via Smartpost: Διαβάστε τι έγραφε ο Γιάννης Πρετεντέρης μόλις πριν μία εβδομάδα στο ΒΗΜΑ σε μία έκρηξη ειλικρίνειας για Κεντροαριστερά, Ελιά, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ κλπ.
Μιλούσε για «πολύ γελοία κατάσταση» και «απόλυτο σημείο γελοιότητας».
Μία εβδομάδα μετά επιτίθεται στον Γιώργο Παπανδρέου που δεν συμμετέχει σε αυτό που ο ίδιος ο Πρετεντέρης χαρακτήριζε γελοίο!
Πόσο γελοίο...
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=572477&wordsinarticle=
Ως πρόωρο επιμύθιο θα συμφωνήσω με τον Γρηγόρη Ψαριανό. Εδώ που φτάσαμε, η Κεντροαριστερά κινείται «στο απόλυτο σημείο γελοιότητας». Και γενικώς «η κατάσταση είναι πολύ γελοία».
Για να δημιουργηθεί αυτή η κατάσταση χρειάστηκε να συμπράξουν τρεις παράγοντες ορατής καταστροφικότητας.
Πρώτον, η κουτοπονηριά του επίσημου ΠαΣοΚ και της επίσημης ΔΗΜΑΡ. Αντί να καταλάβουν ότι στις ευρωεκλογές παίζουν το κεφάλι και την ύπαρξή τους, συμπεριφέρθηκαν αμφότεροι λες και έχουν μπροστά τους διάφορες επιλογές πολυτελείας.
Το ένα τους μυρίζει, το άλλο δεν τους αρέσει και το τρίτο άσε καλύτερα να το ξαναδούμε αργότερα.
Η κοινή τους ορατή ψευδαίσθηση είναι ότι εξακολουθούν να αποτελούν αυτόνομα κόμματα και όχι απλές συνιστώσες ενός ευρύτερου πολιτικού χώρου.
Και η κοινή τους κρυφή ελπίδα είναι ότι κάποια στιγμή «αργότερα» θα βρουν τους άλλους σε χειρότερη κατάσταση, άρα και σε δυσχερέστερη διαπραγματευτική θέση.
«Αργότερα, αργότερα, περάσανε δυο κότερα...» που έλεγε κι ο Μποστ.
Δεύτερον, η πολιτική δειλία των «58» που επωμίστηκαν ένα βάρος μεγαλύτερο από εκείνο που μπορούσαν να σηκώσουν.
Εκαναν πίσω όταν αντιλήφθηκαν (μετά και την αλλαγή του τρόπου εκλογής των ευρωβουλευτών) ότι η πολιτική είναι μια υπόθεση σύγκρουσης, αίματος και λάσπης.
Δεν είναι τιμητική απονομή αξιωμάτων, ούτε εκδρομή καλοπροαίρετων φυσιολατρών.
Τρίτον, η διαλυτική δράση της «κλαδικής αποστράτων» του ΠαΣοΚ.
Μια πολυπρόσωπη «κλαδική» που στην πολιτική ή δημοσιογραφική εκδοχή της μετατρέπεται σταδιακά στον πιο νοσηρό και αποκρουστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής.
Αλλοι δηλητηριάζουν το ίδιο το ΠαΣοΚ με την παρουσία τους, άλλοι σιγοντάρουν τον παθολογικό «αντι-βενιζελισμό» της ΔΗΜΑΡ με την παράνοιά τους, άλλοι ψάχνουν τον ρόλο που τους στέρησε ο λαός και άλλοι επιδιώκουν να μηδενιστούν τα πάντα - μήπως καταφέρουν να αναστηθούν μαζί τους.
Γενικώς, η παγκόσμια πολιτική ιστορία ουδέποτε έχει γνωρίσει τόσο επιζήμιους, τόσο φλύαρους και τόσο θρασείς απόστρατους της πολιτικής.
Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα συναντήσεις από κάτω κάποια πρώην στελεχάρα του ΠαΣοΚ έτοιμη να σώσει τον τόπο για πολλοστή φορά.
Ολα αυτά θυμίζουν έναν μακάβριο χορό μεταμφιεσμένων. Κάτι σε Πολάνσκι...
Μεταμφιεσμένοι επειδή κανείς δεν αποκαλύπτει τις πραγματικές επιδιώξεις του. Αλλα σκέφτονται, άλλα θέλουν, άλλα ομολογούν.
Μακάβριοι επειδή συμπεριφέρονται σαν να υπάρχουν ακόμα.
Το ερώτημα είναι βεβαίως τι θα γίνει αυτό το μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που προσβλέπει στην Κεντροαριστερά ή που απλώς αρνείται να επιλέξει μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα.
Που δεν θέλει να τσουβαλιαστεί μεταξύ «Ζαβαρακατρανέμια και Μπελατσάο» - για να οικειοποιηθώ την ευφυή διατύπωση του Σωτήρη Γκορίτσα.
Είναι εντυπωσιακό ότι παρά τη γελοιότητα της κατάστασης αυτός ο κόσμος μένει όρθιος και δηλώνει παρών παντού όπου μπορεί - στα σωματεία, στους συλλόγους, στις περιφέρειες, στους δήμους...
Ενας κόσμος χωρίς κόμμα, χωρίς ηγεσία, αλλά με απίστευτα αποθέματα ελπίδας, σταθερότητας και ψυχής.
Υποθέτω ότι για άλλη μια φορά η φύση που απεχθάνεται το κενό θα βρει τρόπο να το καλύψει. Απλώς αυτόν τον τρόπο δεν μπορούμε σήμερα να φανταστούμε ή να προεξοφλήσουμε.
Αλλωστε η φύση ποτέ δεν προειδοποιεί και στους ενδιαφερομένους οφείλω να υπενθυμίσω ότι ουδείς γνώριζε τον Ντέιβιντ Κάμερον προτού εκλεγεί αρχηγός των Συντηρητικών, όπως ουδείς υπολόγιζε τονΜατέο Ρέντσι πριν από δύο χρόνια.
Προς το παρόν λοιπόν ας συμφωνήσουμε ποιοι πέθαναν.
Μετά, θα διαπιστώσουμε ποιοι ζουν ακόμα.
Μακάβριοι επειδή συμπεριφέρονται σαν να υπάρχουν ακόμα.
Το ερώτημα είναι βεβαίως τι θα γίνει αυτό το μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που προσβλέπει στην Κεντροαριστερά ή που απλώς αρνείται να επιλέξει μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα.
Που δεν θέλει να τσουβαλιαστεί μεταξύ «Ζαβαρακατρανέμια και Μπελατσάο» - για να οικειοποιηθώ την ευφυή διατύπωση του Σωτήρη Γκορίτσα.
Είναι εντυπωσιακό ότι παρά τη γελοιότητα της κατάστασης αυτός ο κόσμος μένει όρθιος και δηλώνει παρών παντού όπου μπορεί - στα σωματεία, στους συλλόγους, στις περιφέρειες, στους δήμους...
Ενας κόσμος χωρίς κόμμα, χωρίς ηγεσία, αλλά με απίστευτα αποθέματα ελπίδας, σταθερότητας και ψυχής.
Υποθέτω ότι για άλλη μια φορά η φύση που απεχθάνεται το κενό θα βρει τρόπο να το καλύψει. Απλώς αυτόν τον τρόπο δεν μπορούμε σήμερα να φανταστούμε ή να προεξοφλήσουμε.
Αλλωστε η φύση ποτέ δεν προειδοποιεί και στους ενδιαφερομένους οφείλω να υπενθυμίσω ότι ουδείς γνώριζε τον Ντέιβιντ Κάμερον προτού εκλεγεί αρχηγός των Συντηρητικών, όπως ουδείς υπολόγιζε τονΜατέο Ρέντσι πριν από δύο χρόνια.
Προς το παρόν λοιπόν ας συμφωνήσουμε ποιοι πέθαναν.
Μετά, θα διαπιστώσουμε ποιοι ζουν ακόμα.
Εpikairo: Θέλετε να ψηφίσετε και δεν ξέρετε τι και ποιον; Έχετε μπερδευτεί με τους πολιτικούς, την ξύλινη γλώσσα, την ''πληρωμένη ενημέρωση''; Μη σπάτε το κεφάλι σας. Υπάρχει λύση. Δείτε τη σημερινή Ανατροπή και ψηφίστε όποιους στοχοποιεί ο Πρετεντέρης. Αυτοί θα φέρουν την αλλαγή, αν βέβαια έρθει ποτέ...
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου