Ο Ζωικος μας Πολιτισμος απο τα ματια ενος μη γραβατομενου...

   Ωρα 16:00 στην οδο 28ης Οκτωβριου στο υψος της Ομονοιας. Μποτιλιαρισμα στο δρομο. Μποτιλιαρισμα και στο πεζοδρομιο. Ανθρωποι που τρεχουν, που βιαζονται, που σκονταφτουν ο ενας πανω στον αλλο και ουτε καν γυρνανε να ζητησουν μια συγνωμη. Κουστουμαρισμενοι Νεογραμπροι της Αγορας που δεν δισταζουν να αφησουν το σοβαρο στυλακι τους και να τρεξουν για να προλαβουν το μετρο, εστω και αν το επομενο ερχεται μετα απο 3 λεπτα. Ανθρωποι Ανεκφραστοι. Ψαχνεις να βρεις εναν να χαμογελαει. Εναν να δειχνει οτι το απολαμβανει. Οπα!! τον βρηκα..
ειναι ο κυριος που πουλαει σπορια στη γωνια. Καθεται σε μια παλια ξυλινη καρεκλα με ενα παλιο μπουφαν δεκαετιας 80, απλα χαμογελωντας. Ελαχιστοι βεβαια σταματανε να αγορασουν σπορακια. Οι περισσοτεροι μαλιστα που περνανε απο μπροστα του τον κοιτανε με ενα περιφρονητικο υφος απαξιωσης - και μολις περασουν απο τη γωνια του κορδωνονται τραβωντας μια δυνατη μυξια οξυγονου για να γεμισουν τα πνευμονια τους, λεγωντας απο μεσα τους "Σε ποσο καλυτερη μοιρα ειμαι απο αυτον τον Δισμοιρο..."
   Ξαφνικα ακολουθω με τη ματια μου μια θυληκη παρουσια αξιοπροσεκτη η οποια προσπαθωντας να δειξει ποσο πιο εντυπωσιακη απο οτι ειναι στην πραγματικοτητα, σπαει τη μεση της με περιοδο 2 δευτερολεπτων και πλατος 35 εκατοστα. Αληθεια εκπληκτικο! Το κακο βεβαια ειναι οτι το κεφαλι το ειχε πολυ ψηλα και δεν καταφερε να εντοπισει στο οπτικο της πεδιο το διαφορετικο πλακακι του Δημου Αθηναιων που προοριζεται για τους τυφλους, κανωντας ετσι το 12ποντο τακουνι της να μπει και να προσκρουσει στο εδαφος σε διαφορετικο υψος απο του ανεμενομενου με αποτελεσμα να σκουντουφλισει, γειωνοντας εντελως για εκεινα τα δευτερολεπτα τη εντυπωση που ειχε και η ιδια για τον εαυτο της σε επιπεδα εξευτελιστικα για μια του τυπου της. Η ματια μου ομως μενει σε ενα αλλο σημειο..
  Ενω σκουντουφλαει σηκωνει το κεφαλι πολυ γρηγορα και δεν εντοπιζει ενα παππου ηλικιας 60 χρονων ο οποιος εχει πεσει στην ασφαλτο ανυμπορος να σηκωθει. Το μαγουλο του ακουμπουσε στην ασφαλτο σε μια σταση του λεωφορειου. Δεν καταλαβα τι ακριβως ειχε παθει ο ανθρωπος. Αλλα φαινοταν να βρισκεται σε εξαιρετικα δυσκολη κατασταση. Επρεπε αν του προσφερθει γρηγορα βοηθεια. Φαινοταν να αρχιζει να χανει τις αισθησεις του. Σηκωνω με αγωνια τα ματια αν θα τρεξει καποιος να τον βοηθησει, και βλεπω ανθρωπους να περνανε σε αποσταση 1 μετρου απο διπλα του και να τον προσπερνανε αδιαφοροι με υφος "Τυχερος που δεν ειμαι στη θεση του.." ή "Κριμα τον ανθρωπακο..." και να συνεχιζουν να σφυριζουν αδιαφορα. Μαλιστα ενας Καλοντυμενος Νεογαμπρος Επιτελαρχης της Αγορας με υφος εντυπωσιακα ηλιθιο φαινεται να λεει στο διπλανο του "Βοηθηστε αυτον τον ανθωπακο ...κατι πρεπει να επαθε.." δειχνοντας με το χερι του τη κατευθυνση που πρεπει να κοιταξει ο αλλος για να τον εντοπισει (η αποσταση ηταν 2 μετρα περιπου) ενω παραλληλα ο συμπολιτης αυτος  εκανε  σαφες οτι ειναι αισθηματικος τυπος αλλα δεν μπορει να λερωσει το κουστουμι του ή να σκυψει και να βγει απο το πουκαμισο του απο το παντελονι του... Στη συνεχεια αναψε και το τσιγαρο του για να χαλαρωσει απο τη συναισθηματικη φορτιση και να συνεχισει τη πορεια του...
  Εκτελεσε λοιπον τη διαταγη ο εντολοδοχος συνανθρωπος μας και δεχθηκε να βγει απο τη σελιδα των αθλητικων νεων που εβλεπε απο το iphone του και να παρει ενα τηλεφωνο για ασθενοφορο....

Το καταγραφω αυτο το περιστατικο γιατι αηδιασα αρχικα με τον εαυτο μου...
Αηδιασα με τους Συνανθωπους μου σε αυτη τη γ@@κοινωνια...
Αηδιασα με την επομενη γενια αυτης της γ@@κοινωνιας που φανταζει να ειναι πιο εγωκεντικη απο ολες τις προηγουμενες...

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ... ΑΥΤΟΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ..
ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ...
Χ. Γ.