Συμπεράσματα από τον ξυλοδαρμό

Του Αντώνη Παπαγόρα

Με αφορμή το περιστατικό του ξυλοδαρμού του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Κωστή Χατζηδάκη, την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου, γράφτηκαν και ακούστηκαν πάρα πολλά. Το χειρότερο αποτέλεσμα, του ίδιου του συμβάντος και της συνεχούς αναπαραγωγής του, είναι ότι υπήρξε και μία έντονη επιχειρηματολογία από πολλούς υπέρ της "ηθικής πλευράς" του περιστατικού. Γράφτηκαν επίσης πολλά για την πολιτική προέλευση, των συμμετεχόντων σε αυτό. Που το ξέρετε λοιπόν όλοι εσείς που με πύρινο λόγο βάλλετε κατά πολλών ότι είναι μέλη κομμάτων της αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και δεν ξέρω και εγώ του όποιου άλλου πολιτικού χώρου, αυτοί που επιτέθηκαν στον Χατζηδάκη; Έχετε κάποια παραπάνω γνώση επί αυτού; Μία ακόμα διαπίστωση (όχι μόνον εξαιτίας των σχολίων για το "ξύλο" στον τέως Υπουργό), είναι ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας οι οποίοι κατηγορούν γενικώς και αορίστως, μηδενός εξαιρουμένου, τους συνδικαλιστές, τσουβαλιάζοντας τους στην απαξία.
Ο ξυλοδαρμός Χατζηδάκη δείχνει την συντελούμενη κοινωνική έκπτωση στην Ελλάδα και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει όλους και ιδιαίτερα τους νέους. Την στιγμή που οι αλλαγές σε εργασιακές σχέσεις και στην κοινωνική ασφάλιση διασαλεύουν την συνοχή του κοινωνικού ιστού του μέλλοντος, επιλογή μέρους της κοινωνίας είναι να εγείρει ζητήματα απαξίας των θεσμικών εκφραστών του συνόλου των επί μέρους ομάδων αυτής. Η επίθεση στον Χατζηδάκη είναι απότοκο συμβάν ενός φαινομένου χαοτικής μετατροπής σε όχλο των διαμαρτυρομένων. Η διαμόρφωση του διαμαρτυρομένου πλήθους σε όχλο συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα αναπαράγουμε συνεχώς ισοπεδωτικές απόψεις, οι οποίες κατατάσσουν στην ίδια θέση πολλές ομάδες και κυρίως αυτές που έχουν την ευθύνη εκπροσώπησης της κοινωνίας.
Απόψεις λοιπόν του τύπου "Όλοι οι πολιτικοί τα τρώνε", "Όλοι οι συνδικαλιστές είναι τεμπέληδες", "Όλοι οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν από δεξιά και αριστερά" είναι και αυτές που σε συνδυασμό με το πρόσφορο περιβάλλον της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης, ισοπεδώνουν κάθε μορφή εκπροσώπησης, μη αντιλαμβανόμενοι αυτοί που τις αναπαράγουν ότι ταυτόχρονα λειτουργούν διαλυτικά σε κάθε μορφή συλλογικότητας μεταξύ των μελών των κοινωνικών ομάδων.
Για κάθε φαινόμενο μπορούμε να εντοπιστούν και οι πηγές προέλευσής του. Ο εντοπισμός τους δεν πρέπει να περιστρέφεται γύρο από ψευτοδιλήμματα αναμέτρησης απόψεων του τύπου "Οι πολιτικοί κατάντησαν έτσι τα πράγματα και έτσι μάθανε και οι πολίτες άρα καλά να πάθουν" και "Οι πολίτες να τους "λουστούν" αφού τους ψήφισαν". Αυτά θυμίζουν το γνωστό δίλημμα "αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα". Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους νέους ανθρώπους να ασχοληθούν σοβαρά με τα ζητήματα που απασχολούν το παρόν και το μέλλον τους. Η συμμετοχή τους σε συλλογικά όργανα οργάνωσης της κοινωνικής, πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης τους είναι και ο παράγοντας ο οποίος θα συμβάλει περισσότερο όλων στην παύση του παρατηρημένου ατομισμού που αυξάνει ως αντίληψη στην ελληνική κοινωνία, τον σωστότερο και ποιοτικότερο καθορισμό των στόχων σε επίπεδο βάσης της κοινωνίας, την αποτελεσματικότερη επίτευξη αυτών και εν τέλη όλα αυτά μαζί στην αποτροπή της οχλοποίησης της διαμαρτυρίας αλλά την μετατροπή της σε οργανωμένο τρόπο δράσης και αντίδρασης.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι σε κάποια χρόνια οι αντίστοιχοι τραμπούκοι και ο αντίστοιχος Χατζηδάκης θα "πλακώνονται" στη μέση του δρόμου σε μία μάχη τελείως διαφορετικού τύπου.

protagon.gr