Τι κράτος θέλουμε, το πραγματικό δίλλημα των εκλογών ...

Η χώρα έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας εξ αιτίας της κατάρρευσης του μοντέλου διοίκησης και παραγωγής που δομήθηκε μετεμφυλιακά και λειτούργησε, με διάφορες παραλλαγές, ως τις μέρες μας. Με ερμηνευτικό κλειδί αυτή τη θεμελιώδη παραδοχή του προβλήματος της χώρας, η εμμονή στο δίπολο μνημόνιο vs αντιμνημόνιο δεν

εξυπηρετεί παρά τη μετάθεση των ευθυνών στους άλλους, την αποφυγή κάθε αυτοκριτικής για τις συλλογικές αστοχίες των τελευταίων 70 ετών και βέβαια την αδράνεια και την απόλυτη αδυναμία εξόδου από την κρίση. Όσο η συζήτηση θα εξαντλείται στα επιφαινόμενα του προβλήματος, δηλαδή στη δανειακή σύμβαση και στις υποχρεώσεις της, και όχι στο αίτιο που τα παράγει, τόσο θα είμαστε αντιμέτωποι με το φαύλο - κύκλο του δανεισμού και της ανεπάρκειας, ποσοτικής και ποιοτικής, της παραγωγικής και διοικητικής βάσης της χώρας.

Οι επιπτώσεις της κατάρρευσης του διοικητικού και παραγωγικού μοντέλου της χώρας είναι σήμερα εμφανείς:

α) τα υψηλά δημόσια ελλείμματα και ο υπέρμετρος δημόσιος δανεισμός και

β) η εξαιρετικά χαμηλή ανταγωνιστικότητα.

Η δημοσιονομική προσαρμογή των 2 τελευταίων ετών ήταν μια κατεπείγουσα αντιμετώπιση του κινδύνου για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας. Χρειάζεται τώρα μια πρόταση που, με βάση τη διαπιστωμένη ανάγκη για αλλαγή του διοικητικού και αναπτυξιακού παραδείγματος της χώρας, θα θεμελιώσει τις προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία. Χρειάζεται πρόταση για ένα άλλο κράτος με διαφάνεια στη λειτουργία του, αποτελεσματικότητα στην εξυπηρέτηση του πολίτη. Μια πρόταση που θα επανανοηματοδοτήσει τη λειτουργία της παραγωγικής βάσης της χώρας, του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα συναρθρωμένου στις απαιτήσεις της ποιότητας και της καινοτομίας. 

Επιτροπή αγώνα 17ης Ιουνίου