Η χαρά ενός "τρελού"

   Σήμερα σηκώθηκα χαρωπός χαρωπός με τον καφέ στο χέρι και έκανα μια βόλτα. Αποφάσισα λοιπόν να καθίσω σε ένα παγκάκι και να παρατηρήσω τον κόσμο όσο η ροή του χρόνου κυλούσε γιατί πάντα μαθαίνω κάτι νέο από την συμπεριφορά τους. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι η εξαθλίωση από την οικονομική κρίση τους έχει φέρει σε ένα τέτοιο σημείο που το χαμόγελο έχει σβήσει από το πρόσωπο τους. Δεν λένε πλέον καλημέρα μεταξύ τους. Σκυθρωποί και μοναχικοί συνεχίζουν την ζωή τους. Σε κάποια στιγμή αυτή η μιζέρια μου γέννησε ερωτήματα για τον λόγο για τον οποίο είναι έτσι. Τους ρώτησα λοιπόν και 2-3 που μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν μου είπαν μέσα στις άκρες ότι δεν είναι χαρούμενοι με την ζωή τους. Ίσως γιατί το βλέπω εκ του ασφαλούς ίσως γιατί είμαι αφελής ίσως και τα 2 δεν μπορούσα να καταλάβω πως κάποιος δεν είναι χαρούμενος με την ζωή του όταν η ίδια η ζωή είναι ένα δώρο. Αν αλλάξει αυτό τότε τι είναι αυτό που μπορεί να μας οδηγήσει στην χαρά.
   Απογοητευμένος από την πρωινή μου αναζήτηση αποφάσισα να γυρίσω στο σπίτι. Στον δρόμο όμως είδα έναν τύπο να κατεβαίνει χαμογελαστός και όλοι να τον κοιτάνε σαν τρελό χωρίς όμως να τον νοιάζει. Όταν τον ρώτησα λοιπόν γιατί είναι τόσο χαρούμενος ενώ οι υπόλοιποι σε κοιτάζουν σαν τρελό μου είπε ότι η ζωή είναι αυτό που είναι και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Όταν το καταλάβουμε αυτό τότε όλοι θα βρούμε λόγους να χαμογελάμε. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα το λάθος στον προηγούμενο συλλογισμό μου.
   Οι άνθρωποι χάνουν την ουσία όταν σκέφτονται την χαρά σαν προορισμό. Πάντα νομίζουν ότι κάποια μέρα θα είναι ευτυχισμένοι με το κατάλληλο αυτοκίνητο, την τέλεια δουλειά ή αυτό το άτομο που θα διορθώσει τα πάντα στην ζωή μας. Αλλά η χαρά είναι μια διάθεση και μια κατάσταση όχι ένας προορισμός. Είναι σαν να είσαι πεινασμένος ή κουρασμένος. Δεν είναι μόνιμο έρχεται και φεύγει και αυτό είναι εντάξει. Και αισθάνομαι ότι αν οι άνθρωποι σκέφτονταν περισσότερο έτσι θα έβρισκαν την χαρά πολύ πιο συχνά.