώρας, η εμμονή στο δίπολο μνημόνιο vs αντιμνημόνιο δεν εξυπηρετεί παρά τη μετάθεση των ευθυνών στους άλλους, την αποφυγή κάθε αυτοκριτικής για τις συλλογικές αστοχίες των τελευταίων 70 ετών και βέβαια την αδράνεια και την απόλυτη αδυναμία εξόδου από την κρίση. Όσο η συζήτηση θα εξαντλείται στα επιφαινόμενα του προβλήματος, δηλ. στη δανειακή σύμβαση και στις υποχρεώσεις της, και όχι στο αίτιο που τα παράγει, τόσο θα είμαστε αντιμέτωποι με το φαύλο - κύκλο του δανεισμού και της ανεπάρκειας, ποσοτικής και ποιοτικής, της παραγωγικής και διοικητικής βάσης της χώρας.

Οι επιπτώσεις της κατάρρευσης του διοικητικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας είναι σήμερα εμφανείς:

α) τα υψηλά δημόσια ελλείμματα και ο υπέρμετρος δημόσιος δανεισμός και

β) η εξαιρετικά χαμηλή ανταγωνιστικότητα.

Χρειάζεται τώρα μια πρόταση που, με βάση τη διαπιστωμένη ανάγκη για αλλαγή του διοικητικού και αναπτυξιακού παραδείγματος της χώρας, θα θεμελιώσει τις προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία. Χρειάζεται πρόταση για ένα άλλο κράτος με διαφάνεια στη λειτουργία του, αποτελεσματικότητα στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Μια πρόταση που θα επανανοηματοδοτήσει τη λειτουργία της παραγωγικής βάσης της χώρας, του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα συναρθρωμένου στις απαιτήσεις της ποιότητας και της καινοτομίας.

Για να ανοίξει όμως ο νέος κύκλος της ιστορίας της Ελλάδας και να είναι επιτυχής πρέπει να αλλάξουμε πολλά και να τα αλλάξουμε γρήγορα. Χρειαζόμαστε κόμματα και πολιτικούς που θα γεφυρώνουν και δεν θα χωρίζουν τους Έλληνες. Ας μην αφήσουμε άλλους να μας διχάζουν. Ας μην ξαναφτιάξουμε την ιστορία για να φτιάξουμε καινούργιους νικητές και καινούργιους ηττημένους.

Σύγκλιση των δημοκρατικών δυνάμεων χρειαζόμαστε, βασισμένη σε πολιτικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης.

Η δημοκρατία σαν ιδέα και εφαρμογή δεν υστερεί από μόνη της, απλά απαιτεί ενάρετους πολίτες, αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση σε αντίθεση με τα καθεστώτα που βασίζονται στον τρόμο και την ένστολη βία. Κανείς δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα.

Γι’ αυτό είναι άμεση αναγκαιότητα η σύγκλιση στο δημοκρατικό χώρο πάνω σε ένα πολιτικό σχέδιο έκτακτης ανάγκης, έξω από προσωπικές στρατηγικές. Σχέδιο σύγκλισης για τη συνεργασία στο μεσαίο - κεντρώο χώρο με στόχο:

α) να στηριχτεί άμεσα η παραγωγική βάση της χώρας,

β) να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας,

γ) να διασωθεί η κοινωνική συνοχή,

δ) να αντιμετωπιστεί η πρόκληση μιας αποτελεσματικής και διάφανης δημόσιας διοίκησης,

ε) να προταχτεί η δημοκρατική λειτουργία της χώρας,

στ) να ξανακερδηθεί διεθνώς η αξιοπρέπειά της χώρας ώστε να αντιμετωπιστούν με υπερηφάνεια και ρεαλισμό τα εθνικά μας ζητήματα.

Ήρθε η ώρα να εκπονήσουμε το δικό μας Στρατηγικό σχέδιο που θα μας οδηγήσει στο 2030 με όχημα νέες δομές κομμάτων, νέες αντιλήψεις και συντελεστές εμάς, τη νέα γενιά που οφείλουμε να σταθούμε ενώπιόν των ευθυνών μας και να διεκδικήσουμε (καθώς τίποτα δε θα μας χαριστεί) τις λύσεις για το μέλλον μας.

Αναμφίβολα, ο μέσος Έλληνας πολίτης έχει φτάσει στα όριά του αλλά για να αντιμετωπίσουμε την πολυπρόσωπη κρίση χρειάζεται να έχουμε την σωστή διάγνωση του προβλήματος, την στοχευμένη πρόταση επίλυσης και βούληση για την επίλυση. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα για να λειτουργεί με διαφάνεια και αποτελεσματικότητα και η στήριξη του παραγωγικού τομέα για να έχουμε προϊόντα και υπηρεσίες ποιοτικά πρέπει να είναι οι συνιστώσες του πολιτικού σχεδίου που θα εγγυηθεί την έξοδο από την κρίση. Η ριζική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των κομμάτων, η περίφημη άλλη αντίληψη με στόχο τη σύναψη ενός Κοινωνικού συμβολαίου που θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ένα νέο δρόμο για το μέλλον είναι επιτακτική ανάγκη. Ώστε να μπει η χώρα στον δρόμο της πραγματικής και όχι εικονικής ανάπτυξης, για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε: α) να αναταχθεί ο δημόσιος τομέας με σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, για να υπάρχει αποτελεσματικό κράτος, διαφάνειας, που υπηρετεί τον πολίτη, με σεβασμό και ανταπόδοση στους φόρους που καταβάλλει. Ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα κατανέμει αναλογικά τα βάρη και θα καταστήσει την Ελλάδα ασφαλή φιλοεπενδυτικό προορισμό. Ένα πραγματικό κοινωνικό κράτος που θα λειτουργεί ως ασπίδα στήριξης στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. β) να στηριχθεί η παραγωγική διαδικασία στη χώρα, να παραχθεί στον τόπο αυτό, προϊόν ανταγωνιστικό, εξαγώγιμο έτσι μόνο θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε παραγωγικό τομέα δημιουργικό, ανταγωνιστικό, ποιοτικό με εξωστρέφεια και καινοτομία.

Και πάνω απ’ όλα να δομήσουμε εκ θεμελίων μια ολιστική αντίληψη για την παιδεία, που θα πρέπει να δομεί ενάρετους δημοκρατικούς πολίτες, που θα αντιλαμβάνονται την πολιτική και την κοινωνία σαν συλλογική οντότητα που φέρει διαρκώς τα προτερήματα και τα ελαττώματα των μελών του. Μιλάμε κυρίως μια πρωτοβάθμια εκπαίδευση που θα βάζει τα θεμέλια της γνώσης και θα  δομεί χαρακτήρες, μια μέση εκπαίδευση που θα δομεί πολίτες και θα επιβραβεύει τη γνώση και την δημιουργικότητα και τέλος μια ανώτατη εκπαίδευση που θα κοινωνικοποιεί πλήρως ενάρετους πολίτες και θα δίνει βάση στην καινοτομία, απεμπολώντας τον κατασπαρακτικό ανταγωνισμό στη γνώση και την αντίληψη της «επιστήμης» του κέρδους.

Αυτό είναι το στίγμα της λύσης στο οποίο δεν αρκεί μόνο η αριστερή πολιτική μας πυξίδα, αλλά χρειαζόμαστε και τον προοδευτικό πολιτικό μας βορρά. Με σεβασμό στην ιστορία και τις αξίες του ελληνισμού. Στους λαούς και σ' όλους τους εργαζόμενους, στον καθένα από εμάς ανήκει η ευθύνη και το χρέος του ασταμάτητου αγώνα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας ειρήνης, ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Έχουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, τη γεωστρατηγική θέση και νέα παιδιά με γνώση και πείσμα για δουλειά και επιτυχία. Σωστό σχέδιο χρειαζόμαστε για να έχουμε ελπίδα !!

Καλή δύναμη σε όλους, πρωτΑΓΩΝΙΣΤΗΣ.