Ένα απόγευμα μέσα στο Τείχος της Αθήνας

Όπως περιγράφει εύστοχα ο παραπάνω χάρτης που αλίευσα από το Twitter, για πολλές ώρες χθες μπορούσε κανείς να δοκιμάσει να ζήσει στην Αθήνα περίπου όπως ζούσαν για δεκαετίες οι κάτοικοι του διχοτομημένου Βερολίνου.

Μπορώ να διαβεβαιώσω όσους δεν γνωρίζουν ακριβώς τα χωροταξικά μεγέθη της Αθήνας ότι η περιοχή που κατέστη ουσιαστικά απροσπέλαστη λόγω της επίσκεψης της Μέρκελ είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη. Εκεί ζουν και εργάζονται δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν φοβερά.

Έτυχε να διασχίσω με τα πόδια ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδρομής και ήταν πραγματικά μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, παρόλο που έχει τύχει να ζήσω το Κέντρο της Αθήνας στα...καλύτερα του από το 2008 μέχρι σήμερα.

Το πρωί περπατώντας από τα Εξάρχεια προς του Ζωγράφου ήταν να σαν να εισερχόμουν στο Δυτικό Βερολίνο. Εντός του Τείχους η ζωή συνεχιζόταν κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτα αλλά έβλεπες ότι όλο αυτό κάπου τελειώνει, τα αυτοκίνητα πήγαιναν μέχρι κάπου και σταματούσαν, τα Μ.Μ.Μ προσφέρονταν κυρίως για κοντινές διαδρομές.

Το σουρεαλιστικό σκηνικό συμπλήρωναν αρμονικά οι αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονταν περίπου παντού, ειδικά από τη ΓΑΔΑ και μετά. Δεν έχει τύχει να ξαναδώ ποτέ τόσους αστυνομικούς σε τόσο άκυρα μέρα όπως τα σημερινά. Υπήρχαν σημεία που κάποιος παρατηρητής θα μπορούσε να συμπεράνει ότι οι αστυνομικοί προστάτευαν π.χ το ψιλικατζίδικο μπροστά στο οποίο βρίσκονταν ακίνητοι για ώρες δίχως προφανή αιτία, ή τη διπλανή ψησταριά.

Δεν έζησα όμως μόνο το Τείχος, έζησα και την πτώση του. Έκανα ακριβώς την ίδια διαδρομή, μετά τις 10 το βράδυ, όταν και τα μέτρα δεν ίσχυαν πια. Δεν έζησα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν όταν επέστρεψε ο Καραμανλής από το Παρίσι ή κάτι τέτοιο. Δεκάδες αυτοκίνητα και μηχανάκια με μεγάλη ταχύτητα έτρεχαν να γεμίσουν τους άδειους δρόμους, τα μισά από αυτά ήταν οχήματα της Αστυνομίας που επέστρεφαν στις βάσεις τους και στο μεταξύ οι πεζοί στέγνωναν μετά από μια δύσκολη μέρα που η βροχή την έκανε δυσκολότερη.

Η Μέρκελ ήρθε και έφυγε αλλά η τρομακτική καχυποψία που χωρίζει τους πολίτες από το Κράτος και που προκαλεί όλο αυτό το παραπάνω χάος θα μείνει. Επινοώντας συνεχώς εχθρούς, δεν θα πάμε μακριά, όποιοι κι αν είναι οι φίλοι του καθενός μας.