Για τον Αλέξη..

του Γρηγόρη Λεβεντόπουλου

Για κάποιους ήσουν το αναρχοκομμούνι που έφαγε το κεφάλι του εκεί που αρεσκόταν να σύχναζει , για άλλους ο κακόμοιρος πιτσιρικάς που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή απέναντι στον πιο λάθος "άνθρωπο", για ορισμένους ο δεκαπεντάχρονος που έφυγε χωρίς γιατί. Για μένα είσαι απλά ο Αλέξης. Ο Αλέξης που σημάδεψε τη δική μου έκτη Δεκέμβρη πριν τέσσερα χρόνια. Κι έκτοτε, καμιά έκτη Δεκέμβρη δε μοιάζει το ίδιο.

Για μένα δεν έφυγες άσκοπα.. όχι επειδή σου άξιζε.. σε κανέναν δεν αξίζει, πόσο μάλλον σε σένα που κρατούσες σφικτά τα όνειρα της νιότης στις δυό σου χούφτες..

Είσαι ο Αλέξης που ποτέ δε γνώρισα μα είναι σα να ξέρω χρόνια. Ο Αλέξης για τον οποίο δε λυπάμαι, αλλά θαυμάζω.. Αυτός που δεν ξέχασα, μα μνηνονεύω..

Οι φασίζουσες δυνάμεις που εξαπλώνονται σαν τη σκουριά και "φοριούνται" πολύ στις πολιτικά σκοτεινες μας μέρες θα σε πολεμήσουν.. γιατί το καλό πάντα ενοχλεί.. πολλοί θα παλέψουν να ξεθωριάσει η μνήμη σου γιατί δεν τους βολεύει, αλλά εσύ μη φοβηθείς.. γιατί αποτελείς διαχρονικό σύμβολο της ανεκπλήρωτης εφηβείας.. εκείνης που δεν πρόλαβε να ωριμάσει,να συμβιβαστεί, να τη δαμάσει το σύστημα κι ο χρόνος. Ας είναι..

Είσαι αυτός που τόλμησε να μας δώσει ο,τι πραγματικά είχαμε ανάγκη, μία δυνατή σφαλιάρα. Κι ο αντισυστημικός χαρακτήρας των κοινωνικών κινητοποιήσεων που ακολούθησαν λίγες ώρες αφού έφυγες, ήταν η πλέον σαφής δήλωση οτι το κοινό περι δικαίου αίσθημα είχε προκληθεί. Συμπυκνωμένη η λαική οργή ξεχείλισε και σε δικαίωσε.

Δε θα επιχειρήσω να προσέγγισω με ψυχρές κι απρόσωπες νομικές έννοιες το γεγονός... για το αν πληρούνται ή όχι οι όροι του άρθρου 299 ΠΚ ή της οπλοχρησίας.. είναι φθηνή αυτή η οπτική γωνία, λίγη, χυδαία. Γιατί εσένα κανένας δόλος, άμεσος ή ενδεχόμενος δε σε θανάτωσε. "Ενδεχόμενος", τι ειρωνία..

Ζεις Αλέξη! Ζείς μέσα από όλους όσους σε θυμούνται.. Και μία μέρα σαν τη σημερινή, το λιγότερο που μπορώ να σου χαρίσω είναι αυτές οι λιγοστές λέξεις κι ο σεβασμός μου .Αν κι αυτά είναι τόσο μικρά μπροστά σε όλα εκείνα που μας χάρισες εσύ..

Σε αυτήν τη χώρα υπάρχει η τάση να θεοποιούμε εύκολα, να μεγενθύνουμε πρόσωπα και καταστάσεις, να ηρωποιούμε με το παραμικρό. Εσύ όμως δεν έχεις την ανάγκη αυτή. Γιατί τα νιάτα αποτελούν ύμνο για τη ζωή από μόνα τους. Κι όταν σβήνουν απότομα, η γλυκιά τους γεύση γίνεται στυφή και μένει προκαλώντας αίσθημα δυσφορίας. Πως να μπορέσεις να καταπιείς;

Δε χρείαζεται να ειπωθούν άλλα.. Τα είπε ο Σαίξπηρ δια στόματος Άμλετ. Τα ξέρεις τα λόγια αυτά καλύτερα απ' τον καθένα.. τα βλέπεις να γυαλίζουν όταν γλυκοχαράζει, τα ψιθυρίζεις τα βράδια..

“Αν είχα χρόνο…
Αν μ’ άφηνε ο θάνατος που κανείς δεν σταμάτησε…
Αν μπορούσα να σας πω…
Πεθαίνω. Όμως εσείς ζείτε…
Δικαιώστε με. Πείτε για μένα.
Προ πάντων στους ανύποπτους. Σε κείνους που δεν ξέρουν…
Οι φίλοι μου με λέγαν πρίγκιπα.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι το όνομα μου θα επικρατούσε
τόσο πολύ στον κόσμο.
Αυτοί οι πρίγκιπες πεθαίνουν αθώοι, δολοφονημένοι
σε μάχες που δεν δόθηκαν ποτέ.”