Επίκαιρος Ανδρέας Παπανδρέου...

«Η Εθνική Ανεξαρτησία βασικός στόχος», του Ανδρέα Παπανδρέου, στην εφημερίδα Εξόρμηση, 18-3-1977

«Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη “φωνή του κυρίου της’’ » […] 

Ο «διεθνισμός» του καπιταλισμού με την προοδευτική ενσωμάτωση της παραγωγικής διαδικασίας σε παγκόσμια κλίμακα στα πλαίσια των πολυεθνικών εταιριών, ο «διεθνισμός» της Δύσης γίνεται ολοένα και περισσότερο σύμμαχος του παγκόσμιου καπιταλισμού. Θεσμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Διεθνής Τράπεζα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, η ΕΟΚ και ο ΟΟΣΑ, προωθούν τον «διεθνισμό» του μονοπωλιακού καπιταλισμού – αποτελούν δηλαδή φαινόμενα της ιμπεριαλιστικής φάσης του καπιταλισμού. […] Χαρακτηριστικά της εξάρτησης σ’ αυτή τη νέα μορφή, τα βασικά χαρακτηριστικά της επίσημης αποικιακής σχέσης εξαφανίζονται. Η πολιτεία μιας εξαρτημένης χώρας αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά μιας τυπικά ανεξάρτητης χώρας. Η εξάρτηση όμως, η ουσιαστική εξάρτηση, προωθείται σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικοοικονομικής δομής : τον οικονομικό (νομισματικό και πιστωτικό σύστημα, επενδύσεις, τεχνολογία, δομή εξωτερικού εμπορίου, οικονομική και δημοσιονομική πολιτική) τον πολιτικο-στρατιωτικό (εθνική άμυνα, εσωτερική ασφάλεια, εξωτερική πολιτική, πολιτική απέναντι στον συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση- και γενικότερα τη δομή της πολιτείας) και τον κοινωνικοπολιτιστικό (παιδεία, νοοτροπία, ήθη και έθιμα, σύστημα προτιμήσεων για καταναλωτικά αγαθά και γενικότερα «τύπο διαβίωσης»). 

Το εξαρτημένο κράτος, αποτελεί στα πλαίσια της σύγχρονης μορφής της εξάρτησης της περιθωριακής χώρας από τα μητροπολιτικά κέντρα του σύγχρονου καπιταλισμού, το υποκατάστατο της ανοιχτής πολιτικής επικυριαρχίας της εποχής της αποικιοκρατίας. Δύο βασικά είναι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από τα μητροπολιτικά κέντρα για την άσκηση ελέγχου επάνω σε δορυφορικά κράτη. Πρώτο η διάβρωση, δεύτερο, η σύναψη διμερών συμφωνιών κι η ένταξη της χώρας σε στρατιωτικές ή οικονομικές συμμαχίες. Η διάβρωση είναι βέβαια το κλειδί. Αποβλέπει στην επισήμανση προσώπων που παίζουν ή – με την κατάλληλη προώθηση θα παίξουν- σημαντικό ρόλο σε θέσεις-κλειδιά της πολιτικής ζωής του τόπου και ακολουθά ο προσεταιρισμός τους και η κατάλληλη εκπαίδευσή τους με στόχο την ένταξή τους (συνειδητά ή όχι) στους μηχανισμούς ελέγχου.

 Η Ελλάδα έχει πολύ πικρή πείρα, γιατί είναι ίσως η πρώτη χώρα της μεταπολεμικής περιόδου που διαβρώθηκε συστηματικά από τις υπηρεσίες των Η.Π.Α. στα πλαίσια του Δόγματος Τρούμαν. Αποτελεί μάλιστα «πειραματόζωο» για τους Αμερικανούς, που μάθανε την τέχνη της διάβρωσης στην χώρα μας και την εφήρμοσαν με τόση επιτυχία στα πέρατα του κόσμου. [....] Οι «προσεταιρισμένοι» Βέβαια θα ήταν λάθος να νομιστεί ότι οι «προσεταιρισμένοι» Έλληνες είναι πράκτορες. Αυτή είναι άλλη υπόθεση που δεν απαιτεί βαθύτερη ανάλυση παρά την αναμφίβολη πρακτική της σημασία. Οι «προσεταιρισμένοι» Έλληνες έχουν «πεισθεί» ότι το εθνικό μας συμφέρον ταυτίζεται με την πολιτική του μητροπολιτικού κέντρου- δηλαδή των Η.Π.Α. ή του υποκατάστατου της, της Δυτικής Γερμανίας και γενικότερα της Δυτικής Ευρώπης. Οποιαδήποτε άλλη τοποθέτηση της Ελλάδας ή δεν είναι νοητή γι’ αυτούς σαν ρεαλιστική λύση ή αποτελεί εθνικά ύποπτη υπόθεση. Η δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος, μιας τέτοιας κυρίαρχης ιδεολογίας, είναι απαραίτητος όρος για τη διάβρωση τόσο των πολιτικών φορέων της περιθωριακής χώρας όσο και των κρατικών λειτουργών της. Στην Ελλάδα ο εμφύλιος πόλεμος και ο απόηχος του πρόσφερε το απαραίτητο υπόβαθρο για τη διαμόρφωση της «ραγιάδικης» νοοτροπίας που χαρακτηρίζει την ηγέτιδα τάξη της χώρας μας και προλείανε το έδαφος για την αποτελεσματική διάβρωση των πολιτικών φορέων και των κρατικών λειτουργών. Η αντικειμενικότητα θα αντικαταστήσει την «εθνικοφροσύνη» 

 Γενικότερα, για να εδραιωθεί το εξαρτημένο κράτος, τα μητροπολιτικά κέντρα πρέπει να ελέγχουν τους μηχανισμούς επιλογής κρατικών λειτουργών στις περιθωριακές χώρες. Μέχρι τώρα στην Ελλάδα ο μηχανισμός επιλογής λειτουργούσε με βάση την «εθνικοφροσύνη». Έτσι δομήθηκε το γνωστό εξαρτημένο κράτος της Δεξιάς. Με τη «λήθη» του παρελθόντος – όταν έρθει η ώρα – και με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ – εφ’ όσον πραγματοποιηθεί- η «εθνικοφροσύνη» θα αντικατασταθεί σιγά-σιγά από την τεχνοκρατία. 

Στα πλαίσια εισαγμένων προτύπων από το εξωτερικό και τη διαμόρφωση «αντικειμενικών» κριτηρίων τόσο για την επιλογή όσο και για την εκπαίδευση των κρατικών λειτουργών, θα προωθηθεί η στελέχωση του κράτους από «ευρωπαϊστές», Έλληνες που με τη νοοτροπία τους και με τη μέθοδο δουλειάς που διδαχτήκαμε, θα κρίνουν κάθε θέμα με βάση το συμφέρον του ευρύτερου χώρου στο οποίο «ανήκει» η Ελλάδα, το συμφέρον δηλαδή της Δύσης κι όχι με κριτήρια «τοπικιστικά», δηλαδή ελληνικά. Στόχος : η Παιδεία Αλλά πέραν απ’ τους μηχανισμούς επιλογής κρατικών λειτουργών, απώτερος αλλά κρίσιμος στόχος ελέγχου από τα μητροπολιτικά κέντρα, είναι η Παιδεία. Κι αυτό όχι μόνο για να διαμορφωθεί επαγγελματικά το εργατικό δυναμικό σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πολυεθνικών μονοπωλίων, αλλά και για να απολιτικοποιηθεί ο νεολαιϊστικος χώρος στα πλαίσια μια τεχνοκρατικής νοοτροπίας [...]