Έλα απόψε στου Θωμά

του Σπύρου Σεραφείμ

Κυριακή του Θωμά. Του άπιστου Θωμά. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής, ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, επισκέφθηκε τους μαθητές Του στο υπερώο, όπου ήταν συναγμένοι. Όταν ο Θωμάς πληροφορήθηκε ...
τα σχετικά με την επίσκεψη του Υιού του Θεού, ζήτησε να Τον δει και να ψηλαφίσει τις πληγές, τα αποτυπώματα του Σταυρού, στα χέρια και τα πλευρά Του. Όταν, τελικά, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση αυτή, έπειτα από οκτώ ημέρες, ο Θωμάς τον ομολόγησε Κύριο και Θεό Του.

Από τη μία, λοιπόν, ήταν η απιστία του Θωμά κι από την άλλη το «Ω, καλή απιστία του Θωμά, βεβαίαν πίστιν εγέννησεν». Κι ας μην ξεχνάμε κι αυτό που είπε και ο Ιησούς: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες», βάζοντας ιερή πλάτη και, τελικά, βγάζοντας «λάδι» τον Θωμά.

Ο άπιστος Θωμάς θα ήταν δικός μου άνθρωπος αν ζούσαμε την ίδια εποχή, ίσως να ήταν συνάδελφός μου και να κάναμε μαζί ρεπορτάζ σε κάποια εφημερίδα ή σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό. Δύσπιστος... Υποψιασμένος... Έτοιμος να ψάξει τον τύπο των ήλων κι ας τον κακοχαρακτηρίσουν. Κι ας στραβώσουν κάποιοι. Άπιστος... Ψυλλιασμένος... Ίσως και με ολίγη από μπούχτισμα, υπερκορεσμό hi teck θαυμάτων και, βασικά, έτοιμος να πεισθεί μόνο με αποδείξεις, με μαρτυρίες, αυτές που είναι καλά διασταυρωμένες, με επιτόπιο ρεπορτάζ. Δημοσιογράφος-υπόδειγμα.
Τα χρόνια που μαθαίναμε τα του Θωμά, σε μια τάξη Δημοτικού σχολείου, είχα έναν πραγματικό φίλο, με σάρκα και οστά, ο οποίος - (και) την ημέρα της παράδοσης του μαθήματος των Θρησκευτικών - έφτιαχνε σαΐτες και έτσι έχασε το πώς έπαιξε το όλο άπιστο σενάριο. Πίστεψε, λοιπόν, ότι «ο Θωμάς είχε εμπλακεί σε υπόθεση μοιχείας και ο Ιησούς μας, κύριε δάσκαλε, ανέλαβε να Τον βάλει στον ίσιο δρόμο». Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, είχε πει όταν τον εξέτασε ο δάσκαλος. Βλέπετε, πήγαμε Δημοτικό, με μαθητικές ποδιές, σε δύσκολα χρόνια, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, όπου απαγορευόταν και να γράφεις με το αριστερό χέρι, και όλα γύρω μας έζεχναν, έντονα, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Τα πάντα, ολούθε, ήτο πασπαλισμένα με ολόκληρα κομμάτια μονογαμίας, συζυγικής πίστης και, εν γένει, χριστιανικής ηθικής. Και Πίστης. Γαλουχηθήκαμε (και) υπό τον όρο η «αλήθεια και μόνον η αλήθεια» (και) στον έρωτα, χωρίς διαχωρισμό και διάκριση ανάμεσα στη σαρκική και την εγκεφαλική απιστία.

Κυριακή του Θωμά, λοιπόν. Του απίστου Θωμά. Γιατί τον άπιστο πολλοί εμίσησαν, την απιστία, όμως, πόσοι; Μήπως ήταν πολύ λιγότεροι; Γράφω (και) σήμερα επειδή πάντα νιώθω ότι του χρωστάω του Θωμάκου, επειδή ήταν ο τύπος που πήγε κόντρα στην τυφλή πίστη, ο Θωμάς ήθελε εν τη παλάμη τις αποδείξεις. Ανέκαθεν γράφω μια καλή κουβέντα για την πάρτη του, κάτι σαν συγγνώμη, επειδή τα θρησκευτικά «πρέπει» τον ψιλο-έβαλαν στα «μαύρα πρόβατα». Και, εν τέλει, ίσως επειδή μας έφτιαξε άλλη μια γιορτή-ορόσημο. Έτσι, για να λέμε και σήμερα «χρόνια πολλά-Αληθώς ο Κύριος» και η «κανονική ζωή» - βλέπε σχολεία και φουλ κίνηση στους δρόμους - να ξεκινά και πάλι από αύριο, τσαγκαροδευτέρα.
Ο Απόστολος Θωμάς, είχε μαρτυρικό τέλος. Αρχικά, επειδή διέδιδε τη διδασκαλία του Ιησού, τον προσήγαγαν στη φυλακή για τα «περαιτέρω», βλέπε δήλωση μετανοίας κ.λπ. Ύστερα, αφού έμεινε αμετακίνητος στις απόψεις του παραδόθηκε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι τον ανέβασαν πάνω σε ένα βουνό και τον θανάτωσαν, αφού κατατρύπησαν το σώμα του με τις λόγχες τους. «Ο Θωμάς, ο οποίος ζητούσε να βάλη το χέρι του στην πλευρά Σου, για σένα νύττεται την πλευράν του». (Το «νύττεται» είναι του ρήματος νύττω–νύσσω, που σημαίνει κεντώ, τρυπώ, πλήττω). Μήπως, λέω εγώ τώρα, ο θάνατος του Θωμά θύμισε λίγο το μαρτύριο του Χριστού στο Γολγοθά, επάνω στο Σταυρό, για εκείνο που είχε πει, το «εάν μη ίδω... ου μη πιστεύσω», «επί τον τύπον των ήλων» κ.λπ.;

Την απάντηση εννοείται ότι δεν την έχω. Είναι από αυτές τις φορές που αναρωτιέμαι για το αν υπάρχει Θεός και για το αν – στην περίπτωση που υπάρχει – είναι τιμωρός.
Ερωτήσεις, ερωτήσεις, η ιστορία της (άπιστης) ζωής μου...
http://www.protagon.gr