Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ ΜΥΘΟΣ: «Ο Γ. Παπανδρέου άργησε να κατανοήσει την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑΚανένας ευρωπαίος ηγέτης δεν είχε καταλάβει καλύτερα και τις ρίζες του ελληνικού προβλήματος και τον αποτελεσματικότερο τρόπο αντιμετώπισής του, από τον Γ. Παπανδρέου.
Έδωσε προοδευτικές μάχες σε μία συντηρητικοκρατούμενη Ε.Ε. Οι εξελίξεις των δικαιώνουν.

Ο Γ. Παπανδρέου, πολλούς μήνες πριν αναλάβει πρωθυπουργός μιλούσε και για την παγκόσμια οικονομική κρίση αλλά και για την ελληνική κρίση, που δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά συνολική. Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, λίγο πριν τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, στις 11/5/2009: «Τη στιγμή που η χώρα μας βιώνει βαθιά μια ανησυχητική περιπέτεια, η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται εν μέσω μιας πρωτοφανούς κρίσης. Κρίση του διεθνούς οικονομικού συστήματος… Η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομική. Δυστυχώς, είναι συνολική. Είναι μια κρίση παραγωγικού προτύπου. Είναι μια κοινωνική κρίση. Είναι βεβαίως και μια κρίση θεσμών και αξιών. Με τους θεσμούς μας, σε μια κρίση αξιοπιστίας».

Η κυβέρνηση Καραμανλή και η Ν.Δ. στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 έλεγαν ότι δεν υπήρχε καμία ελληνική κρίση και ότι η κυβέρνηση αντιμετώπιζε με επιτυχία και σχέδιο τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Ειρωνευόντουσαν μάλιστα με σποτάκια για «πράσινα παπαγαλάκια» όσους έλεγαν το αντίθετο. Βλ. ενδεικτικά στο πρώτο σχόλιο


http://www.youtube.com/watch?v=pfAOc8dDB60
http://www.youtube.com/watch?v=M0jqcVm3Zdk

Ο Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός από την πρώτη στιγμή υπογράμμισε ότι το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν θα επιλυθεί με αυστηρή λιτότητα – γιατί η Ελλάδα ήταν ήδη σε ύφεση το 2009 – αλλά με νοικοκύρεμα και βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές που θέλουν χρόνο. Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες μετά από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, 11/12/2009: «Οι προτάσεις, που εμείς έχουμε επιλέξει, δεν είναι εύκολες προτάσεις. Είναι για μένα βαθύτερες, ριζικότερες, ριζοσπαστικότερες, από το να κόψουμε το μισθό ή τη σύνταξη κάποιου Έλληνα πολίτη. Αυτά που κάνουμε εμείς είναι βαθύτερα και θα είναι και μακροχρόνια, προς όφελος της βιωσιμότητας της ελληνικής οικονομίας. Γιατί το να κόψεις σήμερα το μισθό ή τη σύνταξη, δεν δημιουργεί βιωσιμότητα στην ελληνική οικονομία. Δεν απαντά στο πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το τονίζω αυτό. Να φύγουμε απ’ αυτή την ιδεοληψία… Αυτά τα λέω εδώ και κάποια χρόνια, ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ο μισθωτός, είναι αυτή η τεράστια σπατάλη, που έχει πολλές αιτίες. Είναι ένας δημόσιος τομέας υπέρογκος, πράγματι υπέρογκος, αλλά έχει συγκεκριμένες αιτίες. Και οι βασικές αιτίες είναι η πελατειακή αντίληψη, η διαφθορά. …Να περάσουμε αυτή τη δύσκολη στενωπό, χτυπώντας τις ρίζες των προβλημάτων, και όχι να πληρώσει ξανά ένα κομμάτι του Ελληνικού λαού, που πάντα καλείται να πληρώσει αυτές τις κρίσεις και αυτές τις δυσκολίες… Κοιτάξτε, αν ήμασταν στο χείλος του γκρεμού και η μόνη λύση ήταν να παγώσουμε, θα κόβαμε και στο μισό τους μισθούς. Δεν είμαστε εκεί. Δεν είμαστε εκεί και εγώ δίνω την μάχη ακριβώς για να μη φτάσουμε εκεί. Αυτός είναι ο αγώνας μου».

