Οδηγός επιβίωσης ενός υπάκουου Ελληνα.

Της Κατερίνας Κουφογιώτη
Τι;; Ακόμα δεν έμαθες πώς θα γίνεις ο συνετός, υπάκουος και οικονόμος Έλληνας που αποφάσισαν να γίνεις; Δεν έμαθες να αρκείσαι σε δυο φέτες ψωμί απο τον φούρναρη, να κάνεις τεστ αντοχής στα χειμωνιάτικα παλτό σου (μέσα στο σπίτι) και τελικά να καταλήγεις να τα φοράς όλα μαζί; Δεν άρχισες να βλέπεις ειδήσεις για να τρομοκρατείσαι και να κοιμάσαι το βράδυ με ενωμένη την άνω και κάτω γνάθο γδέρνοντας το μαξιλάρι σου με αγωνία;

Κι όμως! Βλέπεις άνεργα τα δυο σου αγόρια που μάζεψαν πτυχία και επαίνους και ξανά πτυχία! Να κάθονται μουδιασμένα και ανυπόμονα χάνοντας κάθε μέρα κι απο λίγο την αδηφάγα όρεξη τους για δουλειά, για ζωή! (killing them softly,που λέει και το άσμα). Πιάνεις τον εαυτό σου να περπατά σκυθρωπός στο πλήθος, κάνοντας ξανά και ξανά υπολογισμούς! Και πάντα βγαίνει μείον! Πάντα μείον! Ποτέ θετικό το πρόσημο. Πάντα χρωστάς κάτι και πάντα κάτι έρχεται να προστεθεί στο κεφάλι σου, εξ ου και κεφαλικός φόρος ή μήπως όχι;

Η θεία Αθανασία με αρπάζει από το μπράτσο κάθε τόσο, με κοιτάει με συνωμοτικό ύφος και μου δίνει πληροφορίες που ακούει ή μαθαίνει κατά καιρούς: "μας ραντίζουν, παιδί μου,λέει! Για να μην σκεφτόμαστε και να μην αντιδράμε!" Αυτό είναι το αγαπημένο της! Τελευταία, όμως ήρθε να προσθέσει και μια μνημειώδη πινελιά ελπίδας στα "υποψιασμένα" της σενάρια: " Άκου να δείς, μου λέει, ο Θεός μας σκεπάζει παιδί μου! Τώρα που όλοι μας καίμε αυτά τα φτηνο-υλικά για να ζεσταθούμε δημιουργούμε ένα νέφος και δεν μας πιάνει το ράντισμα! Θα ξυπνήσουμε! Θα δείς!" (αθάνατες οι ατάκες της θείας Αθανασίας).

Δεν ήταν, όμως, χθές που..ήσουν κι εσύ νομίζω εκεί..κι αν όχι εσύ..εκείνος δίπλα.. Θυμήσου! Καθόμασταν όλοι μαζί βαριεστημένα στο ταμείο του σούπερ- μάρκετ κρατώντας τα μικρά μας καλαθάκια, σε αντικατάσταση των τερατόμορφα γεμισμένων, παλαιότερα, καροτσιών, κι εκεί στεκόταν αμίλητος, σχεδόν κοκκαλωμένος μπροστά μας ένας κύριος, γύρω στα 40, με αδρά χαρακτηριστικά και γκρίζους κροτάφους, ψιλόλιγνη φιγούρα και μεγάλα χέρια! Τα θυμάμαι τα χέρια του! Κρατούσαν δυο γάλατα! Και όταν πλησίασε στην ταμία τα ακούμπησε στον πάγκο αποφασιστικά και είπε σχεδόν βραχνιασμένα: "δεν έχω ούτε ένα λεπτό πάνω μου, κυρία μου. Και δεν εννοώ χρόνο. Χρόνο έχω άπλετο να χαζεύω τα δίδυμα στο σπίτι να κλαίνε απο την πείνα. Δεν έχω ούτε ένα λεπτό, ούτε ένα σεντ στην τσέπη μου, είπε και έκανε την χαρακτηριστική κίνηση της άδειας τσέπης! Γι' αυτό λοιπόν, είπε, θα πάρω αυτά τα δυο γάλατα για να ταΐσω τα παιδιά μου, κι εσείς μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε γι αυτό!"

Μα κι αν δεν ήσουν μαζί μου εκεί, ήσουν αλλού και βίωσες κάτι αντίστοιχο, και δεν έκανες τίποτα, έμεινες χαυνωμένος να κοιτάς.Ατάραχος και αναισθητοποιημένος,σχεδόν, κρατούσες σφιχτά το καλάθι σου και πίεζες τη δεξιά σου τσέπη προστατευτικά (εκεί ήταν το πορτοφόλι σου, βλέπεις!) και σκέφτηκες: καλά είμαστε εμείς, υπάρχουν και χειρότερα! Δεν σκέφτηκες όμως πως όταν και αν συμβεί αυτό σ' εσένα, θα υπάρχει κάποιος να αντιδράσει!!(;;)

«Όταν πήραν τους κομμουνιστές,
εσιώπησα,
δεν ήμουν δα κομμουνιστής. Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες,
εσιώπησα,
δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. Όταν πήραν τους συνδικαλιστές,
εσιώπησα,
δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν πήραν εμένα,
δεν υπήρχε κανείς πλέον,
που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί».