15 Μαρτίου 2014

Δημοσκοπήσεις και αδιευκρίνιστη ψήφος. Το λάθος των 58 και της «ελιάς» και το μέλλον που μπορεί να έχει «το ποτάμι»

0 σχόλια
adiapsifos1.png

To πιο ενδιαφέρον σημείο των αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων  είναι η υψηλή αδιευκρίνιστη ψήφος που ξεπερνά ακόμη και το 40%. Αν αυτή συνδυαστεί με την πολιτική αστάθεια που διέπει τη σημερινή κοινωνία λόγω της μεγάλης κρίσης, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι προβλέψεις δε χωρούν. Η πολιτική ανάλυση συνίσταται στο να βρεθούν τα κοινά θέλω αυτής της αδιευκρίνιστης κατηγορίας, να γίνουν λέξεις, να δοθεί η ερμηνεία και να υπάρξει η υγιής πολιτική αντίδραση που θα προσπαθήσει να πετύχει την αντιστοίχιση με τη συγκεκριμένη μερίδα του εκλογικού σώματος. Λακωνίζοντας, αυτός που θα πετύχει είναι αυτός που θα «διαβάσει» καλύτερα τις  επιθυμίες των πολιτικά αστέγων...

Όμως, ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Η διαδραστική σχέση μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας προκύπτει μέσα από ένα πολιτικοικοινωνικοοικονομικό πλαίσιο το οποίο συνδιαμορφώνεται και καταλήγει ως μία τελική πρόταση που αφορά στον πολιτικό φορέα και εκφράζει ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος. Η μεταφορά της πολιτικής πρότασης γίνεται ταυτόχρονα με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι το μέσο μεταφοράς, εν προκειμένω το κόμμα και ο δεύτερος είναι τα πρόσωπα, τα οποία φέρουν τους συμβολισμούς (οι δομές και τα πρόσωπα).

Σήμερα, η πολιτική πρόταση μπορεί να προκύψει από πολλούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Τα δε κόμματα είναι πλέον προφανές ότι  χρειάζονται μία νέα οργανωτική δομή, στην οποία βασικό ρόλο θα έχει το διαδίκτυο. Ακόμη, απαραίτητη είναι η δημιουργία ανθρώπινων δικτύων με σημεία αναφοράς τα κοινά ενδιαφέροντα και σύνδεση της πρωτογενούς παραγωγής πολιτικής με την επιτελική επεξεργασία και πρόταση εφαρμογής. Όμως, τούτα δε μπορούν να έχουν καμία επιτυχία στη σημερινή συγκυρία αν δε συνδυαστούν με τα πρόσωπα που θα φέρουν τους συμβολισμούς και που η πλειοψηφία της κοινωνίας επιθυμεί. Μάλιστα, οι συμβολισμοί αποτελούν την κυρίαρχη πτυχή πολιτικής έρευνας καθότι συνδέονται άμεσα με το συναίσθημα το οποίο εν καιρώ κρίσης αποφασίζει αντί της λογικής. Κρατήστε σε αυτό το σημείο το συμβολισμό γιατί θα επανέλθουμε αφού αναλύσουμε την αδιευκρίνιστη ψήφο.

Η αδιευκρίνιστη ψήφος αλλάζει χαρακτηριστικά στην προ κρίσης εποχή και αυτή κατά τη διάρκεια της κρίσης. Στην πρώτη περίπτωση, η αδιευκρίνιστη ψήφος στη χώρα συνδέθηκε άρρηκτα με την παράσταση νίκης και αυτό έχει να κάνει με πελατειακό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος διαπραγματευτής έβαζε την ψήφο του στο τραπέζι των ανταλλαγμάτων διότι αυτοί ήταν οι κανόνες του παιχνιδιού. Κατά την κρίση αυτό άλλαξε. Ο πολίτης αισθάνεται απέχθεια για το πολιτικό σύστημα και, με κυρίαρχα τα αισθήματα του θυμού και του μίσους, μεταφέρει την αποδοκιμασία του στους πολιτικούς και τις πολιτικές για τη δύσκολη οικονομική του κατάσταση. Αυτό από μόνο του αρκεί σε έναν πολιτικό αναλυτή να «διαβάσει» τα κοινά θέλω του εκλογικού σώματος. Όταν ο πολίτης καταδικάζει τον παλαιοκομματισμό και το διαπλεκόμενο σύστημα συμφερόντων μεταξύ πολιτικής, δημοσιογραφίας,  αδιαφανών συνδιαλλαγών μεταξύ κράτους και ιδιωτών, δικαιοσύνης, τότε οι λέξεις κλειδιά είναι «το νέο» και το «αντισυστημικό». Επιστρέφοντας δε στους συμβολισμούς, τα πρόσωπα που θα φέρουν το νέο ή εναλλακτικό και τον αντισυστημικό ως λέξεις-σύμβολα στην πολιτική τους φαρέτρα θα έχουν με το μέρος τους τις προϋποθέσεις να στεφθεί η προσπάθειά τους με επιτυχία.

Αυτό το υπόκωφο μεγάλο ρεύμα της αδιευκρίνιστης ψήφου δεν εμφανίζεται σήμερα για πρώτη φορά. Είναι το ίδιο ρεύμα που πήρε και σήκωσε τη ΔΗΜΑΡ στο 17% μέσα σε ένα μόλις μήνα, τον Μάρτιο του 2012. Είναι το ίδιο ρεύμα που παράτησε τη ΔΗΜΑΡ και σήκωσε τον ΣΥΡΙΖΑ τον Μάϊο του 2012. Το ρεύμα της αδιευκρίνιστης ψήφου μπορεί να μοιραστεί σε διάφορα κόμματα και να μη φέρει ανατροπές στις δημοσκοπικές προγνώσεις. Η πλειοψηφική μεταφορά του ρεύματος σε μία πολιτική προσπάθεια εξαρτάται απόλυτα από τον τρόπο που θα διαχειριστεί ο επικεφαλής και οι συν αυτώ τη δυναμική που έχουν στα χέρια τους. Επί παραδείγματι, η πολιτική κίνηση του Τσίπρα να προτείνει αριστερή κυβέρνηση συνεργασίας με το ΚΚΕ, μπορεί να ήταν μόνο επικοινωνιακή, όμως κατάφερε και απέσπασε από το ΚΚΕ το 50% της εκλογικής του δύναμης σε μόλις 10 ημέρες [θυμίζουμε ότι το ΚΚΕ πήγε από το 8% στο 4% -λάβετε δε υπόψη ότι το ΚΚΕ ήταν το πλέον συμπαγές κόμμα]. Ακόμη, η πρόταση Τσίπρα ήταν αυτή που άφησε να εννοηθεί η κυβερνησιμότητα της αριστεράς και σε συνδυασμό με το νέο ηλικιακά πρόσωπο και τον αντισυστημικό λόγο έφεραν την ανατροπή στις εκλογές του 2012.

Αν και μέσα από άρθρα μας στο epikairo, είχαμε αναλυτικά τοποθετηθεί επί της ανασύστασης της κεντροαριστεράς επαναλαμβάνοντας ότι κανένα εγχείρημα που δε θα εκφράζει το νέο και το αντισυστημικό δεν πρόκειται να έχει επιτυχία, η κίνηση των 58 και κατά συνέχεια της «ελιάς» έπραξε ακριβώς το αντίθετο. Προσκόλλησε σε ανθρώπους και σχηματισμούς που συμβόλιζαν τον παλαιοκομματισμό, τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Οι κινήσεις συμβιβασμού, ακόμη και μεταβατικού χαρακτήρα, δεν έπεισαν ούτε κατ' ελάχιστα την ελληνική κοινωνία και η χρήση δημοσιογραφικών ομίλων για την περαιτέρω ανάδειξή τους έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα.

Παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ατονεί καθώς ο αντισυστημισμός του φθίνει και το νέο ήδη μετρά στο χρόνο και παύει να έχει τη φρεσκάδα που αναζητά το αδιευκρίνιστο σώμα. Σε αυτό το σημείο έρχεται ο Σταύρος Θεοδωράκης με το ποτάμι και κάνει το εξής απλό πράγμα, διαβάζει τα θέλω του κόσμου, χρησιμοποιεί το προσωπικό εναλλακτικό του προφίλ και αποφεύγει να συνεργαστεί με οτιδήποτε συστημικό κυκλοφορεί στην πολιτική αγορά. Προσωπικά, δε με καλύπτει η πολιτική του πρόταση. Να το πω και ευθέως, θα προτιμούσα να είχε δημιουργήσει ένα ρεύμα και όχι ένα κόμμα. Μπορώ να τον εμπιστευτώ ως έναν πολιτικό που μαζί με άλλους θα υποστηρίξει τη διαφάνεια, την αξιοκρατία, τη συμμετοχική δημοκρατία, δε θεωρώ ότι έχει κάποια στοιχεία ηγέτη, όπως αντίστοιχα πιστεύω και για τον Τσίπρα. Όμως, μικρή σημασία έχει αυτό που πιστεύω εγώ. Ο Θεοδωράκης έπιασε από τα μαλλιά το συμβολισμό, το συναίσθημα του κόσμου, και τώρα πια, κανείς δε μπορεί να υπολογίσει που αυτό θα οδηγήσει. Ίσως η κακή διαχείριση να κρατήσει «το ποτάμι» χαμηλά, ίσως να κάνει ακόμη και το μεγάλο μπαμ. Δεν είμαι προφήτης για να μετρήσω τα ποσοστά του από τώρα, ούτε θεωρώ ότι η πολιτική εκτίμηση πρέπει να συνδυάζεται με το τζόγο. Πολλώ δε μάλλον όταν οι αστάθμητοι παράγοντες είναι περισσότεροι από τους σταθερούς. 

Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί που μπορεί να προκύψουν από τις ευρωεκλογές θα αλλάξουν σίγουρα την πολιτική ροή των πραγμάτων. Φαντάζομαι ότι με «το ποτάμι» διψήφιο ο  ΣΥΡΙΖΑ δε θα επιδιώξει εθνικές εκλογές μαζί με αυτές του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σίγουρα όχι και τα υπόλοιπα κόμματα του πολιτικού μας συστήματος. Δυστυχώς όμως έχουν ήδη αποδείξει ότι θα αναλωθούν σε μία στείρα κριτική που μόνο καλό θα κάνει στο νέο. Άλλωστε, ο εχθρός του εχθρού μου συνήθως γίνεται ο καλύτερος μου φίλος.
Αυτό που σίγουρα επιθυμώ και πρέπει να προκύψει από τα πολιτικά δρώμενα είναι η επιστροφή της πολιτικής στο τραπέζι. Αυτής της πολιτικής που ξεκίνησε το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου με προτάσεις για κάθε τομέα, αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, νόμους που κατοχύρωσαν τη διαφάνεια και την αξιοκρατία, περισσότερη συμμετοχή του κόσμου στις κυβερνητικές αποφάσεις, και, να συνοδευτούν από νέα αιτήματα που σκόρπισε όχι τόσο η οικονομική κρίση αλλά αυτή των αξιών, με το διαπλεκόμενο σύστημα να ενώνεται από πράσινο και γαλάζιο σε γκρι και να συνεχίζει να κυβερνά σήμερα πάλι τη χώρα. Διότι η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει έναν πολιτικό βηματισμό που θα τη βγάλει από το τέλμα. Και μέχρι στιγμής κυριαρχεί η παραπολιτική, η διαφθορά, η διαπλοκή. Οι καταστάσεις που έρχονται θα είναι αμείλικτες και πρέπει να δώσουμε ένα τέλος σε όσα μας χρεοκόπησαν και μία ευκαιρία σε όσους απέδειξαν αλλά και σκοπεύουν να αποδείξουν ότι θα υπηρετήσουν τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Πηγή: epikairo.gr

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου