Την ώρα που τα µάτια όλου του κόσµου είναι καρφωµένα στη Ρώµη και στην Αθήνα εξαιτίας της χρηµατοπιστωτικής κρίσης στη Γηραιά Ηπειρο, ο Ροµάνο Πρόντι δηλώνει αισιόδοξος και εκτιµά ότι δεν βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε µια πιθανή καταστροφή της ευρωζώνης.
Ο καθηγητής Οικονοµικών, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, µίλησε από την πατρίδα του...
την Μπολόνια και δεν «µάσησε» τα λόγια του:καταφέρθηκε εναντίον του γαλλογερµανικού άξονα, αυτού του «δικύλινδρου κινητήρα» που, µε δεδοµένες τις διαφορές Παρισίων και Βερολίνου, δυσκολεύεται να συνεργαστεί αρµονικά προς όφελος των «27», απειλεί την Ευρώπη µε διχασµό και την καθιστά ευάλωτη στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των χρηµαταγορών.
Με την Ελλάδα και την Ιταλία να αντιμετωπίζουν σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα, κινδυνεύει το ευρώ;
«Δεν το πιστεύω. Κανένας, ιδίως η Γερµανία, δεν έχει συµφέρον να δει το ευρώ να διαλύεται. Η Γερµανία ποτέ δεν είχε το πλεόνασµα που είχε εφέτος – σχεδόν 200 δισ. ευρώ – και αυτό κατέστη εφικτό αποκλειστικά χάρη στο ευρώ».
Αρα πιστεύετε ότι η Γερμανία θα κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει τη διατήρηση του ευρώ;
«Οχι, απλώς λέω ότι καθηµερινά, εξαιτίας λαϊκιστικών τάσεων και βραχυπρόθεσµων πολιτικών συµφερόντων, τα γερµανικά ΜΜΕ λένε ότι το ευρώ απειλείται. Αν όµως φτάσουµε στην ουσία, η επιχειρηµατική κοινότητα στηρίζει το ευρώ και για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι θα βρεθεί µια λύση εξόδου από την κρίση, ακόµη και αν είναι επώδυνη.
Παρά την κακή δηµοσιονοµική διαγωγή της Ελλάδας, η ελληνική υπόθεση αποτελούσε µικρό πρόβληµα που θα µπορούσε να έχει επιλυθεί εύκολα. Αυτό όµως δεν συνέβη εξαιτίας διχογνωµιών, καθυστερήσεων και κοντόφθαλµων θεωρήσεων».
Ασκείται ισχυρή και αποτελεσματική ηγεσία από το Βερολίνο και το Παρίσι σε αυτή την περίοδο κρίσης; «Η τελευταία σύνοδος της οµάδας του G20 ήταν πολύ παράξενη, διότι η αρχική ατζέντα αφορούσε τη µεταρρύθµιση του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, µεγάλα διεθνή ζητήµατα και ζητήµατα γενικού ενδιαφέροντος.
Επειτα, η ατζέντα άλλαξε και στράφηκε στο ελληνικό και στο ιταλικό πρόβληµα. Ηταν περισσότερο µια ευρωπαϊκή σύνοδος παρά ένα G20».
Θα λέγατε ότι ο γαλλογερμανικός άξονας εργάζεται υπέρ της ισχυροποίησης του ευρώ;
«Στο τελευταίο G20 δεν προέκυψε τίποτα καινούργιο. Η ανησυχία µου είναι ότι αυτός ο δικύλινδρος κινητήρας του γαλλογερµανικού άξονα δεν είναι αρκετός για όλη την Ευρώπη. Η Ευρώπη αποτελείται από 27 χώρες και η ευρωζώνη από 17 χώρες, συνεπώς δεν µπορεί αυτό το δίδυµο να παίρνει αποφάσεις και να προσπαθεί να τις επιβάλλει σε όλους.
Και ακόµη περισσότερο διότι υπάρχουν πολλές διαφωνίες µεταξύ τους. Το αποτέλεσµα είναι µια κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει γενική συµφωνία µεταξύ Βερολίνου και Παρισιού, υπάρχουν εξαναγκαστικές συµφωνίες ανά περίπτωση και η ευρωπαϊκή πολιτική καταλήγει να έχει συνεχώς σκαµπανεβάσµατα.
Αυτός είναι ο λόγος που, σε συνδυασµό µε τα πραγµατικά προβλήµατα χρέους ορισµένων χωρών, υπάρχει µια γενική αίσθηση αναταραχής».
Η ψήφιση του νέου ιταλικού προϋπολογισμού και η αποχώρηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα σταθούν ικανές για να επανεκκινήσουν την οικονομία της Ιταλίας;
«Θέτετε ένα ερώτηµα για µια διαδικασία που βρίσκεται εν εξελίξει. Οµως ελπίζω ότι ο Μάριο Μόντι, στον οποίο έχω µεγάλη εµπιστοσύνη, θα ανέλθει στην εξουσία και θα αντιστρέψει το κλίµα αναξιοπιστίας προς την Ιταλία, εν µέρει διότι αν εξαιρέσουµε το µεγάλο ποσοστό χρέους – είναι το ίδιο ποσοστιαία µε το χρέος που είχε η Ιταλία όταν εισήλθε στο ευρώ –, το έλλειµµα είναι πολύ µικρότερο από αυτό της Γαλλίας και ελάχιστα υψηλότερο από εκείνο της Γερµανίας.
Συνεπώς είµαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τον ευρωπαϊκό µέσο όρο. Η κρίση προέκυψε από την αναξιοπιστία της κυβέρνησης, η οποία τη µία ηµέρα έπαιρνε αποφάσεις και την επόµενη ηµέρα τις απέσυρε».
Ποιο είναι το κληροδότημα του Καβαλιέρε έπειτα από 17 χρόνια στην εξουσία;
«Ο Καβαλιέρε αφήνει πίσω του µια τραγωδία. Μια χώρα βαθιά διχασµένη, είναι µια χώρα που έχει χάσει κάθε αξιοπιστία. Οι µέρες του Μπερλουσκόνι στην εξουσία αύξησαν την απόσταση ανάµεσα στον λαό και στην άσκηση της πολιτικής και συνεπώς δεν βλέπω κανένα θετικό κληροδότηµα, ούτε στην πολιτική ούτε στην οικονοµία. Η φοροδιαφυγή αυξάνεται, σε αντίθεση µε την ανάπτυξη».
«Να εκδοθούν ευρωοµόλογα 3 τρισ. ευρώ»
Ποια είναι η δική σας πρόταση για την ευρωκρίση;
«Εχω ταχθεί υπέρ των ευρωοµολόγων, τα οποία θα εκδίδονται συλλογικά από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών της ευρωζώνης, η εγγύησή τους θα είναι τα αποθέµατα χρυσού των χωρών που τα εκδίδουν και περιουσιακά στοιχεία ευρωπαϊκών υποδοµών, όπως αγωγοί πετρελαίου, ηλεκτρικά δίκτυα κ.ά., ώστε να συγκεντρώσουν 2 τρισ. ευρώ για να ισχυροποιήσουν το ευρώ και 1 τρισ. ευρώ για να ξεκινήσουν µια ευρωπαϊκή επενδυτική δοµή, ώστε να αντιµετωπιστεί η κρίση.
Αυτό όµως δεν έγινε πολιτικά αποδεκτό. Οι Γερµανοί δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τη λέξη “ευρωοµόλογα”. Ακόµη κι αν η εγγύηση είναι χρυσός και υποδοµές, οι Γερµανοί δείχνουν ότι δεν θέλουν να πληρώσουν. Και αυτό παρ’ όλο που η Ιταλία και η Γαλλία µαζί έχουν περισσότερο χρυσό απ’ ό,τι η Γερµανία.
Τα ευρωοµόλογα είναι µια απολύτως βιώσιµη, δίκαιη και καθαρή λύση. Δεν λέω ότι είναι η µοναδική λύση, όµως εδώ έχουµε ένα πολιτικό πρόβληµα. Συνεπώς χωρίς πολιτική βούληση είναι αδύνατον να βρεθεί µια «υγιής», βιώσιµη λύση. Διαφορετικά, θα βρεθεί λύση, αλλά ύστερα από µια µακροχρόνια και πολύ επώδυνη διαδικασία».
Ο «προφεσόρε», όπως τον αποκαλούν στην Ιταλία, ξεκίνησε τη σταδιοδροµία του το 1963 ως ακαδηµαϊκός στο Πανεπιστή µιο της Μπολόνιας, ενώ αργότερα δίδαξε στο Πανεπιστήµιο του Χάρβαρντ και στο Ινστιτούτο Ερευνών του Στάνφορντ.
Εχοντας εντρυφήσει ως επί το πλείστον στους κανονισµούς περί ανταγωνισµού, στις σχέσεις µεταξύ των κρατών και των διαφόρων µοντέλων του καπιταλισµού, ο 72χρονος «προφεσόρε» εισέβαλε δυναµικά στην αρένα της πολιτικής και κατάφερε µετά τη θητεία του στο ιταλικό υπουργείο Βιοµηχανίας και Εµπορίου να φτάσει στην πρωθυπουργία δύο φορές (1996-1998 και 2006-2008).
Ηταν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 1999 ως το 2004, περίοδο κατά την οποία έγινε η διεύρυνση της ΕΕ µε χώρες του πρώην ανατολικού µπλοκ.
ΠΗΓΗ: tovima.gr
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου