Μια άλλη άποψη για τα δάκρυα του Ομπαμα...

Η φωνή του Μπαράκ Ομπάμα «σπάει». Μετά από μια παύση που υποδηλώνει την τραγικότητα των στιγμών, ο πρόεδρος δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του...

Μόνο σε αυτά τα τέσσερα λεπτά που διαρκεί το «σόου», περισσότεροι από είκοσι Αμερικανοί έγιναν οι περήφανοι κάτοχοι ενός ακόμη όπλου που κυκλοφορεί κανονικά και με το νόμο στις ΗΠΑ...

Για μια ακόμη φορά η κοινή γνώμη στις Ηνωμένες Πολιτείες μένει άφωνη απέναντι στη νέα τραγωδία που χτύπησε το έθνος. Έτσι κι αλλιώς οι 27 νεκροί που άφησε πίσω –συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του- ο 20χρονος συνεσταλμένος και οξυδερκής σύμφωνα με τις μαρτυρίες μακελάρης, είναι ένα νούμερο συγκλονιστικό. Αν στην εξίσωση προσθέσεις όμως ότι περίπου 20 από τα θύματα ήταν παιδιά ηλικίας 5-10 ετών, το αποτέλεσμα είναι τόσο συγκλονιστικό που δύσκολα βρίσκεις λόγια για να το περιγράψεις.

 


Ο πρόεδρος απευθυνόμενος στους «fellow Americans», αναφέρεται στο περιστατικό του δημοτικού σχολείου του Κονέκτικατ τους καλεί να σταθούν ο ένας στον άλλον προκειμένου να ξεπεράσουν την τραγωδία. Κάνει λόγο για «χαριτωμένα μικρά παιδιά που είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους», αναφέρεται -ως όφειλε- στο γεγονός πως είναι και ο ίδιος πατέρας κι επομένως είναι σε θέση να αντιληφθεί τον πόνο των γονέων για την αβάσταχτη απώλεια. Το δάκρυ έρχεται να «δέσει» το σκηνικό και να αυξήσει τη δημοτικότητά του. Για μια ακόμη φορά το επιτελείο των επικοινωνιολόγων, των image makers και των lobbyists που τον συντροφεύουν έχει κάνει το θαύμα του… Ο πρόεδρος είναι εδώ για εμάς και είναι ένας από εμάς…

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις προθέσεις και τα συναισθήματα του επανεκλεγέντα προέδρου. Σπάνια όμως, ένας πρόεδρος κρίνεται από αυτά. Ως πατέρας είναι βέβαιο πως συγκλονίστηκε, πιθανότατα φαντάστηκε τις δυο του κόρες μεταξύ των θυμάτων, εξ ου και τα δάκρυα. Σε ό,τι αφορά όμως τον πολιτικό –όχι τον άνθρωπο- μοιάζει ασφαλές το να συμπεράνει κανείς πως καν δεν ίδρωσε το αυτί του. Μια απλή αναφορά του για «ουσιαστική δράση» στο θέμα της οπλοκατοχής θεωρήθηκε από τους παρατρεχάμενούς του αρκετή για να κερδίσει τις εντυπώσεις και παράλληλα να μην θίξει ούτε τρίχα από τις απαιτήσεις του πανίσχυρου λόμπι της NRA (National Rifling Association), τα γούστα της οποίας δεν τόλμησε να… χαλάσει κανείς.

Μάλιστα, η πραγματικότητα λέει πως ο Ομπάμα στο θέμα της οπλοκατοχής όχι μόνο δεν την περιόρισε, αλλά έδωσε ακόμη περισσότερη ελευθερία ή ασυδοσία αν προτιμάτε στο ποιος έχει το δικαίωμα να κουβαλά μία κουμπούρα και να τη χρησιμοποιεί. Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του οι αριθμοί έρχονται αμείλικτοι να παρουσιάσουν την αλήθεια. Η σχετική (νομιμότατη) βιομηχανία που συνεχίζει να χρηματοδοτεί δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους γνωρίζει ανέλπιστη άνθιση και να πηγαίνει από ρεκόρ σε ρεκόρ. Μόνο μέσα στο 2011 πουλήθηκαν 10.800.000 όπλα στις ΗΠΑ, σχεδόν όσος είναι ο πληθυσμός της Ελλάδας και τα διπλάσια σε σχέση με μια δεκαετία πριν. Αν αυτό δεν είναι τρέλα, τότε αναρωτιέμαι τι στο διάολο είναι.

Ο πρόεδρος συγκινήθηκε, δάκρυσε, έκλαψε, μίλησε απ’ ευθείας στην καρδιά του μέσου Αμερικανού. Εκείνου δηλαδή που θέλει να έχει το περίστροφο στο συρτάρι για προστασία από τους κακούς. Εκείνου που θέλει το όπλο του για το κυνήγι, άσχετα αν με τα κυνηγετικά του τύπου που κυκλοφορούν εκεί θα μπορούσε να εξαλείψει ολόκληρο το πάρκο Σερενγκέτι. Εκείνου του βαθιά συντηρητικού τύπου στο Τέξας, τη Γιούτα ή τη Βιρτζίνια που επιμένει να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου μια τροπολογία που έχει τις ρίζες της στο φαρ ουέστ και ευθύνεται ή θα ευθύνεται στο μέλλον για το θάνατο των παιδιών του…

Πριν από πέντε χρόνια ο Ομπάμα είχε πει αναφερόμενος στον ρεπουμπλικάνο τότε υποψήφιο για την προεδρεία, Τζον ΜακΚέιν, «… μπορείς να βάλεις κραγιόν σ’ ένα γουρούνι, αλλά θα παραμείνει γουρούνι». Εξαιρετικό ευφυολόγημα που αναπάντεχα βρίσκει τη νέα του βερσιόν στα καυτά δάκρυα που τόσο βολικά κύλησαν στο πρόσωπό του.

Νικόλας Ακτύπης για το sport-fm.gr