Μετά από πολύ καιρό επέστρεψα! Ναι ναι ξέρω μπορείτε να ρίξετε δάκρυα γιατί νομίζατε ότι είχατε απαλλαχθεί μια και καλή. Θα μπορούσα να πω ένα σωρό δικαιολογίες που άργησα τόσο πολύ να γράψω άρθρο για την σχολή και για τις δραστηριότητες μου εκτός σχολής αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα συγγραφικό κόλλημα. Δεν είχα έμπνευση να γράψω για τίποτα.
Αλλά μετά ένα αστείο πράγμα συνέβη. Συνειδητοποίησα ότι για να γράψεις κάτι δεν πρέπει να εμπνέεσαι από κάτι αλλά και από κάποιον. Πρέπει να έχεις λόγο για τον οποίο θες να γράψεις το οτιδήποτε. Εμένα αυτός ο λόγος βρέθηκε στο πρόσωπο ενός ατόμου που το θεωρώ Μούσα μου γιατί πάντα βρίσκω κάτι να γράψω μετά τις συζητήσεις μας. Οπότε αυτό το άρθρο είναι για σένα θα το διαβάσεις αργότερα.
Ο George Elliot είπε κάποτε: Δεν υπάρχει απελπισία τόσο απόλυτη όσο αυτή που έρχεται τις πρώτες στιγμές της πρώτης μας μεγάλης θλίψης, όταν δεν ξέραμε ακόμη πως είναι να έχεις υποφέρει και να έχεις επουλωθεί, να έχεις απελπιστεί και να έχεις ανακτήσει την ελπίδα.
Η ζωή είναι αστεία καμιά φορά. Εμφανίζεται από το σκοτάδι και μας βρίσκει απροετοίμαστους. Σε εκείνες τις στιγμές λοιπόν φαίνεται ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου. Θα επιλέξει είτε να τα αντιμετωπίσει όλα μόνος του ή θα μοιραστεί με κάποιον το βάρος και τις δυνάμεις του για να τα ξεπεράσουν μαζί.
Εσύ ποιον θα επέλεγες; Θα ήταν κάποιος που εμπιστεύεσαι; Θα ήταν σοφοί; Και η αγάπη τους για σένα θα τους βοηθούσαν να σε καθοδηγήσουν πίσω στο φως; Ή θα χάσουν τον δρόμο τους στο σκοτάδι; Θα έκαναν ευγενείς επιλογές; Ή εκείνο το πρόσωπο θα ήταν κάποιος που δεν είχε δοκιμαστεί, κάποιο καινούριο άτομο;
Η ζωή έρχεται κατά πάνω σου από το σκοτάδι. Όταν αυτό συμβεί έχεις κάποιον στον οποίο μπορείς να βασιστείς; Κάποιον που θα σε προσέχει και θα είναι εκεί κάθε φορά που θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις;
Σε εκείνες τις στιγμές συνειδητοποιείς ότι καμιά φορά άνθρωποι που δεν το περίμενες σε απογοητεύουν. Άλλοι σε εκπλήσσουν. Εκεί καταλαβαίνεις ότι ποτέ δεν ξέρεις κάποιον μέχρι να τους δώσεις μια ευκαιρία. Να ακούσεις τι έχει να πει η καρδιά τους.
Αλλά μετά ένα αστείο πράγμα συνέβη. Συνειδητοποίησα ότι για να γράψεις κάτι δεν πρέπει να εμπνέεσαι από κάτι αλλά και από κάποιον. Πρέπει να έχεις λόγο για τον οποίο θες να γράψεις το οτιδήποτε. Εμένα αυτός ο λόγος βρέθηκε στο πρόσωπο ενός ατόμου που το θεωρώ Μούσα μου γιατί πάντα βρίσκω κάτι να γράψω μετά τις συζητήσεις μας. Οπότε αυτό το άρθρο είναι για σένα θα το διαβάσεις αργότερα.
Ο George Elliot είπε κάποτε: Δεν υπάρχει απελπισία τόσο απόλυτη όσο αυτή που έρχεται τις πρώτες στιγμές της πρώτης μας μεγάλης θλίψης, όταν δεν ξέραμε ακόμη πως είναι να έχεις υποφέρει και να έχεις επουλωθεί, να έχεις απελπιστεί και να έχεις ανακτήσει την ελπίδα.
Η ζωή είναι αστεία καμιά φορά. Εμφανίζεται από το σκοτάδι και μας βρίσκει απροετοίμαστους. Σε εκείνες τις στιγμές λοιπόν φαίνεται ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου. Θα επιλέξει είτε να τα αντιμετωπίσει όλα μόνος του ή θα μοιραστεί με κάποιον το βάρος και τις δυνάμεις του για να τα ξεπεράσουν μαζί.
Εσύ ποιον θα επέλεγες; Θα ήταν κάποιος που εμπιστεύεσαι; Θα ήταν σοφοί; Και η αγάπη τους για σένα θα τους βοηθούσαν να σε καθοδηγήσουν πίσω στο φως; Ή θα χάσουν τον δρόμο τους στο σκοτάδι; Θα έκαναν ευγενείς επιλογές; Ή εκείνο το πρόσωπο θα ήταν κάποιος που δεν είχε δοκιμαστεί, κάποιο καινούριο άτομο;
Η ζωή έρχεται κατά πάνω σου από το σκοτάδι. Όταν αυτό συμβεί έχεις κάποιον στον οποίο μπορείς να βασιστείς; Κάποιον που θα σε προσέχει και θα είναι εκεί κάθε φορά που θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις;
Σε εκείνες τις στιγμές συνειδητοποιείς ότι καμιά φορά άνθρωποι που δεν το περίμενες σε απογοητεύουν. Άλλοι σε εκπλήσσουν. Εκεί καταλαβαίνεις ότι ποτέ δεν ξέρεις κάποιον μέχρι να τους δώσεις μια ευκαιρία. Να ακούσεις τι έχει να πει η καρδιά τους.
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου