Από τη στιγμή που βγήκε στη δημοσιότητα η πρόταση Παπανδρέου για την ανασυγκρότηση και την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ, η πλευρά Βενιζέλου, δηλαδή εκείνοι που υποστηρίζουν το εγχείρημα της Δημοκρατικής Παράταξης και υποστήριζαν εκείνο της «Ελιάς», βγαίνουν και μιλούν για μια ξεπερασμένη πρόταση, ότι οι αποφάσεις έχουν παρθεί και το μόνο που μπορεί να κάνει το ΠΑΣΟΚ είναι να μετέχει (;), αφομοιωθεί (;) μετεξελιχθεί (;) σε ΔΗ.ΠΑΡ.
Σκοπός αυτού του post είναι να αναδείξει μια αμφίπλευρη μεθόδευση κατάργησης του ΠΑΣΟΚ, μια συμφωνία που βόλευε τον Βενιζέλο και τους «κεντροαριστερούς» εκτός ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι εφηύραν το αυτό-αναφορικό εγχείρημα της λεγόμενης «ενωμένης κεντροαριστεράς», μόνο και μόνο για να βρουν ρόλο σε μια α-ΠΑΣΟΚική εκδοχή.
Μια σύντομη αναδρομή: Το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 λαμβάνει 12,2%, που σήμερα φαντάζει ως ένας στόχος ανέφικτος. Μέχρι τον Μάρτιο του 2013, που γίνεται το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, επί της ουσίας δεν γίνεται αυτό που σήμερα προτείνει αυτονόητα ο Παπανδρέου. Ένας ουσιαστικός διάλογος εφ' όλης της ύλης, όπου όλα θα έπεφταν στο τραπέζι. Το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 πήρε 850.000 ψήφους και στην εκλογή Βενιζέλου τον Μάρτιο του 2012 συμμετείχαν κατά προσέγγιση 150.000 άτομα. Όποιος σήμερα πιστεύει ότι η ΔΗ.ΠΑΡ. μπορεί να φτάσει αυτά τα νούμερα, ας σηκώσει το χέρι.
Από το Συνέδριο του 2013 και έπειτα αρχίσει σιγά σιγά να κυκλοφορεί ο όρος «κεντροαριστερά», ως μια έννοια ευρύτερη του ΠΑΣΟΚ, στηριζόμενος στο δημοσκοπικό εύρημα ότι εκεί έξω δηλώνουν 35% κεντροαριστεροί, το ΠΑΣΟΚ έχει 12%, άρα πρέπει να ενώσουμε κάποιες δυνάμεις για να το φτάσουμε. Θυμίζουμε ότι εκείνη την περίοδο είχε ανοίξει η κουβέντα συγκρότησης ενός ενιαίου μεταρρυθμιστικού πόλου, στηριζόμενη κι αυτή στο άθροισμα των ποσοστών ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ του Ιουνίου του 2012 (18%).
Η έξοδος της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ουσιαστικά οδηγεί σε αλλαγή πλάνων τον Βενιζέλο και όσους μιλούσαν για μεταρρυθμιστικό πόλο. Γι αυτό και τον Σεπτέμβριο του 2013 ξεκινά το εγχείρημα των «58», μια πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε από ανθρώπους της σχολής σκέψης Σημίτη, άνθρωποι σοβαροί, αλλά όχι με την κοινωνική αναφορά του ΠΑΣΟΚ. Τότε μπαίνει μπροστά και το σχέδιο σιγά σιγά το ΠΑΣΟΚ να βγει από το κάδρο, γιατί πολύ απλά θεωρούσαν πολλοί ότι κουβαλά την ρετσινιά όχι μόνο της μεταπολίτευσης, αλλά και του μνημονίου. Ίσως και στόχος να ήταν από τότε η επίτευξη της πλειοψηφίας των 180 βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας του Σημίτη, μιας και το μίγμα (ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου-ΔΗΜΑΡ και λοιπαί κεντροαριστερές δυνάμεις) ήτο αρκετά ομοιογενές.
Καθώς όμως μπαίνει το 2014, αποδεικνύεται ότι οι 58 χρειάζονται τον Βενιζέλο ενόψει των ευρωεκλογών, όχι μόνο για τα ψηφοδέλτια, αλλά και επειδή εκείνος συμμετέχει στο γκουβέρνο και στο παιχνίδι των ΜΜΕ. Ο Βενιζέλος δεν χάνει την ευκαιρία και λεηλατεί τους «58» και αρχίζει κι αυτός να μιλά με εκτός ΠΑΣΟΚ όρους, με την εξής πρόθεση: Να αναβαπτίσει την εξουσία του, να αναγνωρίζεται ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όχι από την βάση του ΠΑΣΟΚ (στην οποία δεν είχε ποτέ έρεισμα), αλλά από τους εκτός ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τους 58 και τους λοιπούς «κεντροαριστερούς» νομάδες.
Ορισμένοι από τους «58» αντιδρούν και επιλέγουν είτε το «Ποτάμι», είτε την αποχή. Η ομάδα Μπίστη όμως, μαζί με τον Λοβέρδο (μην ξεχνάμε το φλερτ του με τον Κουβέλη) και τον Μόσιαλο εφευρίσκουν την «Ελιά», ένα εγχείρημα ΠΑΣΟΚ με άλλο όνομα. Όμως η σταυροδοσία των ευρωεκλογών τους χαλάει κάπως την σούπα, γιατί πρέπει παντελώς άγνωστοι πολιτευτές να εκτεθούν πανελλαδικά.
Τελικά ο Βενιζέλος του πουλά την τσάμπα εξυπηρέτηση και τους εντάσσει με ποσόστωση στα ψηφοδέλτια της «Ελιάς». Χωρίς καμία εσωκομματική διαδικασία, απλά με την λογική ενός ντηλ του στυλ «τόσους έχω, τόσους έχεις», «42 δια 3 ή 4 ή 5». Η βάση του ΠΑΣΟΚ, η βάση της Δημοκρατικής Παράταξης που οι ίδιοι επικαλούνται, δεν είχε την παραμικρή συμμετοχή, π.χ. στην διαδικασία ανάδειξης των υποψηφίων ευρωβουλευτών.
Και ήρθαν οι ευρωεκλογές. Αν κοιτάξει κανείς την κατάταξη και τους σταυρούς πολλών που σήμερα παρουσιάζονται ως το μέλλον του ΠΑΣΟΚ και της παράταξης, και τον Παπανδρέου τον θεωρούν παρελθόν, θα δει ότι πολλών οι επιδόσεις είναι συγκρίσιμες ακόμα και με την επίδοση ενός δημοτικού συμβούλου σε καλλικρατικό δήμο της περιφέρειας. Με άλλα λόγια άνθρωποι που βρέθηκαν στα άπατα των απάτων, σήμερα διαμορφώνουν πολιτική, μετέχουν σε ανακτοβούλια και επιτροπάτα, εμφανίζονται αυτοί ως το μέλλον και οι «μπανάλ ΠΑΣΟΚοι» ως η οπισθοδρόμηση.
Με απλά λόγια, Βενιζέλος και «κεντροαριστεροί νομάδες» έκαναν μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία: Ο μεν Βενιζέλος θα ήταν ένας πρόεδρος νομιμοποιημένος εκτός ΠΑΣΟΚ. Οι δε νομάδες πήραν την ευκαιρία να εμπλακούν στην πολιτική χάρις στον Βενιζέλο, χωρίς να έχουν την ενοχλητική ταμπέλα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο το έχουν συνδέσει με τον Αντρέα, τα ζιβάγκο, τον λαϊκισμό των 80's κλπ κλπ.
Αυτή η συμφωνία είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη και εκδικητική προς το ΠΑΣΟΚ και τον Παπανδρέου και όσα μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ εμπνέονται από το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου και την διακυβέρνηση 2009-2011. Αυτά τα μέλη και φίλοι όμως είναι η βάση του Κινήματος, αυτή τη βάση δεν θέλουν να λογαριάσουν οι σημερινοί αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί της ΔΗ.ΠΑΡ, αλλά παρ' όλα αυτά επιθυμούν τις πανελλαδικές δομές, τα δίκτυα, τις οργανώσεις, τις ρίζες και τους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ.
Καταληκτικά: Έχουμε και άλλοτε υποστηρίξει την λογική «μια παράταξη, ένα κόμμα». Πάνω σ' αυτή τη λογική όσο συρρικνώθηκε η παράταξη συρρικνώθηκε και το κόμμα. Άρα για να ξαναδιευρύνεις την παράταξη πρέπει να διευρύνεις και το κόμμα, όχι να συγκολλήσεις κομματίδια και λέσχες φίλων. Τον περασμένο Ιούνιο «Ελιά» ψήφισαν ΠΑΣΟΚοι, όχι «ανένταχτοι κεντροαριστεροί» κι αν την ψήφισαν άντε να ήταν τα ποσοστά του Βασίλη του Λεβέντη. Άρα ας αφήσουμε τα κουραφέξαλα της ΔΗ.ΠΑΡ και να ξανασχοληθούμε με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό στην ουσία προτείνει ο Παπανδρέου, ως μέλος και βουλευτής και πρώην πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ.
Και στην τελική, κάλλιο ζιβάγκο πολιτικό παρά πουκάμισο αδειανό..
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου