Μου έσπασαν τα δάχτυλα με σφυρί

Σφήνωσαν το μισό του σώμα στο τζάμι της πόρτας του αυτοκινήτου και τον έσυραν για περισσότερο από ένα χιλιόμετρο.
Την ίδια ώρα, με ένα σφυρί χτυπούσαν τα χέρια του που προσπαθούσαν να πιαστούν από κάπου για να μην παρασυρθεί, σπάζοντάς του ένα ένα τα δάχτυλα...
Επτά μήνες μετά, η μαρτυρία του 23χρονου Μαχμούντ συγκλονίζει.

Δεν είναι μόνο η πρωτοφανής βία που ο ίδιος υπέστη, είναι και το γεγονός ότι οι βασανιστές του, που κυκλοφορούν ελεύθεροι, ήταν οι βασικοί «πρωταγωνιστές» της αιματηρής επίθεσης σε βάρος απλήρωτων εργατών που σημειώθηκε την περασμένη Τετάρτη... Ο 27χρονος Γιώργος Χαλούλος και ο 39χρονος Θεόδωρος Αποστολόπουλος που σήμερα κατηγορούνται για απόπειρα ανθρωποκτονίας είναι, σύμφωνα με τις Αρχές, τα ίδια πρόσωπα που και τον Αύγουστο του 2012 είχαν σοκάρει το πανελλήνιο με τις απίστευτης αγριότητας πράξεις τους.

«Κι εγώ, τότε, το μόνο που ζητούσα ήταν να πάρω τα λεφτά που μου χρωστούσαν», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Μαχμούντ, που σήμερα έχει φύγει από την περιοχή της Βουπρασίας και δουλεύει σε χωράφια άλλης περιοχής στην Πελοπόννησο.


«Ηταν προς το τέλος του Αυγούστου και είχα μείνει χωρίς λεφτά. Είχα δουλέψει όλο το καλοκαίρι και μου χρωστούσαν πολλά. Εκείνη τη μέρα βγήκα από το σπίτι μου και είδα από μακριά τους δύο φίλους του αφεντικού να περνούν με το αυτοκίνητο. Πήγα κοντά για να τους ρωτήσω τι θα γίνει», διηγείται με τη βοήθεια του συμπατριώτη του Ραμί.

«Εσκυψα προς το τζάμι και τους ρώτησα. Και τότε αυτοί με τράβηξαν μέσα στο αυτοκίνητο. Κρεμάστηκα ο μισός μέσα και ο μισός έξω και το αυτοκίνητο ξεκίνησε. Προσπαθούσα να πιαστώ, αλλά δεν μ' άφηναν. Με ένα σφυρί μού χτυπούσαν τα χέρια, μια το ένα και μια το άλλο. Εσπασα τα δάχτυλα και κόπηκαν δύο φλέβες. Χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση γι' αυτό και να πληρώσω για τα φάρμακα γιατί δεν είχα ασφάλιση», λέει ο Μαχμούντ.

Περίπου ένα χιλιόμετρο μετά, ο Αιγύπτιος μετανάστης έπεσε ματωμένος στο έδαφος. Το αυτοκίνητο απομακρύνθηκε. Περίοικοι που τον είδαν, έσπευσαν να ειδοποιήσουν το ΕΚΑΒ. Ασθενοφόρο τον μετέφερε στο Κέντρο Υγείας Βάρδας και από εκεί, όταν διαπιστώθηκε η σοβαρότητα του περιστατικού, στο Νοσοκομείο Αμαλιάδας. Αφού έκανε την εγχείρηση και η κατάστασή του βελτιώθηκε, σύρθηκε και μέχρι την αστυνομία.

Εκεί έκανε μήνυση σε βάρος των δύο βασανιστών του, αλλά κρατήθηκε επειδή δεν είχε χαρτιά! «Μου έδωσαν ένα χαρτί ότι σε 30 μέρες έπρεπε να εγκαταλείψω την Ελλάδα. Βγήκα γιατί ήρθε ο πρόεδρος των Αιγυπτίων μεταναστών και μίλησε γι' αυτά που είχα περάσει. Αλλά στο μεταξύ δεν είχα καν λεφτά να πάρω τα φάρμακά μου», λέει ο Μαχμούντ, περιμένοντας το δικαστήριο που θα τον δικαιώσει.

Το ένοχο μυστικό
Τα περιστατικά ρατσιστικής και εργασιακής βίας είναι συχνά στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας, όπου περίπου 5.500 εργάτες απασχολούνται στα χωράφια της περιοχής. Οι περισσότεροι είναι υπήκοοι Μπανγκλαντές που εργάζονται πολλές ώρες για μεροκάματα 18-25 ευρώ και -στη συντριπτική τους πλειονότητα- ανασφάλιστοι.

Για τα εργασιακά της περιοχής επικρατεί μια ιδιότυπη ομερτά, αφού όλοι οι ντόπιοι ξέρουν πως οι μεγάλες επιχειρήσεις που καλλιεργούν χωράφια με φράουλες και άλλα φρούτα και κηπευτικά λειτουργούν με όρους σύγχρονης σκλαβιάς. Το αφεντικό συνήθως βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας από τα κτήματα, αφού διατηρεί ένα ρόλο... υψηλής επιστασίας. Πραγματικοί προϊστάμενοι είναι οι επιστάτες που αναλαμβάνουν να προσλάβουν τους εργάτες για τα χωράφια.

Σε αυτό συνεργάζονται με τους «ομαδάρχες» των αλλοδαπών υποψήφιων εργατών, οι οποίοι ενημερώνουν τους «δικούς» τους και προσφέρουν τελικά για εργασία όσα «κεφάλια» τους ζητηθούν. Οι συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης θυμίζουν άλλες εποχές... Εκατοντάδες στοιβάζονται στις μικρές παραγκουπόλεις που έχουν στηθεί στις παρυφές των κτημάτων.

«Μένουμε χειμώνα-καλοκαίρι στα νάιλον, σε παράγκες. Γι' αυτές πληρώνουμε περίπου 20 ευρώ τον μήνα ενοίκιο, παρόλο που μας λένε ότι είναι τζάμπα. Οπως και το φαγητό μας, που όμως επίσης πληρώνουμε στο τέλος του μήνα με κάποια λεφτά...» μας λένε οι μετανάστες στα παραπήγματα της Μανωλάδας.

Στην καλύτερη περίπτωση τρώνε ρύζι με κοτόπουλο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν ούτε τρεχούμενο νερό για τις καθημερινές τους ανάγκες. Ανάμεσά τους και ανήλικα παιδιά, όπως ο 14χρονος Κάσεμ και ο 15χρονος Σάι Πουρ, που μίλησαν στο «Εθνος της Κυριακής». «Είναι δύσκολη η ζωή εδώ, αλλά τουλάχιστον έχει δουλειά», μας είπαν με τον φόβο στα μάτια.

Τα τελευταία χρόνια, τα οικονομικά προβλήματα έχουν αρχίσει να απασχολούν και τους μεγαλοπαραγωγούς της περιοχής, με αποτέλεσμα και η ρατσιστική εκμετάλλευση να αυξάνεται. Οι πληρωμές σπανίζουν και όσες φορές οι εργαζόμενοι αντιδρούν ζητώντας τα δεδουλευμένα τους, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Στην καλύτερη περίπτωση οι απεργοί αντικαθίστανται από άλλους συμπατριώτες τους.

Ωστόσο, εκδηλώνονται συχνά βίαια περιστατικά, όπως στην απεργία του 2008, όταν την ώρα της συγκέντρωσης οι ντόπιοι ιδιοκτήτες οργάνωσαν αντισυγκέντρωση και οπλισμένοι με ξύλα και καραμπίνες επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους εργάτες και ξυλοκοπούσαν όποιον έβρισκαν. Τελικός απολογισμός τουλάχιστον τέσσερις εργάτες τραυματισμένοι στο νοσοκομείο...

ΠΗΓΗ: Έθνος