Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι απλά οικονομικό. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από διαρθρωτικές αλλαγές δομικού χαρακτήρα αρχής γενομένης από το πως ο καθένας μας αντιμετωπίζει, την ύπαρξη του μέσα στην κοινωνία των πολιτών, το συνάνθρωπο του, το κράτος, τον τρόπο που επιθυμεί να οδηγηθεί στην ευημερία του ώστε εν τέλει να διαμορφωθεί μια άλλη κουλτούρα σε αυτή τη χώρα στην οποία θα μπορέσουμε πρωτίστως να συνάψουμε μεταξύ μας ένα Κοινωνικό συμβόλαιο ικανό να μας οδηγήσει στο πυρήνα των προηγμένων κρατών. Η ανάγκη διατύπωσης μιας νέας αφήγησης που θα δώσει όραμα και ελπίδα στους Έλληνες πολίτες είναι αναγκαία μακριά από ακατάσχετη μετρολογία και μνημονιολογία!
Σε ένα κόσμο που υποφέρει, σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε πανικό, σε οικογένειες που είναι βυθισμένες στην αβεβαιότητα, μοναδική ελπίδα για ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης είναι η νέα γενιά. Νέα μυαλά, νέα πρόσωπα με ικανότητες, προσόντα και φρέσκες ιδέες μπορούν να αποτελέσουν τη ασφαλή λύση στο πρόβλημα της χώρας. Ώστε διατυπώνοντας τη δική μας αφήγηση εντός των πλαισίων του συμφωνηθέντος Κοινωνικού Συμβολαίου να μπορέσουμε να εξέλθουμε από το αδιέξοδο που βρεθήκαμε όχι μόνο εξαιτίας των δικών μας δομικών προβλημάτων αλλά κυρίως εξαιτίας των ιδεοληψιών του πιο συντηρητικού διδύμου της Ε.Ε., αυτό της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε, των οποίων οι νεοφιλελεύθερες επιλογές λειτούργησαν ως μέγγενη στη κοινωνική συνοχή της χώρας.
Στην Ελλάδα το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στην κατάρρευση του δημοσίου τομέα. Δεν λειτουργεί η κρατική μηχανή και μαζί της συμπαρασύρει τον ιδιωτικό τομέα και την παραγωγική διαδικασία. Η κρατική μηχανή κατέρρευσε γιατί δεν είναι στην υπηρεσία του κόσμου, γιατί λειτουργεί, λειτουργούσε με πολύ περισσότερα έξοδα από αυτά τα οποία μπορούσε να σηκώσει το βαλάντιο του κράτους και αυτή η αναποτελεσματικότητα, η βραδύτητα, η καθυστέρηση, η διαπλοκή του δημόσιου τομέα δημιούργησε τεράστια προβλήματα και στο χώρο της παραγωγής.
Μεγάλο πρόβλημα επίσης εντοπίζεται στη μεταπολιτευτική λειτουργία των κομμάτων και των στελεχών τους. Όπου οι πελατειακές σχέσεις, η αδιαφάνεια στη χρηματοδότηση, η άκρατη κομματικοποίηση όλων των συνδικαλιστικών δομών με σκοπό τη χειραγώγηση και τα εκλογικά οφέλη, η προώθηση των αρεστών και ημετέρων άνευ αξιολόγησης, η έλλειψη συγκεκριμένου και κοστολογημένου σχεδίου με μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες δράσεις, η αντίληψη πως το κράτος είναι λάφυρο και εν γένει η πεποίθηση ότι το κόμμα είναι πάνω από το κράτος και τους θεσμούς της δημοκρατία είχε ως συνέπεια:
• τη δημιουργία ενός δημόσιου τομέα υπερτροφικού, δυσλειτουργικού και αντιπαραγωγικού γεμάτο οριζόντια και κάθετη διαφθορά.
• την απαξίωση όλων των συνδικαλιστικών φορέων αφού μέσω συντεχνιακών λογικών και πολιτικών η κάθε ομάδα ανάλογα με τις προσβάσεις και πιέσεις που ασκούσε καρπώνονταν προκλητικά οφέλη εις βάρος όμως της υπόλοιπης κοινωνίας την δημιουργία ενός ιδιωτικού τομέα κρατικοδίαιτου, άναρχου και ποινικοποιήμενου αφού μιας και ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας της χώρας ήταν το κράτος όλοι ήθελαν να συνδέονται μαζί του.Άναρχου γιατί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ενός δυσλειτουργικού κράτος ουδέποτε λειτούργησαν και Ποινικοποιημένου ως μόνιμα φοροφυγά και κλέφτη.
• την τεραστία έκταση φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής ως επιστέγασμα της στήριξης συγκεκριμένων ομάδων σε κόμματα εξουσίας.
• τη δημιουργία της κουλτούρας πως πρότυπο είναι αυτός ο οποίος κλέβει το δημόσιο, δε πληρώνει φόρους και μέσω μίζας ή πολιτικών γνωστών διεκπεραιώνει τις δουλείες του.
• τη στρεβλή θεώρηση της έννοιας κοινωνικό κράτος αφού αντιμετωπίζονταν ως μηχανισμός έκδοσης επιδομάτων σε εκλεκτούς πολιτικών γραφείων την εκτεταμένη διαφθορά ως αποτέλεσμα έλλειψης ελέγχων και τιμωρίας αλλά και αυτοσυνείδησης των πολιτών τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και την πλήρη εξάρτηση ακόμα και στο πρωτογενή τομέα από εισαγωγές
•τη μη απονομή δικαιοσύνης
Όλα αυτά ως αποτέλεσμα έλλειψης πολιτικής βούλησης, εξυπηρέτησης ψηφοφόρων και με τον οποιονδήποτε τρόπο εξασφάλιση της εξουσίας. Αυτά λοιπόν τα ενδογενή ζητήματα, που έχει η χώρα και τα οποία αν δεν τα συζητήσουμε για να εκπονηθεί ένα σοβαρό προοδευτικό σχέδιο για να τα λύσουμε, θα είμαστε αενάως σε μία συζήτηση μετρολογίας, η οποία καταντά μετροφοβία και καταλήγει σε τρομολαγνεία των πολιτών, οι οποίοι κάτω από αυτή την πίεση της ατελείωτης μετρολογίας, άλλοι φτάνουν στην κατάθλιψη και άλλοι φτάνουν στην εξέγερση. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια οι Έλληνες πολίτες ανεβαίνουν ένα πραγματικό «Γολγοθά» νέων μέτρων και πρόσθετων φόρων.
Αναμφίβολα, ο μέσος Έλληνας πολίτης έχει φτάσει στα όριά του αλλά για να αντιμετωπίσουμε την πολυπρόσωπη κρίση χρειάζεται να έχουμε την σωστή διάγνωση του προβλήματος, την στοχευμένη πρόταση επίλυσης και βούληση για την επίλυση. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα για να λειτουργεί με διαφάνεια και αποτελεσματικότητα και η στήριξη του παραγωγικού τομέα για να έχουμε προϊόντα και υπηρεσίες ποιοτικά πρέπει να είναι οι συνιστώσες του πολιτικού σχεδίου που θα εγγυηθεί την έξοδο από την κρίση. Η ριζική αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των κομμάτων, η περίφημη άλλη αντίληψη με στόχο τη σύναψη ενός Κοινωνικού συμβολαίου που θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ένα νέο δρόμο για το μέλλον είναι επιτακτική ανάγκη. Ώστε να μπει η χώρα στον δρόμο της πραγματικής και όχι εικονικής ανάπτυξης, για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε: α) να αναταχθεί ο δημόσιος τομέας με σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές, για να υπάρχει αποτελεσματικό κράτος, διαφάνειας, που υπηρετεί τον πολίτη, με σεβασμό και ανταπόδοση στους φόρους που καταβάλλει. Ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα κατανέμει αναλογικά τα βάρη και θα καταστήσει την Ελλάδα ασφαλή φιλοεπενδυτικό προορισμό. Ένα πραγματικό κοινωνικό κράτος που θα λειτουργεί ως ασπίδα στήριξης στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. β) να στηριχθεί η παραγωγική διαδικασία στη χώρα, να παραχθεί στον τόπο αυτό, προϊόν ανταγωνιστικό, εξαγώγιμο έτσι μόνο θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε παραγωγικό τομέα δημιουργικό, ανταγωνιστικό, ποιοτικό με εξωστρέφεια και καινοτομία.
Και πάνω απ’ όλα να δομήσουμε εκ θεμελίων μια ολιστική αντίληψη για την παιδεία, που θα πρέπει να δομεί ενάρετους δημοκρατικούς πολίτες, που θα αντιλαμβάνονται την πολιτική και την κοινωνία σαν συλλογική οντότητα που φέρει διαρκώς τα προτερήματα και τα ελαττώματα των μελών του. Μιλάμε κυρίως μια πρωτοβάθμια εκπαίδευση που θα βάζει τα θεμέλια της γνώσης και θα δομεί χαρακτήρες, μια μέση εκπαίδευση που θα δομεί πολίτες και θα επιβραβεύει τη γνώση και την δημιουργικότητα και τέλος μια ανώτατη εκπαίδευση που θα κοινωνικοποιεί πλήρως ενάρετους πολίτες και θα δίνει βάση στην καινοτομία, απεμπολώντας τον κατασπαρακτικό ανταγωνισμό στη γνώση και την αντίληψη της «επιστήμης» του κέρδους.
Αυτό είναι το στίγμα της λύσης στο οποίο δεν αρκεί μόνο η αριστερή πολιτική μας πυξίδα, αλλά χρειαζόμαστε και τον προοδευτικό πολιτικό μας βορρά. Με σεβασμό στην ιστορία και τις αξίες του ελληνισμού. Στους λαούς και σ' όλους τους εργαζόμενους, στον καθένα από εμάς ανήκει η ευθύνη και το χρέος του ασταμάτητου αγώνα για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας ειρήνης, ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Έχουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα, τη γεωστρατηγική θέση και νέα παιδιά με γνώση και πείσμα για δουλειά και επιτυχία. Εμπιστευθείτε τα… Σωστό σχέδιο χρειαζόμαστε για να έχουμε ελπίδα !!
Κ.Ρ.Α.Χ.
Κ.Ρ.Α.Χ.Κοινωνικό Ρεύμα Ανασυγκρότησης της Χώρας
.png "English"){kind=small}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου