Από εκλογές τιμωρίας σε εκλογές δημιουργίας. Αλλάζουμε εμείς για να αλλάξουμε την Ελλάδα μας

   Είναι ευκαιρία σήμερα που μιλάμε για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, να αλλάξει και η εσωτερική διαλεκτική, να πάψει δηλαδή, να επιλέγει τσιτάτα και να τα εξυμνεί ή να τα δαιμονοποιεί αντίστοιχα για πολιτικούς σκοπούς. Ένα θύμα αυτής της δαιμονοποίησης είναι και το μνημόνιο, το οποίο σαν όρος του

Διεθνούς Δικαίου υπάρχει εδώ και μερικές δεκάδες χρόνια.

   Στην περίπτωση, βέβαια, της Ελλάδας το μνημόνιο προσωποποίησε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που «έπαιζαν» σε όλα τα προεκλογικά προγράμματα όλων των κομμάτων του ευρωπαϊσμού και του ευρωσκεπτικισμού. Συγκεκριμένα, προτάσεις όπως η μείωση της σπατάλης του Δημοσίου, η μείωση των ελλειμμάτων, η συγκρότηση ενός κράτους σύγχρονου, επιτελικού, αξιοκρατικού και ευέλικτου με προσανατολισμό στην ανάπτυξη συναντώνται σε προεκλογικά προγράμματα από 1974 και έπειτα.

   Αυτές οι επιταγές, αργότερα, συγκρότησαν και τον βασικό πυλώνα του συμφώνου του Μάαστριχτ, της πρώτης δημοσιονομικής συμφωνίας της Ευρώπης.

   Το ελληνικό μνημόνιο δεν αξιώνει τίποτε περισσότερο, για όσους το έχουν διαβάσει, από την επικαιροποίηση αυτής της αλληλέγγυας και οικουμενικής αλήθειας για εξυγίανση των δημοσιονομικών θεμάτων, για τη δημιουργία μιας εξορθολογισμένης ιδιωτικής οικονομίας και την επίτευξη μιας μεσοπρόθεσμης κοινωνικής ευημερίας.

   Ουσιαστικά, δηλαδή, καθιστά βιώσιμη μια κοινωνία και της προσδίδει προοπτικές για τις επόμενες γενιές. Η αλήθεια είναι ότι και χωρίς τη κρίση χρέους στην Ελλάδα, αν επιχειρούνταν οι ίδιες μεταρρυθμίσεις χωρίς μνημόνιο, θα χαρακτηρίζονταν από την εκάστοτε αντιπολίτευση τουλάχιστον ως στρεβλές εξαιτίας του μεγάλου κόστους του μετασχηματισμού μιας κοινωνίας βολικής και της ρουτίνας.

   Ένα μνημόνιο τέτοιου είδους, όσο πρόσκαιρα επώδυνο μπορεί να είναι, στη συγκυρία της σημερινής Ευρώπης αποτελεί το πρώτο βήμα και την προϋπόθεση για την εφαρμογή αναπτυξιακών πολιτικών, όπως αυτή που προτείνεται από τον Ολάντ με το Ευρωομόλογο, με μια διαδικασία δανεισμού δηλαδή με όρους και προϋποθέσεις που δανείζεται ένα κράτος όπως η Γερμανία και που θα εξασφάλιζε κεφάλαια για την δημιουργία του πάγιου εκείνου κοινωνικού κεφαλαίου για την στροφή στο δρόμο την ευημερία των κρατών της Ευρώπης.

   Ο Ολάντ ακόμα και τώρα που το κόμμα του κέρδισε τις βουλευτικές και έσπασε το δίδυμο της συμφοράς (ΜΕΡΚΟΖΙ), όταν λέει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί με τη Μέρκελ, το ευρωπαϊκό σύμφωνο στρέφοντας το προς την ανάπτηξη και την απασχόληση μέσω της ΕΚΤ, εννοεί το εξής απλό: Τη δημιουργία ευρωομολόγου. Δηλαδή ενός ενιαίου ευρωπαϊκού τίτλου που θα παρέχει την ίδια εγγύηση με αυτή του γερμανικού ομολόγου. Δηλαδή δεν θα δανείζονται τα κράτη σε εθνικό αλλά σε ευρωπαϊκο επίπεδο. Οι τίτλοι χρέους για κάθε κράτος μέλος δεν θα είναι εθνικοι αλλά ευρωπαϊκοί, ή με ευρωπαϊκή εγγύηση τέλος πάντων. Για να συμβεί αυτό, να έχεις δηλαδή ένα τόσο σίγουρο χαρτί στη πιάτσα και να σε δανείζουν με μηδενικό επίκιο, θα πρέπει προηγουμένως να έχεις ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς: δηλαδή να πληρείς τα κριτήρια του Μάαστριχτ ( χρεος μικρότερο απο το 120% του ΑΕΠ, έλλειμμα κάτω του 3% και πληθωρισμό πολύ χαμηλό που να μη υπερβαίνει πάνω απο 1.5 μονάδα το μέσο κοινοτικό όρο). Διαφορετικά οι αγορές, το χαρτί αυτό θα το υποτιμήσουν φοβερά. Το συμπέρασμα είναι ότι η υϊοθέτηση ευρωομολόγου, ανεξάρτητα με το αν απαντά στην ευρωπαϊκή κρίση έτσι και αλλιώς, και με την οποία επι της αρχής συμφωνεί το γερμανικό σοσιαλιστικό κόμμα, οδηγεί στην εξασφάλιση κεφαλαίων για την δημιουργία του πάγιου εκείνου κοινωνικού κεφαλαίου για την στροφή στο δρόμο της ευημερίας και της ανάπτυξης των κρατών της Ευρώπης.

   Η διαδικασία αυτή, όμως, στην Ελλάδα χάθηκε ανάμεσα σε μια άσκοπη και ρηχή αντιπολίτευση και σε έναν μηχανισμό μαζικής ενημέρωσης που στην καλύτερη περίπτωση απλά επιδιώκει την πολιτική αντιπαράθεση και στην χειρότερη έχει επενδύσει στην παραπληροφόρηση.

Και όσο αν κανείς επιμένει στις στρεβλώσεις του ελληνικού μνημονίου τα δύο τελευταία χρόνια, θα μπορέσει να βρει απαντήσεις όχι μόνο στα ίδια τα μέτρα του μνημονίου, αλλά κυρίως σε συμπεριφορές συνδικάτων, συντεχνιών και αμετακίνητων ομάδων συγκεκριμένων συμφερόντων με εσωτερική λογική που δεν απαντάται στην κοινωνία και που διαμόρφωσε ή επωφελήθηκε από την πρότερη νοσηρή κατάσταση.

   Έντονη είναι η φιλολογία για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου από το εξωτερικό να οδηγηθεί η χώρα στη χρεοκοπία από αυτούς που επένδυσαν δισεκατομμύρια στην χρεοκοπία της Ελλάδας. Η έντονη διαλυτική τάση που υπήρξε προεκλογικά από όλα τα ΜΜΕ και συντηρείται ακόμα και σήμερα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι προσπαθούν να κατευθύνουν των κόσμου στη λογική της τιμωριτικης ψήφου και όχι στην εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Άλλωστε το ζητούμενο των εκλογών είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης και όχι η καταγραφή απόψεων.

Ευχής έργων είναι η προσπάθεια που διαφαίνεται στην Ευρώπη για την δημιουργία συσχετισμών με σαφή προσανατολισμό σε μια ισοβαρή ανάπτυξη όλων των εθνών της και αν μπορούμε να πούμε ότι μόνο ένα πράγμα οφείλουμε στο μνημόνιο, τότε αυτό θα είναι το γεγονός ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε έως αυτή τη συγκυρία.

   Τέλος, μόνο σε πισωγύρισμα θα μας οδηγούσαν προτάσεις, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, για ένα κράτος γιγαντωμένο, παντοδύναμο και δαπανηρό και σίγουρα κανένα κόκκινο χαλί δεν θα μας έστρωνε προς αυτόν το νέο οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό της Ευρώπης, εξαιτίας δικών μας αγκυλώσεων και πάλι σε μεγάλα ελλείμματα και σε ασύμφορες και δαπανηρές επιλογές. Άλλωστε ακόμα και να καταφέρει κάποια κυβέρνηση να διαγράψει με μιας όλα τα χρέη, αν καταφέρει να βρει δανειστές που θα μας δανείζουν με μηδενικό επιτόκιο, ακόμα και τότε το πρόβλημα δεν θα είχε λυθεί.  Μια χώρα χωρίς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χωρίς σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης, χωρίς την πάταξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, μια χώρα χωρίς τη συγκρότηση ενός κράτους σύγχρονου, επιτελικού, αξιοκρατικού και ευέλικτου που θα λειτουργεί ταυτόχρονα αλλά και παράλληλα με την εκάστοτε κυβέρνηση δεν έχει καμία προοπτική. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια θα βρισκόταν ξανά στην ίδια θέση με αυτή που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. 

   Εδώ βρίσκεται και ο νέος ιστορικός ρόλος του ΠΑΣΟΚ για τη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχει μια αποστολή. Την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και την αλλαγή της νοοτροπίας της κοινωνίας μας. Είναι η μόνη δυνατότητα που έχει για προσφορά στη χώρα και αποτελεί ιστορική του ευθύνη. Η επιτυχία της ανάκαμψης της χώρας ακόμα και με απεμπλοκή από το μνημόνιο δεν θα είναι διάσωση αλλά παράταση ζωής αν δεν υπάρξει αλλαγή στις δομές της κοινωνίας μας. Αυτοί που αυτές τις μέρες ψάχνουν για εύκολες ψήφους αδυνατούν να προτάξουν θέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή πρέπει να είναι η επαφή με την κοινωνία του ΠΑΣΟΚ αλλά όχι με τους περισσότερους από αυτούς που το απαρτίζουν σήμερα, όχι με αυτούς που έστησαν ή υπηρέτησαν αυτό το σύστημα.