‘Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι επέτειος και μήνυμα’

Του Χάρη Τσιόκα
Η ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973 αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα αγώνα και αυτοθυσίας για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου, είναι ημέρα αναγνώρισης και τιμής σ αυτούς που επιδίωξαν για την πατρίδα την εθνική «ξαστεριά» μέσα από τη δύναμη της ενότητας και του αγώνα. Αυτή η πολύτιμη ενότητα είναι που, για μία ακόμη φορά χρειάζεται η εποχή μας, για να πετύχουμε στόχους στον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό στίβο .
Η κοινωνική διεκδίκηση, η εθνική αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός που τροφοδότησαν τον αγώνα του «Πολυτεχνείου», δίνουν την προτροπή για να καταπολεμηθεί η αδικία, η πνευματική, υλική φτώχεια και η περιθωριοποίηση της χώρας.
Η φράση των αγωνιστών «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» πάντα θα είναι επίκαιρη, εκφράζοντας την καθημερινή λαχτάρα όλων των ανθρώπων για μια ζωή με σεβασμό, ποιότητα και αξιοπρέπεια. Ιερό χρέος είναι πάντοτε σύσσωμοι να «ζυμώνουμε» τη δημοκρατία με την προκοπή, τη λαϊκή κυριαρχία με την κοινωνική δικαιοσύνη.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου είναι ημέρα μνήμης γιατί στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν:
* Κυριάρχησε ο πατριωτισμός, η λογική της θυσίας για τα ιδανικά της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας και της προκοπής.
* Σφυρηλατήθηκε η λαϊκή ενότητα προς μια ριζοσπαστική και ανατρεπτική κατεύθυνση κατά της χούντας. Και μη ξεχνάμε ότι ‘’τον χαρακτήρα του αγώνα τον καθόρισαν αγωνιστές παρά τις αρκετές και σημαντικές διαφορές τους’’.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου είναι επέτειος και μήνυμα. Είναι παρακαταθήκη και μνήμη, είναι πυξίδα προοπτικής.
Οι ‘’τεκτονικού χαρακτήρα εξελίξεις’’ στην Ευρώπη και τον κόσμο, η κρίση στην Ελλάδα με τις επιπτώσεις και τις δραματικές αλλαγές σε βάρος των αδυνάτων, της μεσαίας τάξης και των καινοτόμων κοινωνικών ομάδων προσδιορίζουν ότι ως σύγχρονη επιδίωξη παραμένει η συμμετοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Χρειάζεται μια σύγχρονη Εθνική Λαϊκή και Πολιτική Ενότητα με στόχους.
Ότι δηλαδή, η δημοκρατία με ανάπτυξη και δικαιοσύνη, με δίκαιο επιμερισμό και με ευκαιρίες πρόσβασης για όλους, δεν είναι ένας αγώνας μιας χρήσης ή μια μουσειακή επέτειος.
Είναι προφανές ότι ο εορτασμός του πολυτεχνείου συμπίπτει μ ένα σταυροδρόμι δύσκολων επιλογών για τη χώρα και τους πολίτες. Οι εξελίξεις μετά τις 2 κρίσιμες ψηφοφορίες της Βουλής-για τελευταία(?) φορά?-επιβεβαιώνουν ότι:
Η έξοδος από την κρίση με Ευρωπαϊκό προσανατολισμό συναντά δύο διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις που εκφράζουν και διαφορετικές επιδιώξεις παραγωγικού και κοινωνικού μοντέλου για τους πολίτες και την Ελλάδα του μέλλοντος μας.
1-Η συντηρητική, που δοκιμάζεται ήδη και εφαρμόζεται με την τυπική διαπραγμάτευση- διαχείριση μέτρων της τρόικας που στοχεύουν στην ανακατανομή μεριδίων αγοράς και πλούτου υπέρ των ολίγων. Επιλογή που θυσιάζει τη μεσαία τάξη, τις δυνάμεις της παραγωγής και της εργασίας.
2-Και η προοδευτική, που επιδιώκει ενότητα με πολιτική διαπραγμάτευση και δράση, για αλλαγές , δίκαιο επιμερισμό των κινδύνων και ευκαιριών, δηλαδή στήριξη της πραγματικής οικονομίας και των κοινωνικών δυνάμεων που συμμετέχουν.
Σε αυτή την επιδίωξη είναι η ώρα να αναληφθούν πρωτοβουλίες για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία διακυβέρνησης και από τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού!
Αναφέρομαι στην ανάγκη να ξαναπρωταγωνιστήσει η Αριστερά της εμπροσθοφυλακής. Η κεντροαριστερά που δεν περιορίζεται το ρόλο της σε φοβικά σχήματα γενικόλογων αντιπολιτευτικών καταγγελιών- όπως έκανε μερίδα του πολιτικού κόσμου και τότε με το πολυτεχνείο- αλλά αυτή που επιχειρεί εναλλακτικές στρατηγικές διεξόδου από την κρίση, με συμμαχίες, συμπορεύσεις για αλλαγές με την Ευρώπη μέσα στην Ευρώπη.
Το πολυτεχνείο έδειξε ότι η αντίθεση είναι, ανάμεσα στο νέο που αφορά τους πολλούς και το μέλλον και στο παλιό, που σχετίζεται με τις επιδιώξεις των λίγων. Και αυτό αξιολογείται από την εφαρμοζόμενη κάθε φορά πολιτική. Για αυτό και ο Ανδρέας Γ Παπανδρέου έλεγε ότι για την προοδευτική σκέψη για τους πολλούς: «δεν υπάρχει χάσμα γενεών αλλά-πάντα θα υπάρχει σύγκρουση- χάσμα ιδεών»
Το πολυτεχνείο ζει. Στις καρδιές μας! Να είναι και στο τρόπο σκέψης μας…