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Ο Γ. Παπανδρέου, πρώτος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στην Ε.Ε. ότι οι διεθνείς κερδοσκοπικές πιέσεις στην Ελλάδα δεν ήταν πρόβλημα μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό – και χρειαζόταν ανάλογη αντιμετώπιση. Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, 2/2/2010: «Η Ελλάδα, με δική της ευθύνη, για την ακρίβεια με την ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κερδοσκοπικής επίθεσης, που δεν αφορά μόνο εμάς. Πολλοί στοιχηματίζουν στην χρεοκοπία χωρών, άλλοι στοιχηματίζουν στην ισοτιμία ευρώ - δολαρίου, αλλά το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Να στραγγαλίζεται η οικονομία, με εκτίναξη των λεγόμενων spreads σε απολύτως αδικαιολόγητα επίπεδα».
Και επειδή το πρόβλημα ήταν γενικότερο, η επίλυσή του απαιτεί, αυτό έλεγε από την πρώτη στιγμή ως πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου, τόσο αντιμετώπιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και νέα εργαλεία-παρεμβάσεις για χρηματοδότηση της ανάπτυξης:
Μίλησε από την πρώτη στιγμή για την ανάγκη να εξεταστεί η συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους αλλά και στην χρηματοδότηση της ανάπτυξης μέσα από την επιβολή φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές. Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, 30/10/2009, μετά από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο: «Σε αυτό, έκανα μία συγκεκριμένη πρόταση χθες για νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, πέραν αυτών των οποίων συζητούσαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τώρα...Νέα χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως είναι ο φόρος επί των συναλλαγών».
Μίλησε από την πρώτη στιγμή για την ανάγκη να μπουν κανόνες στις ανεξέλεγκτες διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Την ανάγκη να ελεγχθούν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης. Ενδεικτικά Γ. Παπανδρέου, 11/12/2009, μετά από Ευρωπαϊκό Συμβούλιο: «Η αδιαφάνεια που υπήρχε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν στο επίκεντρο, στην καρδιά του προβλήματος της κρίσης. Αναλάμβαναν ρίσκο χωρίς λογοδοσία και, μετά βεβαίως, το ρίσκο το μετέφεραν στα κράτη και στους δημόσιους προϋπολογισμούς. Και βεβαίως, στηρίζουμε ως Ελλάδα την πρωτοβουλία της δημιουργίας νέων εποπτικών οργανισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και διεθνώς για το τραπεζικό σύστημα και γενικότερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα...Είναι απαράδεκτο, οικονομίες χωρών -οποιασδήποτε χώρας, δεν αναφέρθηκε ειδικά στην Ελλάδα- να είναι έρμαια στις αξιολογήσεις διαφόρων οίκων».
Μίλησε από την πρώτη στιγμή για την ανάγκη να εξετάσει η Ε.Ε. την έκδοση ευρωομόλογου. Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη τύπου, 13/1/2010: «Ένα ζήτημα όπου θα μπορούσε να υπάρξει ένα μέτωπο δημοκρατικών δυνάμεων, και όχι μόνο εντός Ελλάδας αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων, για την έκδοση πράσινων ομολόγων όπως λέγονται, για την υποστήριξη της μετάβασης της σημερινής μας οικονομίας, όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής, στην πράσινη οικονομία, με νέες τεχνολογίες, με εκπαίδευση...»)
Μίλησε ξεκάθαρα για την ανάγκη ευρωπαϊκού μηχανισμού, για την ανάγκη κινητοποίησης της Ε.Ε. Ενδεικτικά, Γ. Παπανδρέου, 7/3/2010, μετά από συνάντηση με τον Γάλλο Πρόεδρο: «Εμείς θέλουμε ευρωπαϊκή λύση. Δεν είναι επιλογή μας να πάμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μέχρι προχθές βεβαίως, το ποια ήταν η ευρωπαϊκή λύση, ήταν μία πιο θεωρητική συζήτηση. Νομίζω ότι και μετά από τις συναντήσεις μου διαμορφώνεται όχι μόνο η πολιτική βούληση η οποία υπάρχει, όπως ακούσατε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας, αλλά και οι πιο συγκεκριμένοι τρόποι, με τους οποίους θα αντιμετωπίσουμε ένα πιθανό πρόβλημα- αν υπάρξει- δανειοδότησης της χώρας μας»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Ποια ήταν η απάντηση των βασικότερων ευρωπαίων συντηρητικών ηγετών σε όλα αυτά;

Η απάντηση μέχρι και τον Μάρτιο του 2010 ήταν ότι το πρόβλημα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά από την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες με υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα μέσα από λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα… Ενδεικτικά, A. Merkel, συνέντευξη στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, 25/2/2010: «Νομίζω ότι η πραγματική εμπιστοσύνη στο ευρώ μπορεί να επιτευχθεί στις χρηματοοικονομικές αγορές μόνο εάν το πρόβλημα αντιμετωπιστεί στη ρίζα του στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη με πολύ υψηλά ελλείμματα… Η αξιοπιστία στις χρηματαγορές θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα υλοποιηθεί πράγματι η προγραμματισμένη για αυτό το χρόνο μείωση του ελλείμματος κατά τέσσερις μονάδες».
Τελικά, ο Γ. Παπανδρέου έπεισε τη συντηρητική Ευρώπη να υπάρξουν κοινές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της κρίσης, με πρώτη τη δημιουργία εκ του μηδενός του ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης που διέσωσε την Ελλάδα από τη βέβαιη χρεοκοπία το Μάιο του 2010 – ακόμα και η ενεργητικότερη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην αγορά ομολόγων έχει γίνει πράξη.
Σήμερα, όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι έπρεπε εξαρχής στο ελληνικό Πρόγραμμα να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στις διαρθρωτικές αλλαγές, παρά στην αυστηρή λιτότητα.
Σήμερα, η επιβολή φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές έγινε, μόλις πρόσφατα, απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της Ε.Ε.
Σήμερα, η πρόταση για την έκδοση ευρωομολόγων είναι στην επίσημη ατζέντα συζητήσεων στα όργανα της Ε.Ε.

ΤΕΛΟΣ στην Ελλάδα σήμερα γίνεται πράξη αυτό που αρνήθηκε η αντιπολίτευση δημαγωγώντας επί δύο χρόνια από το 2010: διακομματική συναίνεση στο αυτονόητο. Είμαστε η μοναδική χώρα που εντάχθηκε στο Μηχανισμό Στήριξης στην οποία δεν συνέβη αυτό εξαρχής. Σε όλες τις άλλες, υπήρξε έστω ένα minimum επίπεδο διακομματικής συνεννόησης. Αυτό κόστισε στη χώρα. Κόστισε σε πολύτιμο χρόνο, σε διαπραγματευτική δύναμη, σε μεταρρυθμιστική ορμή ακόμη και για αυτονόητες αλλαγές, κόστισε σε χρήμα: στην κρισιμότερη φάση του Προγράμματος, η χώρα έχασε 1 τουλάχιστον χρόνο, έκανε 2 πρόωρες εκλογές, άλλαξε 3 πρωθυπουργούς, για να ψηφιστεί τελικά από τη Βουλή στα τέλη του 2012 βαρύτερο “πακέτο” μέτρων από αυτό που ψηφιζόταν αν δεν είχε χαθεί όλος αυτός ο χρόνος. Με στοιχειωδώς νουνεχή αντιπολίτευση από το 2010, όταν η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, η χώρα θα βρισκόταν σήμερα ήδη σε πολύ καλύτερη μοίρα – και θα είχε γλυτώσει πολλά. Και χωρίς το πελατειακό “πάρτυ” εις βάρος της χώρας μέχρι το 2009, δεν θα χρειαζόμασταν καμία συνταγή σωτηρίας ξένων, κανένα “πολλαπλασιαστή”, κανένα Μνημόνιο το 2010.